Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Ν. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ ...ΑΠΘ................

Από εδώ και εμπρός, η διαμάχη των ιδεών...

του Νικόλα Σεβαστάκη
Χέρμπερτ Λιστ, «Ποδόσφαιρο στο δρόμο», Νάπολη 1959

Όχι πια περιγραφές του προβλήματος, λύσεις. Λύσεις στο πιάτο. Συγκεκριμένα πράγματα, ένα, δύο, τρία… Κάπως έτσι εγκαλείται αυτός που γράφει τούτες τις μέρες δίχως να έχει πρόχειρη απάντηση για το PSI, τα CDS, το τι θα περιέχουν τα άρθρα ενός μη μνημονιακού προϋπολογισμού. Κατανοητή η αντίδραση, αλλά νομίζω ότι στηρίζεται σε μια σύγχυση: απαιτεί από τον...
κάθε μεμονωμένο γραφιά να μεταβληθεί σε συλλογικό διανοούμενο ή σε ινστιτούτο μελετών με παραρτήματα και άφθονους πόρους. Kάτι παραπάνω: απαιτεί και από πολιτικές δυνάμεις ή χώρους που δεν κυβερνούν να είναι ήδη μια τέλεια οργανωμένη πολιτική εξουσία με όλες τις απαντήσεις για τις λεπτομέρειες της διαχείρισης της κρίσης και για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Ας μην παραλογιζόμαστε. Άλλο η εύλογη προγραμματική ζήτηση, και άλλο η μετατροπή των διανοουμένων σε εικονικούς λειτουργούς μιας μελλοντικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας. Άλλο πράγμα είναι η κριτική γνώμη και εμπειρογνωμοσύνη, και διαφορετική εκείνη η αφελής στάση που απαιτεί υπερπαραγωγή βεβαιοτήτων σε μια στιγμή όπου κανένας δεν μπορεί να πουλά βεβαιότητες.
Τα γράφω αυτά, γιατί μετά το κείμενο παρέμβασης για την Υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας, το οποίο και συνυπέγραψα, συνάντησα την ίδια αντίδραση: καλή η περιγραφή, λένε, αλλά πού είναι οι συγκεκριμένες λύσεις, το α, β, γ;
Ας μου επιτραπεί να έχω μια διαφορετική αντίληψη για την κριτική δημόσια παρέμβαση, για τη διεξαγωγή της ιδεολογικής και πολιτισμικής διαμάχης. Η διαμάχη αφορά πλέον τους βασικούς προσανατολισμούς, το Σύνταγμα της «νέας μεταπολίτευσης», δηλαδή τους θεμελιώδεις ταξικούς και πολιτικούς όρους της νέας περιόδου. Θα είναι δημοκρατική ή ένας γενικευμένος ολιγαρχικός μονόδρομος; Θα φέρει μαζί της την εξουθένωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας στο βωμό του «καπιταλιστικού εξορθολογισμού»; Μπορεί, αντίθετα, να γίνει πεδίο δημιουργίας νέων κοινωνικών δεσμών και μορφών πολιτικής παρέμβασης των «από κάτω» στις εξελίξεις; Αυτό που έρχεται θα οδηγήσει άραγε στους ψυχιάτρους τους αποταγμένους μεσοαστούς και στις ουρές της Πρόνοιας τους φτωχότερους, όπως ήδη συμβαίνει; Ή μπορεί να κυοφορήσει μια αλλαγή Παραδείγματος πέρα από τις επιθυμίες της νέας πληθυντικής μας Δεξιάς η οποία θρησκεύεται με τον «Ορθό Λόγο»;
 
Αυτή τη στιγμή επιχειρείται από διάφορες πλευρές να επιβληθεί ένα μοντέλο εθνικής ανόρθωσης (κατά τη φρασεολογία Λοβέρδου), που διαχωρίζει τη διάσωση ή την «αυτοσυντήρηση του έθνους» από το πρόβλημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αναδιανομής του πλούτου, της άσκησης των δημοκρατικών κοινωνικών ελευθεριών, της αξιοπρέπειας του εργαζόμενου ανθρώπου. Αυτός ο πολεμικός «ορθολογισμός» επαναφέρει τη διαίρεση μεταξύ του έθνους των μοντέρνων και του έθνους των παρωχημένων, μεταξύ των πρωτοποριών της γνώσης και της διακυβέρνησης και όλων των υπόλοιπων που κατακεραυνώνονται ως δυνάμεις του παρελθόντος και του σκότους.
 
Πρωτόλειος οικονομισμός, «επιτελικός» κρατισμός των «κεντρώων» νεοφιλελεύθερων, νομικισμός που αδιαφορεί για κάθε αίσθηση του δικαίου: όλα αυτά αθροίζονται σε ένα πλέγμα εξουσιαστικού λόγου, το οποίο δεν έχει δισταγμούς να φτάσει στα άκρα.
Και, από μια άποψη, οι συνθήκες που ζούμε αλλάζουν τους όρους της διαίρεσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
 Ο ζωτικός ιδεολογικός πυρήνας της σύγχρονης Δεξιάς είναι φωνές και δυνάμεις οι οποίες προέρχονται κατά βάση από το φαντασματικό «δυναμικό Κέντρο» (φρασεολογία Διαμαντοπούλου), από τον γαλαξία της «ένωσης των μεταρρυθμιστών».
 Αυτό το γεγονός μπορεί, υπό όρους, να λειτουργήσει και απελευθερωτικά για τη διαμόρφωση μιας ριζοσπαστικής δημοκρατικής δημόσιας σφαίρας
Σε αυτή τη σφαίρα δεν είναι πια αδύνατη η επίτευξη συναινέσεων μεταξύ αριστερού αντικαπιταλισμού και πολιτικού φιλελευθερισμού.
 Στο βαθμό που στην Αριστερά (εκτός ΚΚΕ) γίνεται συνείδηση η κεντρικότητα του ζητήματος της δημοκρατίας στον αγώνα εναντίον των νέων «απαράτσικ», των ιεροκηρύκων της ανόρθωσης διά της καταστροφής, αυτή η διεργασία έχει ήδη ξεκινήσει.
Με την προϋπόθεση, ωστόσο, ότι και οι ευαισθησίες του κριτικού πολιτικού φιλελευθερισμού ή της φιλελεύθερης κεντροαριστεράς θα αποστασιοποιηθούν από τις εκσυγχρονιστικές μυθολογίες που στη σημερινή τους έκφραση τείνουν να γεννήσουν θεσμικούς πραξικοπηματίες.
Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ


Η «ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ» ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ – «ΚΟΡΑΚΙΑ»!

E-mail Εκτύπωση PDF
ΝΕΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΟΥΣ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΥΣ! ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ 4.000 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ! ΠΑΝΩ ΑΠΟ 120 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ!
Στους ιδιώτες επιχειρηματίες παραδίδεται το «Βοήθεια στο Σπίτι» και την ίδια στιγμή το κόστος των υπηρεσιών που προσφέρει μετακυλίεται στο σύνολο των εργαζομένων, μέσα από την επιβολή ασφαλιστικής εισφοράς για το σκοπό αυτό.

Τα παραπάνω, που προβλέπονται σε τροπολογία η οποία κατατέθηκε χθες στον έναν από τους δύο εφαρμοστικούς νόμους, ουσιαστικά ολοκληρώνουν ό,τι ξεκίνησε πριν 15 χρόνια από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου: την ιδιωτικοποίηση μιας υπηρεσίας κοινωνικού χαρακτήρα, όπως είναι η φροντίδα ηλικιωμένων. 
Το «Βοήθεια στο Σπίτι» μέχρι σήμερα είναι συγχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα (κονδύλια από την ΕΕ και τον κρατικό προϋπολογισμό) που παρέχεται μέσα από τους δήμους. Οι χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτό δουλεύουν επί χρόνια με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, σε καθεστώς εργασιακής και πολιτικής ομηρίας.
Στο εξής, η παράδοσή του στους ιδιώτες σημαίνει χειροτέρευση των ήδη άθλιων συνθηκών εργασίας αλλά και των ίδιων των υπηρεσιών που προσφέρουν οι εργαζόμενοι καθώς βασικό κριτήριο θα είναι το κέρδος και όχι η ανάγκη των ηλικιωμένων.
Συγκεκριμένα, στην τροπολογία προβλέπεται:
  • «Τα ασφαλιστικά ταμεία κύριας ασφάλισης αρμοδιότητας του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης καλύπτουν τις ανάγκες κατ' οίκον φροντίδας συνταξιούχων». Το πρόγραμμα αυτό που πλέον θα ονομάζεται «Πρόγραμμα κατ' οίκον φροντίδας Συνταξιούχων», «έρχεται να αντικαταστήσει το σχετικό συγχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα».
  • Θα χρηματοδοτείται από το 2015 από τις ασφαλιστικές εισφορές που επιβάλλονται για αυτό το λόγο και η παρακράτησή τους θα ξεκινήσει από το Σεπτέμβρη του 2012. «Από 1.9.2012 θεσμοθετείται ειδική εισφορά ασφαλισμένων σε φορείς κύριας ασφάλισης αρμοδιότητας (...) για τη χρηματοδότηση της παροχής κατ' οίκον φροντίδας των ασφαλισμένων που θα συνταξιοδοτηθούν μετά την 1.1.2015 και πληρούν τις προϋποθέσεις λήψης των σχετικών παροχών».
  • Μέχρι τότε και μετά την ψήφιση του νόμου το πρόγραμμα θα χρηματοδοτηθεί από το Λογαριασμό της Εισφοράς Αλληλεγγύης Συνταξιούχων, δηλαδή και πάλι από λεφτά των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων.
  • Το πρόγραμμα παραδίδεται στα νύχια των ιδιωτών επιχειρηματιών αφού το ΙΚΑ θα «συνάπτει ειδικές συμβάσεις με παρόχους». Μεταξύ αυτών θα είναι «αμιγώς ιδιωτικές επιχειρήσεις» αλλά και άλλες συγκαλυμμένες μορφές επιχειρηματικής δράσης.
Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Επανοδος στις ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ..........


|

Μόνη λύση οι συλλογικότητες αγροτών που θα ξαναχτίσουν την παραγωγή

του Σάββα Πασχαλίδη


Για να υπάρχει ζωή, εκτός από νερό και οξυγόνο, χρειάζεται και τροφή και για να υπάρχει τροφή πρέπει κάποιοι να την παράξουν. Στη χώρα μας, αυτός ο τομέας είχε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Από τότε που υπάρχουμε ως κράτος, μετά την Τουρκοκρατία, περάσαμε από διάφορα στάδια –τσιφλικάδες, μεγάλες εκτάσεις στην εκκλησία– αγώνες για ένα κομμάτι γη, χωρίς αφέντες. Είναι γνωστοί οι αγώνες του Κιλελέρ και όχι μόνο.

Μια μικρή αναδρομή


Ας δούμε τη χώρα μας μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922 κι έπειτα, όπου βγήκε η Ελλάδα από έναν πόλεμο με τραγικές ανθρώπινες απώλειες. Στη συνέχεια, μετά την ανταλλαγή, κατακλίστηκε η χώρα από πρόσφυγες, όχι μόνο στα αστικά κέντρα, αλλά κυρίως στην ύπαιθρο. Το μεγαλύτερο μέρος τους στη Μακεδονία. Μοιράστηκε η γη ανάλογα με τους κατοίκους και τα μέλη των οικογενειών σε μικρούς κλήρους συντήρησης (έτσι αναφέρονταν στις διανομές η ανταλλάξιμη περιουσία στις περιοχές του εποικισμού).
Άρχισε ένας αγώνας δημιουργικός και πολύ γρήγορα η χώρα απέκτησε αυτάρκεια σε προϊόντα που κάλυπταν τις ανάγκες της. Είχαμε αυτάρκεια σε δημητριακά, γάλα, κρέας κ.λπ. Και πριν ακόμα αποκαταστήσει τα προβλήματα της προσφυγιάς, είχαμε και την εισβολή των κατακτητών του Χίτλερ, όπου ο κόσμος της γης στήριξε αυτόν τον αγώνα, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΕΑΜ στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, με άδεια χωριά χωρίς παραγωγή και χωρίς συσσίτια.
Δεν έχουμε αυταπάτες βέβαια, ζούσαμε και ζούμε σε καπιταλισμό, γι’ αυτό όταν παράγεται πλούτος, δίπλα υπάρχουν αυτοί που οργανώνουν ένα σύστημα για το κέρδος. Έτσι δημιουργήθηκαν από το κράτος οι Γεωργικοί Πιστωτικοί Συνεταιρισμοί, ένα μοντέλο συνεταιρισμού που πίστωνε τους αγρότες για τα εφόδια που χρειάζονταν για τις καλλιέργειες, μέσω της Αγροτικής Τράπεζας. Και όταν ερχόταν η συγκομιδή που οργάνωνε η ΚΥΔΕΠ, περνούσε η Αγροτική Τράπεζα (στο καφενείο του κάθε χωριού) να πληρώσει τους αγρότες, αφού είχε πιστωθεί για τα εφόδια με τόκο (φυσικά) που δεν μπορούσαν να εξοφλήσουν ποτέ στην Αγροτική Τράπεζα.
Χρειαζόμαστε μια άλλη Αγροτική Τράπεζα που να στηρίζει τον πρωτογενή τομέα για να έχουμε αυτάρκεια προϊόντων. Καμιά παραγωγή δεν μπορεί να σταθεί και σε καμία χώρα του κόσμου χωρίς ενίσχυση. Η ενίσχυση πρέπει να βασίζεται σε υποδομές δικτύων και αγροτοπεριβαλλοντικά έργα, εκπαίδευση, υποστηρικτικές δομές σε ινστιτούτα σποροπαραγωγής, λιπασμάτων και φαρμάκων, φθηνά καύσιμα κ.λπ.
Κάποιες από αυτές τις δομές υπήρχαν και για κάποια χρόνια έπαιξαν σημαντικό ρόλο με όλες τις στρεβλώσεις που είχαν. Τα πιο δημιουργικά χρόνια της αγροτικής παραγωγής, αφού αποκατέστησε και τους πρόσφυγες δεύτερης γενιάς με κλήρους συντήρησης, αρχίζουν από τη δεκαετία του 1970. Έφτασε η χώρα να κάνει εξαγωγές από μικρές συλλογικότητες και συνεταιρισμούς που διέθετε.
Παράλληλα δημιουργήθηκαν εργοστάσια που ασχολούνταν με τη μεταποίηση προϊόντων, (υφαντουργία, ιματισμός, κονσερβοποιία κ.λπ.), αναπτύχθηκαν μεταφορικές εταιρίες και αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας και πέραν του πρωτογενούς τομέα. Ήταν η μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα στη χώρα, που έδινε ζωή για αρκετά χρόνια.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Επιστολή του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Aλ. Τσίπρα στους αρχηγούς κρατών της ευρωζώνης - στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου - στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Επιστολή Προθέσεων.  Αθήνα, 21 Φεβρουαρίου 2012



Αξιότιμοι κύριοι,
Σας αποστέλλω την παρούσα επιστολή προκειμένου να θέσω υπό την προσοχή σας ένα δημοκρατικό ζήτημα επείγουσας σημασίας για την Ελλάδα. Το ζήτημα αυτό έχει να κάνει με τις δεσμεύσεις που ανελήφθησαν τις προηγούμενες δύο ημέρες από την παρούσα κυβέρνηση, της οποίας ηγείται ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι η κυβέρνηση αυτή δεν έχει εκλεγεί, δεν απολαμβάνει της λαϊκής υποστήριξης και έχει συνειδητά και συστηματικά πράξει ενάντια στη θέληση του ελληνικού λαού.
Αυτή η κυβέρνηση δεν διαθέτει τη δημοκρατική νομιμοποίηση να δεσμεύσει μια χώρα και το λαό της για τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες γενιές. Ένα τέτοιο έλλειμμα νομιμοποίησης έρχεται επίσης σε σύγκρουση με την πλούσια δημοκρατική παράδοση της δικής σας χώρας. Υπό αυτήν την έννοια, αν συνεχιστεί, θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο για την Ελλάδα και την Ευρώπη συνολικά, οι οποίες, πάνω από όλα, έχουν μια κοινή κληρονομιά πολιτικών και δημοκρατικών παραδόσεων, που πρέπει να γίνει σεβαστή. Όσο μεγάλη κι αν είναι η σοβαρότητα των περιστάσεων που αντιμετωπίζουν -επί των οποίων υπάρχει πεδίο διαφωνιών- δεν μπορούν με κανένα τρόπο να ακυρώσουν τη δημοκρατία. 
Η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης του κ. Παπαδήμου απορρέει από τα παρακάτω δεδομένα:
1. Τα δύο πολιτικά κόμματα που υποστηρίζουν και συμμετέχουν στην κυβέρνηση δεν έχουν τη λαϊκή εξουσιοδότηση να δεσμεύσουν την Ελλάδα σε συνθήκες και συμφωνίες τέτοιου τύπου. Οι εκπρόσωποί τους εξελέγησαν στις τελευταίες εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 με βάση πολιτικά προγράμματα εκ διαμέτρου αντίθετα με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από την προηγηθείσα κυβέρνηση Παπανδρέου και τις πολιτικές που διαπραγματεύεται σήμερα η παρούσα κυβέρνηση με  την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Τρόικα και το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (ΔΧΙ) για το μέλλον. Τα δύο κόμματα που συνιστούν την παρούσα κυβέρνηση έχουν καταγεγραμμένο ιστορικό λεηλασίας των δημοσίων πόρων και είναι υπεύθυνα για την παρούσα οικονομική κατάσταση.
2. Ο ελληνικός λαός  έχει παραπληροφορηθεί και εξαπατηθεί συστηματικά για την ένταση και τη διάρκεια των μέτρων λιτότητας, από την πρώτη εφαρμογή τους το 2010. Ως συνέπεια αυτού, έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη του από το πολιτικό κατεστημένο της Ελλάδας. Επιπροσθέτως, η ευρέως παραδεκτή – εντός της χώρας μου και στο εξωτερικό- κατάφωρη αποτυχία αυτών των μέτρων να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τα δημοσιονομικά προβλήματα που υποτίθεται ότι θα επιλύονταν τα προηγούμενα δύο χρόνια και η πενταετής περίοδος της διαρκώς αυξανόμενης ύφεσης, έχει περαιτέρω νομιμοποιήσει το αίτημα για αλλαγή πολιτικής, ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη και συνεπώς η προοπτική της δημοσιονομικής εξυγίανσης.
3. Πιο συγκεκριμένα, η μη εκλεγμένη κυβέρνηση Παπαδήμου παρέχει μόνο τις ελάχιστες και μερικές φορές ακόμη και παραπλανητικές πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες που διαπραγματεύεται εν κρυπτώ. Δεν έχει αναπτύξει και δεν έχει επιτρέψει να αναπτυχθεί καμία ενημερωτική δημόσια συζήτηση για τις ιδιαιτέρως σοβαρές, συνεπαγόμενες μακροπρόθεσμες δεσμεύσεις. Η Ελληνική Δημοκρατία έχει στερηθεί του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της  λεπτομερούς αξιολόγησης τους. Η επονομαζόμενη δεύτερη διάσωση ψηφίστηκε μέσω μιας έκτακτης συνοπτικής διαδικασίας, μέσα σε μια κοινοβουλευτική  συνεδρίαση, μιας Κυριακής. Η κύρια πτυχή αυτής της ψηφοφορίας αφορούσε το αίτημα της κυβέρνησης για εν λευκώ εξουσιοδότηση επί σχεδόν κενών κειμένων, τα οποία, μολαταύτα, θα δεσμεύσουν τη χώρα μας για τα επόμενα χρόνια.
4. Στο βαθμό που δεν έχει υπάρξει καμία πληροφόρηση για τις συμφωνίες, το περιεχόμενό τους φαίνεται πως είναι τέτοιο, ώστε να δεσμεύει τον ελληνικό λαό για τις επόμενες γενιές. Για τέτοιες δεσμεύσεις, η παρούσα κυβέρνηση και η  οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έπρεπε τουλάχιστον να ζητήσει καθαρή και ανανεωμένη εντολή. 
5. Στο βαθμό που δεν έχει υπάρξει καμία πληροφόρηση για τις κινήσεις της κυβέρνησης, η βούληση του ελληνικού λαού, όπως εκφράστηκε με πολλούς και ποικιλόμορφους τρόπους, είναι η σχεδόν ομόφωνη εναντίωσή του σε αυτές. Πιο συγκεκριμένα, κατά τα τελευταία δύο χρόνια ο ελληνικός λαός, σε ολόκληρη τη χώρα εκφράζει την αντίθεσή του στις κυβερνητικές πολιτικές μέσω, μεταξύ άλλων, επαναλαμβανόμενων γενικών απεργιών και διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, καταλήψεων, επιστολών, ηλεκτρονικών μηνυμάτων και άλλων μορφών προσωπικής επικοινωνίας με τα μέλη του Κοινοβουλίου. Η ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο επέλεξε να αγνοήσει τη φωνή των πολιτών, αλλά, επιπλέον, προσπάθησε να την καταπνίξει, μερικές φορές ακόμη και βίαια, προκειμένου να συνεχίσει, με αντιδημοκρατικό τρόπο, τις πολιτικές που έχουν ήδη αποδειχθεί  καταστροφικές για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία.
Για όλους αυτούς τους λόγους, σας γνωστοποιώ ότι ο ελληνικός λαός, μόλις αποκαταστήσει το δικαίωμά του να εκφράζει δημοκρατικά τη βούλησή του και ανακτήσει τον έλεγχο των δημοκρατικών του θεσμών, πιθανότατα θα επιφυλαχθεί να αναγνωρίσει ή να τηρήσει τις συμφωνίες στις οποίες ετοιμάζεται να προχωρήσει η παρούσα κυβέρνησή του. Πιο συγκεκριμένα, ο ελληνικός λαός δεν θα αποδεχθεί οποιαδήποτε απώλεια κυριαρχίας, εξωτερική παρέμβαση στα εσωτερικά θέματα της χώρας ή μαζική πώληση δημοσίων επιχειρήσεων, γης και άλλων περιουσιακών στοιχείων, που η παρούσα κυβέρνηση ετοιμάζεται να αποδεχθεί.
Αλέξης Τσίπρας
Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ