Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

''Εκαναν λαθος κι αλλαζουν σελιδα'''.............


 Σπύρος Βούγιας.
Ο  Ανθρωπος   που   ανακαλυψε  πολυ  ενωρητερα  απο  τον  Βουλγαρακη   πως  το  ''νομιμον  ειναι και ηθικον''
 Τον για λίγες μέρες εκπρόσωπο τύπου του νέου ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, που αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν αποκαλύφτηκε η "άκομψη" μεταγραφή της κόρης του από το πανεπιστήμιο Θράκης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, όπου δίδασκε ο ίδιος, για να μην δημιουργηθεί στο κορίτσι λόγω της απόστασης και της μοναξιάς κανένα ψυχολογικό πρόβλημα.  
! Τότε αν θυμάστε είχε δηλώσει πως παραιτείται επειδή ο τρόπος που ο Τύπος παρουσίασε το θέμα ...«έθιξε τον πυρήνα της σχέσης ανάμεσα στην προσωπική και την πολιτική του ισορροπία». 
Ο  Κος  ''Συστιμικη ''   και  ''Συστημα''
Βεβαια   αποκατασταθηκε   για  την  ''ΠΡΟΣΒΟΛΗ''  που του  εγινε , με  συμμετοχη  στην  Κυβερνηση   του  ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ.
[ Ενδιαφερον  θα  ειχε  να  μαθουμε  καποτε  ποσες  μελετες[ Νομαρχιων  και  Ιδιαιτερα  Δημων]   και  ποιου  ποσου  εχουν  εκπονηθει  απο  το  1996  μεχρι  σημερα  απο  τον  εν  λογω  ''καθηγητη'']
Αλλωστε  στον  ΤΟΜΕΑ  των  ΜΕΛΕΤΩΝ  το  ΠΑΣΟΚ   κατεχει  το  ΝΟW  HAU


Ενημέρωση προς τον Σύλλογο Προπτυχιακών για την Παιδαγωγική Επάρκεια

Αποστείλαμε ενημέρωση προς τον Σύλλογο Προπτυχιακών του Τμήματός μας έτσι ώστε να γνωρίζουν τις εξελίξεις, τις κινήσεις και τις προσπάθειες γύρω από το ζήτημα της Παιδαγωγικής Επάρκειας και των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ.
Αγαπητοί συνάδελφοι,

Σχετικά με την παιδαγωγική επάρκεια των αποφοίτων πληροφορικής γενικότερα και του Τμήματός μας ειδικότερα, θέλουμε να σας ενημερώσουμε για τις μέχρι τώρα κινήσεις του Συλλόγου Αποφοίτων πάνω στο θέμα.

Όπως πιθανώς γνωρίζετε, το καλοκαίρι του 2009 το Υπουργείο Παιδείας πέρασε μια τροπολογία με την οποία το τμήμα Διδακτικής της Ψηφιακής Τεχνολογίας και Ψηφιακών Συστημάτων (που πρόσφατα μετονομάστηκε σε «Ψηφιακών Συστημάτων»), και μόνο αυτό, αναγνωρίζεται ως καθηγητική σχολή. Αυτό σημαίνει πως οι απόφοιτοι του συγκεκριμένου τμήματος είναι οι μόνοι απόφοιτοι πληροφορικής στην Ελλάδα που αποκτούν παιδαγωγική επάρκεια αυτόματα.

Η τροπολογία έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις από πολλά σωματεία του χώρου της πληροφορικής της χώρας, καθώς όχι μόνο φοιτά στο ευνοημένο τμήμα η κόρη του τότε υφυπουργού δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας Αλέξανδρου Λυκουρέντζου, αλλά το πρόγραμμα σπουδών του ευνοημένου τμήματος παρουσιάζεται να μη διαφέρει σημαντικά στην πραγματική παιδαγωγική επάρκεια που δίνει στους φοιτητές του.

 .................................................................................................................................................................
............................................................................................................................................................
Σας ευχαριστούμε,
Δημήτρης Ράπτης,
Πρόεδρος ΔΣ Συλλόγου Αποφοίτων


Σταματίνα Θωμαΐδου,
Γενική Γραμματέας ΔΣ Συλλόγου Αποφοίτων



 Νέα Δημοκρατία: Η ένοχη σιωπή στον ξενώνα του Αλέξανδρου Καχριμάνη και το «ερίφιο» της οικογένειας Καλογιάννη  κλικ

 Βιομηχανία ρύπων με ..επιδότηση! - Επικίνδυνα απόβλητα έριξε στο δάσος εταιρεία του αδελφού «γαλάζιου» πρώην υπουργού Χρήστου Φώλια -κλικ


 ΝΕΛΕ.
Τα προγράμματα των Ν.Ε.Λ.Ε. χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό της Γενικής Γραμματείας Δια Βίου Μάθησης (Γ.Γ.Δ.Β.Μ.).
ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ
Η Λαϊκή Επιμόρφωση ως δραστηριότητα εμφανίζεται στην Ελλάδα με το νόμο 4397/29, με κύριο θέμα το πρόβλημα του αναλφαβητισμού ενηλίκων. Ακολουθούν διάφορες νομοθετικές παρεμβάσεις, χωρίς όμως ιστορική συνέχεια, και το 1981 ο θεσμός της Λαϊκής Επιμόρφωσης ενεργοποιείται ως κεντρικός άξονας επιμορφωτικής πολιτικής. Στα επόμενα χρόνια, η λειτουργία των Ν.Ε.Λ.Ε. ενισχύεται και αποτελούν πλέον δίκτυο πανελλαδικής εμβέλειας που καλύπτει και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές. Το περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης αφορά θέματα αλφαβητισμού και συμπλήρωσης βασικής παιδείας, κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα, επαγγελματική προκατάρτιση και κατάρτιση και απευθύνεται στο γενικό πληθυσμό, αλλά και σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Μετά από διαδοχικές νομοθετικές παρεμβάσεις που αφορούν τόσο τη Γ.Γ.Ε.Ε. όσο και τις Ν.Ε.Λ.Ε., το 1994, με την ίδρυση της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης (νόμος 2218/94), οι Ν.Ε.Λ.Ε. μεταφέρονται μαζί με άλλες δημόσιες υπηρεσίες στη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση
ΣΧΟΛΙΟ
[ Ο  κρουνος   οπου  ξεδιψουσαν ,  τα  ιδιαιτερα  πιστα   Νομαρχιακα  Στελεχη.....ΤΟΥ  ΠΑΣΟΚ. Πακτωλος  χρηματων  ανευ  ελεγχου.,κτιστηκαν  περιουσιες,  η δηθεν  επιμορφωση   εξαντλουνταν   στην  συγκεντρωση   Αθιγγανων [διαμερισματικα με  την  δικαιολογια  καταπολεμησης  του  αναλφαβητισμου.....  .π.χ  ετος   1985  Νομος..............75.000 δρχ   σε  τρεις  μηνες  για  ''σοκολατακια''  ναι  καλα  διαβαζετε  , Δικαιολογια  .....!!!!!Η  προσελκυση  των  Αθιγγανων  στα  μαθηματα...............Δαπανες  θερμανσης  των  Γραφειων  της  Υπηρεσιας   ενω  οι  κανουλες  γεμιζαν  τις  ''οικιακες''  δεξαμενες.  !!!!!!!!!!!!!!!!!]
Βεβαια     αργοτερα    εφθασαν    οι    ''μελισσες''    λεγε   με   ΜΚΟ!!!!!!

ΣΧΟΛΙΟ.  Ακολουθουν  και  αλλα   ΛΑΘΗ  καθως  καιρος  να  μαθουμε  ποσα   ΦΑΓΑΜΕ  ΜΑΖΙ!!!!!
Ποσο   ακομη   εισθε  προθυμοι   να  μας   κοροιδευουν.;;;;;;;Ποσο   ακομη  θα   συνεχισουμε  να  πληρωνουμε   ΚΕΡΑΤΙΑΤΙΚΑ;;;  

Η απαξίωση του Ελληνικού Πανεπιστημίου και οι κουμπαριές  εδω




Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Ποιοι τα ' φαγαν

Η δημόσια συζήτηση της Ελληνικής κρίσης έχει τεθεί πολλές φορές σε επίπεδο ηθικής, αλλά ελάχιστες σε επίπεδο αριθμών. Έτσι πέρα από τα κλασικά “είμαστε τεμπέληδες” και “μαζί τα φάγαμε” υπάρχει κι ένα σαφές κάλεσμα σε εθνική επαγρύπνηση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν χάνει καμία ευκαιρία να αναφερθεί σε ιστορικές εθνικές στιγμές, σε εθνικό χρέος κλπ κλπ.

Όπως η αριστερά αρέσκεται να τσουβαλιάζει τον “λαό” σ’ έναν άμορφο ομοιογενές χυλό προκειμένου να κρύψει τις πραγματικές της αδυναμίες αντιπροσώπευσης στην κοινωνία, έτσι και η δεξιά χρησιμοποιεί τον όρο “έθνος” προκειμένου να καλύψει όλη τη βρώμα και τη δυσωδία του κυβερνητικού συστήματος.

Κι αν για την αριστερά, αυτό το τσουβάλιασμα σημαίνει συνήθως χαμένες προσδοκίες και πνιγμένα όνειρα κοινωνικής δικαιοσύνης, για την κοινωνική και οικονομική δεξιά που αντιπροσωπεύεται από το 70% του εκλογικού σώματος, σημαίνει κυριολεκτικά χοντρές κοιλιές, ζεστό χρήμα και συγκάλυψη του ποιος πραγματικά μας οδήγησε στην καταστροφή.

Στον παραπάνω πίνακα βλέπετε σε απόλυτα νούμερα τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από την άμεση φορολογία την τελευταία δεκαετία. Είναι χωρισμένα σε φυσικά πρόσωπα (πολίτες) και σε νομικά πρόσωπα (επιχειρήσεις). Το πρώτο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως στη δεκαετία της ανάπτυξης, δηλαδή “της μεγάλης και ισχυρής ελλάδας”, οι φόροι των πολιτών διπλασιάστηκαν, τη στιγμή που η φόροι των επιχειρήσεων μειώθηκαν στα 3/5 του 2000. Κι έτσι ενώ το 2000 οι δύο κατηγορίες πλήρωναν σχεδόν ίσα ποσά (5δις προς 5δις), το θρυλικό 2008 η διαφορά έγινε 11δις προς 4δις, διαφορά που διατηρήθηκε και το 2009 παρά τις εξαγγελίες περί έκτακτης εισφοράς και άλλων πατριωτικών δεκάρικων. Με λίγα λόγια οι επιχειρήσεις μέσα στη δεκαετία της ανάπτυξης, πλήρωναν κάθε χρόνο και λιγότερα.

Και προσέξτε με τον όρο επιχειρήσεις, στην ουσία βάζουμε μέσα και τους περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες που βγάζουν παραπάνω από 40-45 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Αυτό συμβαίνει διότι -μετά τον αλογοσκούφη- φορολογικά μιλώντας, συνέφερε περισσότερο να ανοίξεις επιχείρηση, παρά να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας αν έβγαζες πάνω από 40-45χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Άρα στην ουσία, η φορολογία των πραγματικών επιχειρήσεων είναι ακόμα μικρότερη από τα νούμερα που βλέπουμε.

Ας πάει το παλιάμπελο

Διότι στην ουσία ήθελα να κάνω μια υπόθεση: Τι θα γινόταν εάν οι επιχειρήσεις πλήρωναν κι αυτές εξίσου με τους πολίτες τις χρονιές της ανάπτυξης? Τι θα γινόταν δηλαδή εάν οι επιχειρήσεις έπρατταν το χρέος τους σε μια κοινωνία που τους χάριζε κάθε χρόνο και περισσότερα κέρδη? Προσέξτε, η υπόθεση που κάνουμε συμπεριλαμβάνει όλες τις ελληνικές “ιδιαιτερότητες”, δηλαδή όλα τα παράθυρα νόμιμης και παράνομης φοροδιαφυγής που εφαρμόζουν τα φυσικά πρόσωπα. Διότι τα παράκατω νούμερα μας λένε, πως μπορεί όλοι να τρώγαμε, αλλά κάποια γουρουνάκια σίγουρα έτρωγαν πολύ παραπάνω. Ας δούμε πόσο παραπάνω.

Στη στήλη Δ του πίνακα λοιπόν μάζεψα τη διαφορά μεταξύ των φόρων που πλήρωναν οι πολίτες και των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις. Και βλέπετε πως στο τέλος ο λογαριασμός γράφει σχεδόν 44δις. Μας φτάνουν αυτά? Όχι φυσικά. Διότι για κάθε χρονιά που τα γουρουνάκια επιχειρήσεις απέφευγαν να συνεισφέρουν εξίσου με τους πολίτες, το κράτος έβαζε τη διαφορά από την τσέπη του δανειζόμενο. Στην ουσία επιχορηγούσε τα κέρδη των επιχειρήσεων, κι αυτή η επιχορήγηση έχει κόστος. Το οποίο υπολογίσαμε στην τελευταία στήλη (τόκοι). Οι τόκοι υπολογίστηκαν με βάση τον μέσο όρο των τόκων που πληρώναμε για το χρέος μας την κάθε αντίστοιχη χρονιά. Τετραετή αναχρηματοδότηση, σημαίνει πως το κράτος κάθε 4 χρόνια (κατά μέσο όρο) έπρεπε να ξαναδανειστεί τα χρήματα, σε αυτό που στην αργκό ονομάζεται ρολάρισμα των ομολόγων. Έτσι πχ, τα 378εκ ευρώ του 2000 τα οποία το κράτος δανείστηκε με επιτόκιο 7,4% , αναχρηματοδοτούνταν το 2004 με επιτόκιο 4,8% κ.ο.κ.

Ο λογαρισμός των τόκων που πλήρωσε το κράτος για τη δεκαετία μας βγαίνει 13,5δις ευρώ. Με λίγα λόγια το συνολικό κουστουμάκι που πληρώσαμε ως επιδότηση για τα κέρδη των επιχειρήσεων ήταν χοντρικά περίπου 57,5δις ευρώ μέσα στη δεκαετία. Τι σημαίνουν 57,5 δις?

Το 2009 με την καταστροφική κυβέρνηση της ΝΔ και του καραμανλή να έχει διαλύσει ο,τιδήποτε κινείται σε αυτή τη χώρα, το χρέος της κυβέρνησης είχε φτάσει περίπου στα 300δις ευρώ, δηλαδή πάνω από 120% του ΑΕΠ. Αν οι επιχειρήσεις είχαν κάνει το χρέος τους προς την κοινωνία στην οποία βασίζονται για να τρώνε και πλήρωναν όσους φόρους πλήρωναν και τα φυσικά πρόσωπα, το δημόσιο χρέος θα ήταν 300-57=243δις ευρώ δηλαδή κάτω από 100% του ΑΕΠ. Άρα η χώρα σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση θα είχε γλυτώσει τη λαίλαπα των αγορών , το μνημόνιο το ΔΝΤ και τα ρέστα.

Ο παραπάνω χοντρικός αλλά ακριβής στην ιδέα του υπολογισμός, δεν έγινε για να δείξουμε πως δεν υπήρξε κάποιο γενικευμένο φαγοπότι σε αυτή τη θρυλική δεκαετία του ευρώ. Έγινε για να δείξει, πως μερικά γουρουνάκια έφαγαν (και συνεχίζουν να τρώνε εάν δείτε τα αποτελέσματα του 2010) πολύ παραπάνω από μερικά άλλα. Κι έτσι την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να μιλάει για εθνική προσπάθεια, σας παρακαλώ θυμηθείτε να του τρίψετε αυτόν τον πίνακα στη μούρη. Διότι μεταξύ κατεργαρέων χρειάζεται και λίγη ειλικρίνεια που γενικά δεν περισσεύει.

Και θα κάνω και μια δίκαιη πρόταση. Το κράτος επί μία δεκαετία “δάνειζε” τις επιχειρήσεις με προνομιακότατους όρους, καθώς καμία επιχείρηση δεν μπορούσε να πάρει δάνειο με μικρότερο επιτόκιο σε κάθε αντίστοιχη εποχή. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ξεπληρώσουν στο κράτος αυτά τα 57δις? Ξέρω τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά τόσο μεγάλες και υγιείς επιχειρήσεις που έχουμε, θα βρούνε έναν τρόπο. Το χρωστάνε άλλωστε στο έθνος.

techie chan

Δεν υπαρχουν περιθωρια

Το «όχι» της επιβίωσης...

thumb
Του Δημήτρη Καζάκη
Οικονομολόγου – Αναλυτή
  
Η χώρα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Ο λαός με κομμένη την ανάσα βιώνει καθημερινά την ολοκληρωτική ανατροπή του οικογενειακού και προσωπικού του βίου. Αντιμετωπίζει την ισοπέδωση των δικαιωμάτων του και των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Οι πολιτικές που επιβάλλονται τον οδηγούν με βίαιο τρόπο στην απόλυτη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα τα...

 εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφεται κυριολεκτικά. Όσο συνεχίζεται η ίδια πορεία, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολα αναστρέψιμη, ακόμη και στα πλαίσια μιας άλλης ριζικά διαφορετικής πολιτικής.
Σήμερα έχει γίνει καθαρό ότι η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Το κύριο ενδιαφέρον της τρόικας δεν ήταν ποτέ η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν κλήθηκαν απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και το ξεπούλημα της χώρας τους από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Κηδεμόνες – κατακτητές

Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής δεν μπορούν πλέον να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με την επιβολή του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της Ε.Ε. δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» από τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα ήταν και είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ο Έλληνας εργαζόμενος δεν χάνει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του, αλλά και την ίδια τη χώρα του. Κομμάτι - κομμάτι αρχίζει να πουλιέται σε κυκλώματα της διεθνούς αγοράς που ξέρουν πώς να κερδίζουν από μια κατεστραμμένη χώρα.
Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί, θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα έχει πλέον μετατραπεί ανοιχτά σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.
Η μάχη που καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος, δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του και ιδιαιτέρως στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.
Άρνηση του χρέους

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό, απλώς ονειροβατεί.
Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:
Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.
Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.
Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.
Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.
Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία:
Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.
Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από το 1880, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.
Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε άρνηση της πληρωμής του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. 
Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνάφθηκαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρίας.  Αν είναι να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.
Ποιο κράτος δικαίου;

Μα είναι δίκαιο κάτι τέτοιο; Είναι δίκαιο να μην πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε;
Ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Βιβλίο Γ, 9,10-13) ότι «ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις· και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, ούτε ισότιμη σύμβαση, ανάμεσα σε άνισα μέρη. Ισότιμη σύμβαση υπάρχει μόνο απέναντι σε πραγματικά ίσους. Όπως εύστοχα σχολίαζε ο φημισμένος Γερμανός νομοδιδάσκαλος και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Άντον Μένγκερ, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση ανίσων».Γι’ αυτό και ο R. T. Ely, που από πολλούς θεωρείται ο πρύτανης της οικονομικής επιστήμης στις ΗΠΑ, έλεγε ότι «μόνο οι δυνατοί και οι ισχυροί είναι υπέρμαχοι της ελεύθερης σύμβασης δίχως κανέναν έλεγχο και περιορισμό. Η ελεύθερη σύμβαση προϋποθέτει ίσους πίσω από το συμβόλαιο για να μπορέσει να υπάρξει ισότητα». 
Κράτος δικαίου είναι εκείνο το κράτος που προασπίζεται με όλα τα έννομα μέσα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών του και όχι εκείνο που τα ξεπουλά προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών.  Κράτος δικαίου υπάρχει και λειτουργεί μόνο ως κυρίαρχο κράτος και όχι ως προτεκτοράτο τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν εξαγοράσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να λεηλατήσουν τη χώρα.
Υπήρξε πραγματικά ίση μεταχείριση μεταξύ ίσων στη διαδικασία δημόσιου δανεισμού; Ούτε κατά διάνοια. Ο δανεισμός της χώρας ήταν προϊόν εκβιασμού, εκμαυλισμού και προώθησης της εξάρτησης της χώρας από συγκεκριμένα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Μετά τον πόλεμο οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοι εξανάγκασαν την Ελλάδα να αναγνωρίσει όλα τα προπολεμικά της χρέη στο υπερδιπλάσιο της τρέχουσας αξίας τους, έστω κι αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει επίσημα δυο φορές γι’ αυτά (1893/1932). Αναγνωρίστηκαν χρέη που συνάφθηκαν από το 1881 και κατόπιν. Κι όχι μόνο αυτό, την εξανάγκασαν να αναγνωρίσει δάνεια στο άρτιο της αξίας τους, ενώ η χώρα τα είχε δανειστεί «υπό το άρτιο». Υπό το άρτιο είναι όταν κάποιος δανείζεται 1.000 δολ., ας πούμε, η τράπεζα που τον δανείζει τον χρεώνει 1.000 δολ. μαζί με τα επιτόκια πάνω σ’ αυτή την αξία, αλλά το ποσό που εκταμιεύεται είναι πολύ χαμηλότερο γιατί ο δανειστής προεισπράττει από το κεφάλαιο εκτός από τις αμοιβές του και διάφορα άλλα που αφορούν τον «πιστωτικό κίνδυνο» που αναλαμβάνει. Με τον τρόπο αυτό δάνειζαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι την Ελλάδα έως και τον μεσοπόλεμο. Της χρέωναν 1.000 και της εκταμίευαν 800, 600, πολλές φορές και λιγότερα από 500 δολάρια.
Την ίδια εποχή με τη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) εξανάγκαζαν την Ελλάδα μαζί με μια σειρά άλλες χώρες να χαρίσουν τα χρέη που είχε δημιουργήσει η χιτλερική Γερμανία προς αυτές. Μέσα σ’ αυτά τα χρέη ήταν και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, το δάνειο του αίματος, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ξ. Ζολώτας, που πήραν οι ναζί κατακτητές από την κατεχόμενη Ελλάδα.
Η Ελλάδα αναγνώριζε την ανάγκη ανάπτυξης της Γερμανίας χωρίς το βάρος των χρεών της, προκειμένου να επωφεληθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. 
Αλλά οι μεγάλοι μας σύμμαχοι αρνήθηκαν να κάνουν το ίδιο για τη μικρή Ελλάδα, που στο κάτω - κάτω της γραφής έδωσε τόσα στον πόλεμο ενάντια στον χιτλερισμό και βγήκε από αυτόν τελείως κατεστραμμένη. Αντίθετα την έσπρωξαν στον εμφύλιο και της χρέωσαν τα προπολεμικά χρέη για να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι.
Από τότε αρχίζει η κακοδαιμονία του δημόσιου χρέους για τη νεότερη Ελλάδα. Ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος χαρακτήριζε ως «σκάνδαλο» τη συμπεριφορά των μεγάλων συμμάχων και εταίρων μας.
Εξαγορά και εκμαυλισμός

Και πώς τα κατάφεραν και εξανάγκασαν τη χώρα να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη; Εξαγοράζοντας με το 30% και πλέον των ελληνικών ομολόγων τις ισχυρές πολιτικές οικογένειεςοικονομικές δυναστείες της χώρας, που μυρίστηκαν εύκολο και γρήγορο χρήμα του τόπου, το παλάτι και φυσικά τις μεγάλες
Από τότε το προπολεμικό χρέος είτε μεταφέρθηκε σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε το δημόσιο χρέος της χούντας και της πρώτης μεταπολίτευσης του Καραμανλή να εμφανιστεί χαμηλό, είτε φορτώθηκε στις μεγάλες ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ.), είτε ανταλλάχθηκε με προκλητικά χαριστικές συμβάσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα του εξωτερικού.
Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ούτε μία δανειακή σύμβαση δεν υπήρξε, είτε με κράτος, είτε με χρηματοπιστωτικούς ομίλους του εξωτερικού, που να μην περιέχει αφενός τοκογλυφικούς όρους και αφετέρου πρωτοφανείς δεσμεύσεις για το ελληνικό κράτος. Έτσι οι δανειακές συμβάσεις με τις γαλλικές τράπεζες την εποχή του φλερτ Ζισκάρ Ντ’ Εστέν - Καραμανλή τη δεκαετία του ’70 προέβλεπαν την παράλληλη αγορά όπλων, τροφίμων, κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων κ.ο.κ. από τη Γαλλία. Με άλλα λόγια, η Γαλλία δάνειζε το ελληνικό κράτος μόνο αν το δεύτερο άνοιγε την εσωτερική αγορά του στην πρώτη. Αυτό έγινε με όλους τους δανειστές. Κι έτσι ο δημόσιος δανεισμός όχι μόνο γινόταν με τοκογλυφικούς όρους, αλλά και με παρελκόμενες συμφωνίες που οδηγούσαν στην καταστροφή την αναιμική βιομηχανία και γενικά την παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα.
Από τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα 
ο δημόσιος δανεισμός γίνεται κυρίως με ομόλογα, που επιτρέπει αφενός τη χειραγώγηση και την εξαγορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος χωρίς να αφήνει εμφανή ίχνη. Σε ολόκληρο αυτό το διάστημα η Ελλάδα πληρώνει τοκογλυφικά επιτόκια, πληρώνει τραπεζικές μεσιτείες στο υπερδιπλάσιο της διεθνούς τραπεζικής πρακτικής και κάθε μεγάλη αγορά ομολόγων συνοδεύεται από παραχωρήσεις για «μεγάλα έργα» και κρατικές προμήθειες.
Δανειζόμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο

Για να δείξουμε τη σχέση δανειστών και ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων αρκεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος δανειστής της χώρας με βάση την πρόσφατη δανειακή σύμβαση όπου η κυβέρνηση απεμπόλησε «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει αυτολεξεί η ίδια η δανειακή σύμβαση, την ασυλία της χώρας λόγω εθνικής κυριαρχίας, είναι η Γερμανία. Όμως δεν μας δανείζει το γερμανικό κράτος, αλλά μια τράπεζα κρατικού ενδιαφέροντος και όχι μόνο, η kfw. Η τράπεζα αυτή είναι κι ένας από τους βασικούς μετόχους της Deutsche Telekom, που είναι κύριος μέτοχος στον ΟΤΕ. Το πώς μπήκε η Deutsche Telekom στον ΟΤΕ αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και συνδέεται με ανταποδοτικά οφέλη υπέρ των Γερμανών, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να αγοράσουν οι γερμανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία που οι γερμανικές τράπεζες έγιναν ένας από τους δυο μεγαλύτερους δανειστές του ελληνικού κράτους, η Γερμανία εδραιώθηκε στην Ελλάδα ως η πρώτη οικονομική δύναμη κατέχοντας το μεγαλύτερο μερίδιο στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας και έχοντας διεισδύσει όσο κανένας άλλος σε όλους τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας μας; Όχι βέβαια.
Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται δυο βασικές προϋποθέσεις: Εξαγορασμένοι πολιτικοί και μια οικονομική ολιγαρχία που ζει όχι από τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής, αλλά από τον παρασιτισμό της χρηματιστικής κυβείας και τον μεταπρατισμό ξένων συμφερόντων. Από πού κι ως πού λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να δεχθεί τη «συμβατική ισοτιμία» και το «δίκαιο» των απαιτήσεων δυνάμεων που εκβίασαν, εξαγόρασαν, λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν αυτόν τον τόπο; Τι σόι «κράτος δικαίου» απηχεί η δανειακή σύμβαση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τον εκβιασμό των αγορών; Μια δανειακή σύμβαση που δεν υπάρχει όμοιά της από την εποχή των διομολογήσεων που επέβαλαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις στον «μεγάλο ασθενή» της Ανατολής, τον Οθωμανό Σουλτάνο. Είναι δίκαιη η υποθήκευση μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της στους δανειστές; Πότε έγινε στην ιστορία κάτι τέτοιο;
Οικονομική βία

Από τη στιγμή που οι δανειστές της χώρας επέβαλαν αυτό το καθεστώς, έχασαν κάθε δυνατότητα να επικαλούνται το δίκαιο για τα αιτήματά τους, έχασαν κάθε έννομο και συμβατικό στοιχείο από τις απαιτήσεις προς τη χώρα και τον λαό της. Δεν μπορείς να υποδουλώνεις μια χώρα και έναν λαό, να τον αναγκάζεις να ζήσει μια κόλαση, μόνο και μόνο γιατί έχεις «έννομες απαιτήσεις». Ο κατακτητής είναι πάντα κατακτητής, είτε γίνεται με τα όπλα, είτε με οικονομικά μέσα. Και απέναντι στον κατακτητή υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο πατριωτισμός των Ελλήνων, οι οποίοι, σύμφωνα και με το σύνταγμα (120.4), «δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως γνωρίζουν όλοι, η βία δεν είναι μόνο στρατιωτική, είναι επίσης πολιτική και οικονομική. 
Σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων δοκιμάζεται και επιβεβαιώνεται πρώτα και κύρια απέναντι στους νέους κατακτητές της χώρας, τους ντόπιους δωσίλογους κυβερνώντες και κάθε άλλον που επικαλείται το δίκαιο για να ρίξει την ευθύνη στο θύμα ώστε να αθωωθεί ο θύτης.
ΣΧ.  Ανηκω   στην   σχολη   που  υπερασπιζεται  ο  κ.  ΚΑΖΑΚΗΣ..........απο  τον  Οκτωβριο  του 2009   εχω  εκφρασει  την  θεση  μου. διεξοδικα   και με παραδειγματα  , το   σκιαχτρο   της   αδυναμιας   ''πληρωμης  μισθων  και  συνταξεων''  αποτελει     ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ   ΒΙΑ  των  ισχυρων...... δια   μεσου   των   ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ   ΦΩΝΩΝ......με   ΙΣΧΥΡΑ   ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

ΜΠΕΡΝΑΡ ΚΑΣΣΕΝ: ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Αναρτήθηκε από anixneuseis στις 16/3/11 •

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο
Ηγετική μορφή του κινήματος για την εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, ιδρυτής και επίτιμος Πρόεδρος σήμερα του κινήματος ΑΤΤΑC, οργανωτής του πρώτου Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε, φίλος του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, σύμβουλος στα ζητήματα λατινοαμερικανικής ολοκλήρωσης (ALBA), διευθυντής επί πολλά χρόνια της επιθεώρησης Le Monde Diplomatique, Καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Παρίσι VIIΙ, o Μπερνάρ Κασσέν είναι μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου κάπως ταυτόχρονα της «ελίτ» και της «αμφισβήτησης». Κριτικός για την Ευρώπη του Μάαστριχτ και τις νεοφιλελεύθερες δοξασίες, δεν παύει να είναι και ο σημαντικότερος Γάλλος ειδικός στα ευρωπαϊκά θέματα.
Oταν, στις αρχές του 2005, ο Σύμβουλος Επικρατείας και Πρόεδρος του «Ιδρύματος Κοπέρνικος» Ιβ Σαλές, διάβασε το σχέδιο ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης που επρόκειτο να υποβληθεί στο δημοψήφισμα του Μαίου 2005, τηλεφώνησε σε δέκα διανοούμενους, ανάμεσά τους και στον Μπερνάρ Κασσέν. Μια φούχτα άνθρωποι, πολύ μεγάλης όμως σοβαρότητας και ριζοσπάστες στη σκέψη τους ξεκίνησαν μια πρωτοβουλία εναντίον της συνθήκης. Μερικούς μήνες αργότερα, η συνάντηση της αυστηρής καρτεσιανής σκέψης και του λαϊκού ενστίκτου έκανε το «θαύμα» της. ‘Εδωσε στο 55% των Γάλλων τα επιχειρήματα και την αυτοπεποίθηση που χρειάζονταν για να απορρίψουν μια συνθήκη, υπέρ της οποίας έκαναν καμπάνια η Δεξιά, η πλειοψηφία των Σοσιαλιστών, όλα σχεδόν τα ΜΜΕ της Γαλλίας, όλο το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο και η ΕΕ.
Συναντήσαμε πριν από μερικές μέρες τον Μπερνάρ Κασέν στο γραφείο που διατηρεί στη Monde Diplomatique για λογαριασμό της κίνησης Memoire des Luttes, την οποία διευθύνει μαζί με τον Ιγκνάσιο Ραμονέ και συζητήσαμε μαζί του για την ευρωπαϊκή και ελληνική κρίση. ‘Όπως θα περίμενε κανείς οι προτάσεις και απόψεις του είναι ριζοσπαστικές και, ασφαλώς, δεν αφήνουν κανένα αδιάφορο, είτε συμφωνήσει, είτε διαφωνήσει με αυτές. Δεδομένου όμως ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια διεθνώς πρωτότυπη κρίση, στα συγκεκριμένα στοιχεία που τη συνθέτουν, μόνο όφελος μπορεί να έχει από το να σκεφτεί βαθιά και σοβαρά, αν μπορεί βέβαια, τα προβλήματά της και τις πιθανές εναλλακτικές.
Eρ. Που οφείλεται η ευρωπαϊκή κρίση; Στην παγκόσμια κρίση, στο μοντέλο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, στα ιδιαίτερα προβλήματα και τις αδύναμες δομές της περιφέρειας;
Απ. Η ευρωπαϊκή είναι συνιστώσα της παγκόσμιας κρίσης, που ξεκίνησε στις ΗΠΑ και προκλήθηκε από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, την ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων και τις ελεύθερες ανταλλαγές. Η μαζική χρέωση των αμερικανικών νοικοκυριών, κυρίως μέσω ενυπόθηκων δανείων, είναι συνέπεια του μισθολογικού αποπληθωρισμού, με τη σειρά του αποτέλεσμα, τουλάχιστον εν μέρει, του ανταγωνισμού χωρών πολύ μικρών μισθών, όπου εγκαταστάθηκαν οι πολυεθνικές για να επανεξάγoυν στις αναπτυγμένες χώρες. Οι πολιτικές της ΕΕ επιδείνωσαν αυτή την κατάσταση, επιβάλλοντας δρακόντειους όρους επαναχρηματοδότησης στην Ελλάδα και την Ιρλανδία (αναμένοντας την Πορτογαλλία), με πρόσχημα τη “σωτηρία” τους – ενώ επρόκειτο μόνο για τη σωτηρία των εκτεθειμένων σε αυτές τις χώρες τραπεζών – κυρίως γερμανικών και γαλλικών.
Ερ. Γίνεται τώρα μια συζήτηση στην ΕΕ προτάσεων για το Ταμείο Σταθεροποίησης και το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Ποια είναι η γνώμη σας;
Απ. Η χειρότερη. Ο μελλοντικός ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας, που θα μπει στη συνθήκη της Λισσαβώνας σε μια προσεχή αναθεώρηση και το Σύμφωνο Σταθερότητας έχουν ως κύρια επιδίωξη να πληρωθεί ο λογαριασμός της χρηματιστικής (financiere) κρίσης αποκλειστικά από τους μισθωτούς, αφήνοντας άθικτα τα αθέμιτα κέρδη του τραπεζικού τομέα και καταργώντας τα κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών. Η κρίση χρησίμευσε ως πρόσχημα μιας κοινωνικής αντεπανάστασης, που δεν θα μπορούσε να γίνει σε κανονικούς καιρούς.
Αυτοί οι δύο μηχανισμοί επιβεβαιώνουν την πλήρη απουσία αλληλεγγύης στην ΕΕ. Η γερμανική κυβέρνηση, ακολουθούμενη από τον Νικολά Σαρκοζί, θέλει να επιβάλλει στους εταίρους της το δικό της “μοντέλο” ανάπτυξης δια των εξαγωγών και του μισθολογικού αποπληθωρισμού. ‘Eνα σχέδιο λιτότητας, μείωσης της κατανάλωσης σε μια χώρα, μπορεί να έχει νόημα, αν οι άλλες χώρες εφαρμόζουν πολιτικές επέκτασης. Αλλά γίνεται παράλογο αν όλες οι χώρες εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές συρρίκνωσης. Ακόμα κι ένας νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος μπορεί να το καταλάβει αυτό…
Ερ. Πρωταγωνιστήσατε στην απόρριψη από τον γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005. Μετά όμως είδαμε ότι αυτή η πολιτική αντίθεση στο μοντέλο του Μάαστριχτ δεν βρήκε πολιτική διέξοδο. Η αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού παραμένει πλειοψηφική στη χώρα σας, ηττάται όμως στο επίπεδο της πολιτικής και των κοινωνικών αγώνων. Γιατί;
Απ. Η καταπληκτική νίκη του “‘Όχι” στο δημοψήφισμα του 2005 δεν οδήγησε στη δημιουργία μιας πολιτικής δύναμης ή συμμαχίας της “αριστεράς της αριστεράς”, η οποία δεν στάθηκε ικανή να παρουσιάσει έναν κοινό υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 2007. Κάθε οργάνωση προτίμησε να διατηρήσει το μικρό “κομμάτι της πίτας” που διέθετε, αντί να συμμαχήσει γύρω από μια υποψηφιότητα που θα μπορούσε να συγκεντρώσει 15%. Μην ξεχνάτε ότι το γαλλικό προεδρικό σύστημα είναι εξαιρετικά διεστραμμένο: ένα κόμμα δεν υπάρχει πραγματικά χωρίς υποψήφιο για την προεδρία. Κι αυτό ενθαρρύνει τη διασπορά των ψήφων τόσο στην αριστερά, όσο και στη δεξιά. Οι περσινές κινητοποιήσεις εναντίον της “μεταρρύθμισης” των συντάξεων ήταν σημαντικές, αλλά δεν κατέληξαν στην απόσυρση των κυβερνητικών σχεδίων. Δεν ήταν πάντως πλήρης ήττα γιατί η πλειοψηφία των πολιτών συνειδητοποίησε την αδικία (iniquité) του συστήματος και, με κάποιο τρόπο, συσσώρευσε μια αποδοκιμασία της κυβέρνησης και, περαιτέρω, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που πιθανώς θα παράγει ένα αποτέλεσμα στις κάλπες το 2012 (αν και όχι υποχρεωτικά προς όφελος μιας διασπασμένης αριστεράς) ή με άλλο τρόπο. Το κύριο κόμμα που δηλώνει αριστερό, το Σοσιαλιστικό Κόμμα φέρει επίσης μια βαρειά ευθύνη. Είναι ανίκανο να ενσαρκώσει μια πραγματική αριστερή εναλλακτική και δεν κερδίζει από την απόρριψη του Σαρκοζί και της δεξιάς από την κοινή γνώμη.
Ερ. Ποια μπορεί και πρέπει να είναι η ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση του χρέους; Μπορεί, και υπό ποίες συνθήκες, να πληρωθεί αυτό το βουνό χρεών; Πρέπει να το πληρώσουμε; Αντίστροφα μια θαρραλέα αναδιάρθρωση του χρέους θα μπορούσε να απειλήσει το τραπεζικό σύστημα;
Απ. Το χρέος αρκετών χωρών, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Ιρλανδία, δεν μπορεί να αποπληρωθεί λόγω των επιτοκίων που απαιτούν οι χρηματιστικές αγορές στηριζόμενες στους οίκους αξιολόγησης. ‘Αρα, μια “αναδιάρθρωση”, για να χρησιμοποιήσω την “καθωσπρέπει” φρασεολογία, είναι αναπόφευκτη. ‘Όχι μόνο μια επιμήκυνση της αποπληρωμής, αλλά η κανονική διαγραφή μέρους του χρέους. Ομοίως, οι τράπεζες πρέπει να υποχρεωθούν να διακρατήσουν ένα ορισμένο επίπεδο stock δημόσιου χρέους των χωρών στις οποίες δρουν. Σε περίπτωση κινδύνου αποσταθεροποίησης, δεν πρέπει να αποκλεισθεί η υπόθεση μιας εθνικοποίησης των τραπεζικών συστημάτων. ‘Εγινε μερικά σε ορισμένες χώρες, μόνο όμως ως προσωρινό μέτρο. Θα χρειαστεί να το γενικεύσουμε.
Ερ. Ακούγονται προτάσεις για ριζική μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών συνθηκών, άλλοι προτείνουν έξοδο από το ευρώ. Είναι ρεαλιστικές τέτοιες προτάσεις; Τι σκέφτεστε για την ευθυγράμμιση των γαλλικών ελίτ στις γερμανικές;
Απ. Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι καμία πολιτική ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό δεν είναι δυνατή στο πλαίσιο των σημερινών ευρωπαϊκών συνθηκών. Οι συνθήκες φτιάχτηκαν ακριβώς για να αποτρέπουν μια τέτοια ρήξη. Σκέφτομαι λοιπόν ότι χρειάζεται η δημιουργία ενός νέου ευρωπαϊκού πλαισίου. Αυτό δεν θα γίνει εν ψυχρώ. Θα χρειαστεί μια εναρκτήρια κρίση σε μια χώρα, είτε πολιτική, όπως η άνοδος στην εξουσία μιας πραγματικά αριστερής κυβέρνησης, είτε κοινωνική. Στη συνέχεια μπορούμε να φανταστούμε, όπως στο μοντέλο των αραβικών επαναστάσεων, την αμφισβήτηση να επεκτείνεται στην πλειοψηφία των χωρών-μελών της ΕΕ.
Ερώτ. Η Ελλάδα εφαρμόζει μια δρακόντεια πολιτική που επέβαλαν ΕΕ και ΔΝΤ, με τρομερό κοινωνικό κόστος και χωρίς βελτίωση της κατάστασης. Τι θα κάνατε εσείς, αν υποθέσουμε ότι βρισκόσαστε στη θέση του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού;
Απάντ. Αν ήμουν πρωθυπουργός της Ελλάδας θα άρχιζα λέγοντας ότι σταματάω να πληρώνω τους τόκους του χρέους και θα απηύθυνα μια έκκληση σε όλα τα ευρωπαϊκά κοινωνικά και πολιτικά κινήματα για να με στηρίξουν.
Ερώτ. Μπορεί μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, με αδύναμη παραγωγική βάση, να απειλήσει ή και να προχωρήσει σε μονομερή στάση πληρωμών; Θα δεχθεί σίγουρα τιμωρητικό χτύπημα στις αγορές.
Απάντ. Ναι, κατά τη γνώμη μου μπορεί να το κάνει, εφόσον είναι έτοιμη να πάει σε μια αναμέτρηση με το χρήμα (la finance) και να γίνει η σπίθα μιας ευρωπαϊκής πολιτικής σύγκρουσης μεγάλης εμβέλειας, που θα κόλλαγε στον τοίχο τη σοσιαλδημοκρατία. ‘Ετσι κι αλλοιώς, η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει, γιατί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθεροποίησης και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας την καταδικάζουν σε διαρκή, χωρίς τέλος κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

10 Απριλιου 2011

Φοβερή ομιλία Τσίπρα σήμερα   κλικ

Ο Αλέξης Τσίπρας εκφώνησε σήμερα μια ομιλία με πολλά και σημαντικά σημεία.Αξίζει να διαβαστεί προσεκτικά, αν και πολύ μεγάλη.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011

"Ανεβάστε τους τόνους λοιπόν. Γιατί αν κρατάτε τους τόνους χαμηλά, κανείς δεν θα σας λάβει υπ όψιν σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς. Σχεδιασμούς που αφορούν τη ζωή μας".


" Αν λοιπόν γι αυτά μας κατηγορούν, ναι φταίμε και είμαστε περήφανοι που φταίμε. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δεν φταίμε μόνο μείς. Δεν φταίει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει ότι αυτός ο λαός, που παρά τις επιθέσεις και τα σοκ που υπέστη, επιμένει στο δικαίωμα για αξιοπρεπή δουλειά και ζωή. Φταίνε τα νέα τα παιδιά, που επιμένουν να ζητάνε μόρφωση και μέλλον . Φταίνε οι κάτοικοι της Κερατέας που ζουν στρατιωτικό νόμο και βλέπουν δικαστικές αποφάσεις να μην εφαρμόζονται για να προστατευτεί ο μεγαλοεργολάβος. Φταίνε οι συμβασιούχοι στο Δήμο της Αθήνας που δίνουν έναν αγώνα για την ποιότητα ζωής όλων μας. Για να έχουν τα παιδιά παιδικούς σταθμούς και για να μπορούν να μαζεύονται τα σκουπίδια. Φταίνε οι άνθρωποι του μόχθου, που δεν αποδέχονται να δουλεύουν αποκλειστικά για τα κέρδη του κεφαλαίου. Φταίνε όλοι όσοι επιμένουν να υπερασπίζονται την δημοκρατία και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Φταίει και η υπερηφάνεια και η αυτοεκτίμηση που αναπτύσσεται στην κοινωνία, απέναντι στην πιο αισχρή πολιτική εξαπάτηση που είδαμε ποτέ. Αυτά φταίνε πιο πολύ κι από τον ΣΥΡΙΖΑ".

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Άλλο η αποδοκιμασία και άλλο η βία

Posted on 7/4/11 and filed under . You can follow any responses to this entry through theRSS 2.0 . You can leave a response or trackback to this entry from your site
Άλλο η αποδοκιμασία και άλλο η βία
Tου Χρήστου Γιανναρά
Γιατί είναι «άσκηση βίας» να «γιαουρτώνουν» οι πολίτες έναν πολιτικό που προκαλεί κατ’ εξακολούθησιν τη νοημοσύνη και ευαισθησία τους, την αξιοπρέπειά τους; Oμόφωνα οργισμένοι οι κεκράχτες της κομματοκρατίας, «επιφανείς» δημοσιογράφοι, κομματικοί εκπρόσωποι, αλλά και απλοϊκοί παρακεντέδες της εξουσιαστικής καμαρίλας, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους: Aυτοδικία, ανόσια βία το «γιαούρτωμα». Aλλά γιατί; Προκαλεί σωματική κάκωση, αποβλέπει σε τραυματισμό, σε βλάβη της σωματικής ακεραιότητας; Γιαούρτι εκσφενδονίζουν οι πολίτες στον πολιτικό που τους προκαλεί, όχι πέτρες, ούτε καρέκλες. Eίναι άλλο πράγμα η αποδοκιμασία και άλλο η άσκηση σωματικής βίας. Kαι μάλιστα θα χαρακτήριζε κανείς το «γιαούρτωμα» μάλλον από τις επιεικέστερες, τις πιο «εξευγενισμένες» μορφές αποδοκιμασίας. Aρχετυπική έκφραση περιφρόνησης, αποστροφής και σιχασιάς είναι το φτύσιμο – ατιμωτική αποδοκιμασία. Πιο οργισμένη, οι σάπιες ντομάτες ή τα κλούβια (δύσοσμα) αυγά. Hπιότερη μορφή, το σφύριγμα, το γιουχάισμα.
H δεδομένη, σαφέστατη διαφορά της αποδοκιμασίας από την άσκηση βίας καταδείχνει και πόσο υγιές πολιτικό σύμπτωμα είναι, προπάντων σε πολιτεύματα εκφαυλισμένα, το «γιαούρτωμα». Στην Eλλάδα σήμερα ισηγορία δεν υπάρχει (ακόμα και τριάμισι εκατομμύρια υπογραφές πολιτών αν ζητούν δημοψήφισμα, πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων) – ο λόγος του πολίτη δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να γίνει ακουστός. H ψήφος του, υπονομευμένη και αυτή από το μαγείρεμα των εκλογικών νόμων, την απογόμωση της αποχής, τη διαφημιστική πλύση εγκεφάλων, είναι αδύνατο να αντιπαλέψει την αυθαιρεσία.
H κομματοκρατία δεν απαγορεύει την πληροφόρηση του πολίτη, απλώς την εξουδετερώνει, όπως οι πυροτεχνουργοί τη βόμβα. O πολίτης πληροφορείται κάτι από την εγκληματική καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, ίσως και ονόματα πολιτικών και κομματανθρώπων που ενέχονται στην κλοπή ακόμα και των χρημάτων των αναγκαίων για την εθνική άμυνα ή για τη δημόσια υγεία. Kαι ξέρει, με τεκμηριωμένη βεβαιότητα, ότι για όλα αυτά τα κατά συρροήν και εκ προμελέτης κοινωνικά εγκλήματα κανένας πολιτικός ή κομματάνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθεί. Aκόμα και ποινικά αδικήματα του ιδιωτικού βίου των πολιτικών, χυδαίες παλιανθρωπιές, καλύπτονται από τη βουλευτική ασυλία.
Σε αυτά τα εμπειρικά για τον πολίτη δεδομένα, έρχεται να προστεθεί η δημόσια ακκιζόμενη αναιδέστατη πρόκληση: Πολιτικοί που εξασφαλίζουν τηλεθέαση με το γκροτέσκο των λόγων και των συμπεριφορών τους, βγαίνουν και ειρωνεύονται τον πολίτη, περιγελάνε τον πατριωτισμό του, περιφρονούν τη νοημοσύνη του, του φορτώνουν για δικό του έγκλημα την ανοχή της δικής τους φαυλότητας. Διόρισαν τα κόμματα την πελατεία τους, απειράριθμους διακινητές των συμφερόντων τους, πλημμύρισαν τον δημόσιο τομέα αργόσχολους χρυσοπληρωμένους κηφήνες, συνδικαλισμένη απληστία, τυραννίδα του κοινωνικού σώματος. Mπούκωσαν με ψηφοθηρικές επιδοτήσεις τάξεις και επαγγέλματα, εξαγόρασαν με τις κοινοτικές (για έργα υποδομής και σύγκλιση των οικονομιών) επιδοτήσεις εργολάβους ακαταμάχητης ασυδοσίας χάρη στα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης που ιδιοκατέχουν.
Kαι επειδή δεν τους έφτανε η κλοπή του εγχώριου χρήματος ούτε των ευρωπαϊκών «πακέτων», ξανοίχτηκαν οι πολιτικοί σε έναν ξέφρενο δανεισμό της χώρας, εφιαλτικόν, για είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια. Mόνο για να συνεχίζεται η αδίστακτη κομματική κραιπάλη. Ως την τελευταία στιγμή, ξεγέλαγαν την E. E. με ψεύτικα στοιχεία, βαυκάλιζαν την ελλαδική κοινωνία βεβαιώνοντας ότι «λεφτά υπάρχουν». Mε κατάληξη, να οδηγήσουν τη χώρα στην πιο εξευτελιστική χρεοκοπία και οικονομική υποδούλωση, να βάλουν την υπογραφή τους στην παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, περιουσία και αξιοπρέπεια. Σε τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ιστορικής παρουσίας, το ελληνικό όνομα μάλλον δεν γνώρισε τέτοιον διεθνή εξευτελισμό.
Aνεξέλεγκτοι, ατιμώρητοι, κυβερνάνε ακόμα σήμερα τη χώρα οι αυτουργοί του εγκλήματος. Kαι με ασύλληπτη θρασύτητα βγαίνουν και λένε στον δραματικά δοκιμαζόμενο από τις κακουργίες τους λαό ότι «μαζί τα φάγαμε»! Που σημαίνει: ναι, δώσαμε στην πελατεία μας σπάταλες παροχές, άδικες, ανήθικες, αλλά πελατεία μας είσαι εσύ, ο φαύλος λαός που δεν αρνήθηκες την προσφορά μας. Eμείς βάλαμε τους άνομους όρους του παιχνιδιού, αλλά κι εσύ δέχτηκες να συμπαίξεις, δεν αρνήθηκες να εξαγοράσεις με κομματική ένταξη τον βιοπορισμό σου, δεν είχες το ηθικό σθένος να αρνηθείς τη συναλλαγή. Λοιπόν, «μαζί τα φάγαμε».
Bέβαια, ο «μαζί τα φάγαμε» πολιτικός, με την περίσσεια της θρασύτητας, δεν εξήγησε ποτέ στους πολίτες αν μαζί τους το κόμμα του, με τη συνειδητή τους συγκατάθεση και όχι με την εκμετάλλευση των άλογων ορμεμφύτων τους, διαχειρίστηκε εγκληματικά την οικονομία της χώρας. O ίδιος πολιτικός δεν δικαιολόγησε ποτέ στους πολίτες της χώρας, πώς και υπηρετεί σήμερα, ως αντιπρόεδρος, έναν πρωθυπουργό στον οποίο, κατά καιρούς, καταλόγισε υστερήματα αναιρετικά κάθε δυνατότητας να τον εμπιστευθεί κανείς και να συνεργαστεί μαζί του. Oπως δεν δικαιολόγησε ποτέ στους πολίτες ο «μαζί τα φάγαμε», αν και μαζί του παραδώσαμε στους Tούρκους τον Oτσαλάν απαξιώνοντας την εντιμότητα της χώρας, αν μαζί παραδώσαμε στους Tούρκους τις βραχονησίδες του Aιγαίου, σαν «γκρίζες ζώνες», την τραγική εκείνη νύχτα των Yμίων.
Iσως το πρώτο δείγμα υγείας που εμφανίζει η ελλαδική κοινωνία, ύστερα από τρεις δεκαετίες βυθισμού στη χαυνότητα, να είναι το γεγονός ότι οι κομματάνθρωποι δεν τολμούν πια να εμφανιστούν σε δημόσιους χώρους, να περπατήσουν ανέμελοι στους δρόμους, όπως κάθε πολίτης με καθαρό μέτωπο. Ξέρουν ότι τους παραμονεύει παντού η αποδοκιμασία. Θα είναι δείγμα υπανάπτυξης οποιαδήποτε μορφή άσκησης βίας. Eίναι, όμως, παρήγορο δείγμα κοινωνικής υγείας η κοινή αποδοκιμασία. Tων αποδεδειγμένα τυράννων μας. Που ιταμότατα μας προκαλούν.

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Ο Σεβασμος της Εγασιας................

  • Η εργασία δεν είναι εμπόρευμα

    «ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ δεν το έχει αποκαλύψει ο Θεός ούτε το έχει ανακαλύψει η επιστήμη. Είναι ένα εντελώς ανθρώπινο έργο, στο οποίο συμμετέχουν αυτοί που έχουν ως επάγγελμά τους να το μελετούν και οι οποίοι δεν μπορούν να το ερμηνεύουν χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τις αξίες των οποίων το δίκαιο είναι φορέας. Το έργο του δικαίου ανταποκρίνεται στην ανάγκη, τη ζωτική για κάθε κοινωνία, να συμμεριζόμαστε ένα δέον γενέσθαι, που την προφυλάσσει από τον εμφύλιο πόλεμο». Αυτό γράφει ο γάλλος νομικός Αλέν Σουπιό, καθηγητής του Εργατικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Ναντ, στο βιβλίο του «Homo juridicus» (Seuil, 2005). Το τελευταίο βιβλίο του Σουπιό, με τίτλο «L' Esprit de Philadelphie» (Seuil, 2010), αναφέρεται μεταξύ άλλων σε ένα ιδρυτικό κείμενο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, τη διακήρυξη της Φιλαδέλφειας. «Αυτή η διακήρυξη», εξηγεί ο Σουπιό, μιλώντας στο περιοδικό «Sciences Humaines», «που διατυπώθηκε στη Φιλαδέλφεια, στις 10 Μαΐου 1944, σηματοδότησε την ηθική και ταυτόχρονα νομική ανάταση που υπήρξε μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Είναι η πρώτη διεθνής διακήρυξη οικουμενικών δικαιωμάτων και επίσης η πρώτη που αναδεικνύει την κοινωνική δικαιοσύνη σε στόχο ο οποίος επιβάλλεται σε όλα τα κράτη. Το όνομα της πόλης της Φιλαδέλφειας, η οποία υπήρξε η εστία του αμερικανικού Διαφωτισμού, είναι από μόνο του ένα σύμβολο του πνεύματος αυτής της διακήρυξης (φιλαδέλφεια σημαίνει στα αρχαία ελληνικά την αδελφική αγάπη). Το ζητούμενο ήταν να ξανασκεφτούν μια νέα παγκόσμια τάξη μετά τη φρίκη που σημάδεψε το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα και να αντλήσουν μαθήματα από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η βιομηχανική διαχείριση του ανθρώπινου παράγοντα, είτε πρόκειται για τις ωμότητες των δυο παγκόσμιων πολέμων είτε για τις κομμουνιστικές εκκαθαρίσεις, τους ρατσιστικούς νόμους, την ευγονική και -όπως το είχε καταγγείλει ο Τσάρλι Τσάπλιν το 1936, στους "Μοντέρνους Καιρούς"- τη μεταφορά στα εργοστάσια των μεθόδων απασχόλησης των "ανθρώπινων πόρων", που είχαν προηγουμένως δοκιμαστεί κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Η διακήρυξη της Φιλαδέλφειας επιβεβαιώνει την ίση αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων. Επιβάλλει να μη μεταχειριζόμαστε την εργασία σαν εμπόρευμα, εγγυάται τις συλλογικές ελευθερίες και επαγγέλλεται την αλληλεγγύη και την κοινωνική δημοκρατία. Διακηρύσσει επίσης ότι η οικονομία και το χρήμα δεν είναι αυτοσκοποί αλλά μέσα στη υπηρεσία των ανθρώπων. Το πρόγραμμα του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης, που υιοθετήθηκε δυο μήνες πριν από τη διακήρυξη της Φιλαδέλφειας, διαπνεόταν από το ίδιο πνεύμα. Επειτα από τριάντα χρόνια υπερφιλελευθερισμού, είναι χρήσιμο να επιστρέψουμε σε αυτά τα κείμενα, όχι για να αντιγράψουμε έτοιμες συνταγές, αλλά για να ξαναβρούμε την πνευματική διαύγεια και τις αρχές δράσης που τα ενέπνευσαν. Χρησιμοποιώ τον όρο υπερφιλελευθερισμός, επειδή μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε μαζί τις δυο διαστάσεις αυτής της θεωρίας, που άρχισε να υλοποιείται από τις κυβερνήσεις Θάτσερ και Ρέιγκαν: την οικονομική διάσταση με το νεοφιλελευθερισμό και την απορρύθμιση των αγορών και τη διεθνή διάσταση με το νεοσυντηρητισμό, την τελευταία εκδοχή του δυτικού μεσσιανισμού. Σαν τους φανατικούς βασιλόφρονες οι οποίοι, στον 19ο αιώνα, ήθελαν να αναστηλώσουν ένα μυθοποιημένο Παλαιό Καθεστώς, οι υπερφιλελεύθεροι ήθελαν να αποκαταστήσουν μιαν υποτιθέμενη αυθόρμητη τάξη της αγοράς. Μαζί με ορισμένα δόγματα στα οποία ήταν προσηλωμένοι: τον γενικευμένο ανταγωνισμό, την απορρύθμιση της εργασίας και των δημόσιων υπηρεσιών, την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων. Ολες οι δυτικές χώρες προσηλυτίστηκαν σε αυτή τη θεωρία. Αλλά η υπερφιλελεύθερη επανάσταση, όπως άλλωστε όλες οι αντεπαναστάσεις, δεν σήμαινε διόλου την επιστροφή σε μια παλαιά τάξη. Αυτή γέννησε ένα νέο κόσμο. Το κοινωνικό κράτος δεν γκρεμίστηκε ούτε διαλύθηκε, αλλά ιδιωτικοποιήθηκε. Δεν κατάργησαν, για παράδειγμα, την υποχρέωση των εργαζομένων να καταβάλλουν εισφορές για τη σύνταξή τους, αλλά χρησιμοποίησαν το χρήμα τους για να τροφοδοτήσουν το χρηματιστηριακό καζίνο. Η οικονομική κρίση του 2008 δεν οδήγησε διόλου σε μιαν "επιστροφή του κράτους", αλλά αντίθετα σε ένα γιγάντιο βήμα προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, με την απεριόριστη αξιοποίηση του δημόσιου χρήματος για να διασωθούν, χωρίς εγγυήσεις ούτε ανταλλάγματα, χρεοκοπημένες τράπεζες. Ωστόσο, ένα κανονιστικό σύστημα που βασίζεται στο "καθένας για τον εαυτό του" και στον "πόλεμο όλων εναντίον όλων" δεν μπορεί παρά να γεννάει τη βία. Και στο βαθμό που οι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου αυτής της βίας αποδυναμώνονται, θα πρόκειται όλο και περισσότερο για μιαν ανομική βία, χωρίς άλλη πολιτική έκβαση εκτός από την αναδίπλωση στις ταυτότητες και το μίσος για τον άλλον. Ενας από τους λόγους της επιτυχίας των κρατών πρόνοιας απέναντι στα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν η θέση που απέδιδαν στην κοινωνική δημοκρατία. Η συνδικαλιστική ελευθερία, το δικαίωμα στην απεργία ή στη συλλογική διαπραγμάτευση είναι επίσης μηχανισμοί που επιτρέπουν τη μετατροπή των σχέσεων δύναμης σε σχέσεις δικαίου. Γι' αυτό η αποδυνάμωση των συνδικάτων ή ο περιορισμός της ικανότητας δράσης τους είναι ανησυχητικά φαινόμενα. Η οικονομία της αγοράς είναι πιο παλαιά από τον καπιταλισμό και θα επιζήσει και μετά από αυτόν. Αυτό που τα διαχωρίζει, όπως ορθά το είχε αντιληφθεί ο Καρλ Πολάνιι, είναι το ότι ο καπιταλισμός επεκτείνει την οικονομία της αγοράς στην ανθρώπινη εργασία, στη γη και στο νόμισμα. Και δεν μπορεί να το κάνει αυτό παρά μόνον με το τίμημα νομικών τεχνασμάτων, επειδή ούτε οι άνθρωποι ούτε η φύση ούτε το νόμισμα είναι εμπορεύματα» (...)

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Το τελευται χτυπημα του ....

ΦΩΤΕΙΝΟΥ   ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗ             
..........και  πως  λυνεται  το  ελλεμμα  ευαισθησιας  της  ΔΩΡΕΑΣ  ΟΡΓΑΝΩΝ.!!!!
Πως  εν  ολιγοις   θα  γινουμε  100%,  Ευρωπαιοι!!!!!
Πολυ  απλο........δια  της  εις '' ΑΤΟΠΟΝ  ΕΠΑΓΩΓΗΣ.''
Εαν  μεν  εχεις  δηλωσει   την   διαθεση     προσφορας  μετα  θανατον  των  'οργανων' σου, ουδεν  προβλημα.
Στην  περιπτωση   που   για πολλους  και διαφορους  λογους ,   επιλεγεις   την  ακεραιη  ταφη   του  'σαρκιου' σου .χωρις  να  μπεις  στην  διαδικασια  να  ενημερωσεις  τον  οιονδηποτε   -καθως  προκειται  για επιλογη   ''ελευθερου'' ατομου-τοτε , ο  ΦΩΤΕΙΝΟΣ  ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗΣ,  με   ''αυθαιρετο  λογικο  αλμα''  εκλαμβανει  την  μη  υπαρξη   δηλωσης  ΔΩΡΕΑΣ  ως   ΚΑΤΑΦΑΣΗ  και  ΣΥΝΑΊΝΕΣΗ.
''ΔΕΝ   ΔΗΛΩΣΕΣ  ΑΡΑ  ΣΥΝΑΙΝΕΙΣ   Τοσο   απλα!!!!!!!!!!
--Και  ο  απο  Αρχαιοτατων  Χρονων   σε  ολα  τα  πλατη  και μήκη  του  Πλανητη   ΣΕΒΑΣΜΟΣ  των  ΝΕΚΡΩΝ   ;;;;;;;;
--Πως  ειναι  δυνατον   να  προχωρησει   μια  κοινωνια  οταν οι  Πολιτικοι  Κρατουντες  επιβεβαιωνουν  τεραστιο   ελλειμμα  μορφωσης;;;
--Οταν  αγνοουν   το  παναρχαιο   Ελληνικον  ''ζειν  εν  ελευθερια''
--Οταν  αρνουνται  πως  η  Ταυτοτητα  του   Ατομου  ειναι  η  Ελευθερια  του  και  οχι  η  Χειραγωγηση  της;;;;;;
--Οταν   μεσα  απο  καθε  ενεργεια  τους  κρυβεται  η   αντιληψη  πως  σε  καθε  δυτικο  ενυπαρχει  η  Τελειότητα;;;
Ο   ΦΩΤΕΙΝΟΣ   ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗΣ  φερει  το  'βαρυ'  πολιτικο  ονομα.......ΑΝΔΡΕΑΣ   ΛΟΒΕΡΔΟΣ............
Καλο  θα  ηταν   να  του  ελεγε  καποιος  να  ΞΕΣΤΡΑΒΩΘΕΙ  !!!!!!!!!!!!!!!!

ΑΝΤΙΓΟΝΗ.....του  ΣΟΦΟΚΛΗ..[ 450-470 ]..

Υ.Γ  Παρακαλω  να   μη  γινει  συγχυση. Δεν  διακειμαι  εναντια  στην  ΔΩΡΕΑ  ΟΡΓΑΝΩΝ....αρνουμαι   να   φερω  το   ΑΧΘΟΣ   μιας   ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ  που  θεωρει   τους  Πολιτες  της   ΡΕΣ.