Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

ΟΙ ΑΚΑΠΝΟΙ!!!!! ΗΡΩΕΣ!!!!!!

Όταν ο Μπένι, ο Λοβέρδος, η Γιάννα κι ο Θέμος «σκοτώνονταν» στα αμφιθέατρα

Όταν ο Μπένι, ο Λοβέρδος, η Γιάννα κι ο Θέμος «σκοτώνονταν» στα αμφιθέατρα

12.03.2012
18:06
Τότε έδιναν τις μάχες στα αμφιθέατρα του ΑΠΘ για να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο. Σήμερα οι περισσότεροι ως αρχηγοί κόμματων, υπουργοί και βουλευτές της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης διαχειρίζονται την χρεοκοπία της χώρας και ελπίζουν να αφήσουν στα παιδιά τους έναν καλύτερο κόσμο.
Η εκλογή του Βενιζέλου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ στην πραγματικότητα είναι μια πολιτική σύγκρουση που ξεκίνησε το 1974 στην Θεσσαλονίκη και σήμερα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Είναι το αφήγημα των πρώην συμφοιτητών...
Θεσσαλονίκη, Φθινόπωρο του 1974. Η δικτατορία των συνταγματαρχών έχει καταρρεύσει από τον Ιούλιο και η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει τις ελευθερίες και την ελευθεριότητα της Δημοκρατίας. Στην κεντρική πολιτική σκηνή κυριαρχεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος προσπαθεί να διασφαλίσει την ομαλή μετάβαση από ένα οπερετικό, αλλά αυταρχικό καθεστώς, σε μια αστική δημοκρατία. Οι Έλληνες εισέρχονται στην πιο σταθερή πολιτική περίοδο που γνώρισε από συστάσεως του το ελληνικό κράτος. Το 1974, με την μεταπολίτευση δρομολογείται ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό ρεύμα που θα προσδώσει -με διάρκεια- ευημερία, σταθερότητα και ανάπτυξη στην ελληνική κοινωνία. Την εποχή εκείνη η Αριστερά στο σύνολό της βιώνει μια μεγάλη κοσμογονία. Η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, η προσδοκία της ανανέωσης που δημιουργεί το ευρωκομουνιστικό εγχείρημα του ΚΚΕ εσωτερικού, ο δυναμισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, και κυρίως η ελπίδα που αντιπροσωπεύει ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ θα γείρουν σταδιακά την πλάστιγγα των συσχετισμών υπέρ της Αριστεράς.
Η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 θα αποτυπώσει και την πολιτική πλειοψηφία που θα διαρκέσει για δύο ολόκληρες δεκαετίες. Το 1974 τα μικροαστικά στρώματα, που θέλουν να ενταχθούν δυναμικά στην ελληνική κοινωνία αρχίζουν να ακολουθούν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι απόκληροι του εμφυλίου πολέμου που περιθωριοποιήθηκαν κοινωνικά και οικονομικά από το δεξιό μεταπολεμικό κράτος επανεντάσσονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ίντριγκες στο «Kαφενείο του Τάκη»
Την περίοδο εκείνη τα ελληνικά πανεπιστήμια εξελίσσονται σε ανεξάντλητα φυτώρια παραγωγής πολιτικού προσωπικού τροφοδοτώντας έκτοτε με στελέχη τα πολιτικά κόμματα. Κυρίως το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και τον Συνασπισμό. Το μισό πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ, πολλοί βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παίζουν σήμερα πρωταγωνιστικό ρόλο στη κεντρική πολιτική σκηνή και στο ψυχόδραμα της διεκδίκησης της ηγεσίας του κινήματος, προέρχονται από τα αμφιθέατρα του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Στα σπουδαστήρια, τα καφέ, τις ταβέρνες όπου σύχναζε ο φοιτητόκοσμος και στο «μυθικό» κυλικείο της Νομικής σχολής γνωστότερο ως «καφενείο του Τάκη» γεννήθηκαν φιλίες, αναπτύχθηκαν ίντριγκες, πολιτικά πάθη και αβυσσαλέα μίση που συχνά διαρκούν έως σήμερα. Η μεγάλη καχυποψία που χωρίζει σήμερα λόγου τον νέο -σε λίγες μέρες- πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Βαγγέλη Βενιζέλο με τον Χάρη Καστανίδη χρονολογείται από τα χρόνια της νομικής. Η πληθωρική προσωπικότητα του Βαγγέλη φαίνεται ότι «καταπίεζε» από τότε τις φιλοδοξίες του Χάρη.
Για επτά ολόκληρα χρόνια, από το 1973 έως το 1980 θα συνυπάρξουν ως φοιτητές κάποιοι εκ των πρωταγωνιστών μετέπειτα του πολιτικού ψυχοδράματος που ζει τα τελευταία χρόνια το ΠΑΣΟΚ. Οι Βαγγέλης Βενιζέλος, Χάρης Καστανίδης, Ανδρέας Λοβέρδος, Γιώργος Φλωρίδης, Μιχάλης Χρυσοχοιδης, Γιάννης Μαγκριώτης, Άννα Διαμαντοπούλου, Χρύσα Αραπογλου (αν και μερικά χρόνια νεώτερη) και Σοφία Γιαννακά, εξελέγησαν αργότερα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Για λιγότερο από μια δεκαετία θα συνυπάρξουν στην Θεσσαλονίκη της μεταπολίτευσης. Ως συνδικαλιστές, αγκιτάτορες και απλά μέλη της ΠΑΣΠ, της ΚΝΕ του Ρήγα Φεραίου ή της νεολαίας της Ένωσης κέντρου-Νέες Δυνάμεις θα δώσουν τις πρώτες μεγάλες πολιτικές μάχες στα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου.
Μαζί τους συμπρωταγωνιστεί και μια πλειάδα ταλαντούχων νεαρών οι οποίοι σήμερα είναι εξέχοντα μέλη του ελληνικού establishment. Εκδότες εφημερίδων, όπως ο Θέμος Αναστασιάδης, ισχυρές γυναίκες όπως η Γιάννα Αγγελοπούλου, καθηγητές πανεπιστημίου, όπως ο Γιώργος Σωτηρέλης ο Βαγγέλης Βασιλακάκης, ο Χαράλαμπος Αποστολίδης ο Κώστας Χρυσόγονος. Δικαστές στην Ε.Ε, όπως ο Χάρης Ταγαράς. Διαπρεπείς δικηγόροι της Αθήνας ή της επαρχίας όπως ο Νότης Ψυλλάκης, ο Στεργιος Λιάπης, ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, Γιώργος Βασιλακάκης, Οδυσσέας Καραγιανακίδης, ο Βασίλης Δεληβοριάς (νομικός σύμβουλος του MEGA και o δικηγόρος που ανέτρεψε το νόμο της κυβέρνησης Καραμανλή για τον βασικό μέτοχο). Δημοσιογράφοι όπως ο Γιάννης Τριάντης της Ελευθεροτυπίας, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, του MEGA και ο Δημήτρης Παγαδάκης του «Πρώτου Θέματος». Σημαντικοί δικαστές όπως ο Βασίλης Φλωρίδης, αδερφός του Γιώργου και διπλωμάτες όπως ο πρέσβης Νίκος Πάζιος. Ισχυροί παράγοντες των χρηματογορών όπως ο Φοίβος Χατζής. Οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα, που ηλικιακά βρίσκονται λίγο μετά πενήντα, με την αναμενόμενη εκλογή του Βενιζέλου στην προεδρία του Πασοκ θα νοσταλγούν ενδεχομένως την εποχή που ονειρεύονταν να αλλάξουν τον κόσσμο.
«Αυτός ο στρουμπουλός είναι κελεπούρι!»
Το αστέρι του Βαγγέλη Βενιζέλου στα αμφιθέατρα του Αριστοτελείου θα ανατείλει σχεδόν αμέσως. Γεννημένος την 1η Γενάρη του 1957 στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης, θα μπει στην Νομική το 1974, στην πρώτη ακαδημαϊκή περίοδο μετά την πτώση της χούντας. Στη Nομική σχολή, στην περίοδο της δικτατορίας κυριαρχούν ο Γιάννης Χαρδαλιάς, ο Θανάσης Ακριβόπουλος, ο Βαγγέλης Καργούδης, και ο Βασίλης Δεμουρτζίδης. Ο πρώτος θα ακολουθήσει αργότερα τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο δεύτερος είναι στέλεχος του Ρήγα Φεραίου με σημαντικές αντιδικτατορικές περγαμηνές και φυλακίσεις, ο τρίτος είναι αθεράπευτα ΕΔΑ και ο τέταρτος στέλεχος του ΚΚΕ. Μετά την μεταπολίτευση η γενιά αυτή των στελεχών αρχίζει να αποσύρεται από τον φοιτητικό συνδικαλισμό, εντάσσονται σταδιακά στους μηχανισμούς των κομμάτων τους και παραδίδουν την σκυτάλη στους τότε 18ρηδες.
Ο Θανάσης Ακριβόπουλος, γεννημένος το 51, ο οποίος συμμετέχει, σήμερα δικηγορεί στην Αθήνα, θυμάται την πρώτη φορά που συνάντησε τον Βαγγέλη πανεπιστήμιο. «Τον Οκτώβριο του 74, είμαι μέλος του γραφείου σπουδάζουσας του Ρήγα Φεραίου και με ειδοποιούν ότι τα πρωτάκια της νομικής κάνουν συνέλευση. Εμείς τότε κάναμε κανονικό scouting για να βρούμε ταλέντα. Πάμε στην συνέλευση με ένα σύντροφο από την φυσικομαθηματική, τον Τάκη Λέντζο. Ξαφνικά σηκώνεται ένας στρουμπουλός πιτσιρικάς και κάνει μια τρομερή ομιλία. Σαν να ακούς τον Βαγγέλη σήμερα. Κοιταζόμαστε με τον Τάκη και είναι σαν να λέμε ότι βρήκαμε το κελεπούρι.. Λίγο αργότερα γίνονται οι συστάσεις. -Πως σε λένε; -Βαγγέλη Βενιζέλο. -Μπράβο Βαγγέλη, καταπληκτική ομιλία». Ο Βαγγέλης δέχεται το κομπλιμέντο κολακευμένος, αλλά γρήγορα οι δύο Ρηγάδες καταλαβαίνουν ότι έχει διαλέξει ήδη στρατόπεδο. Είναι «Δ.Σ.Ε.Ν.», δηλαδή Δημοκρατική, Σοσιαλιστική, Ένωση, Νέων. Είναι η συνδικαλιστική παράταξη των Νέων Δυνάμεων που έχει συμπράξει με την Ένωση Κέντρου. Στην ομάδα είναι ο Χάρης Ταγαράς, ανώτατος σήμερα δικαστής στην Ε.Ε., ο Χρήστος Δαχτυλίδης, ο Δρόσος Ταυλάριος και ο μεγαλύτερος τους σε ηλικία, από το Πολυτεχνείο Σπύρος Βούγιας. Με τον Ρήγα Φεραίο θα συνεργαστούν αργότερα όταν συγκροτήθηκε «Δημοκρατική Ενότητα» η συνδικαλιστική φοιτητική συμπαράταξη που έδινε κοινή στέγη στους Ρηγάδες, την νεολαία της ΕΔΑ, το ΚΟΔΗΣΟ και τα άλλα «γκρουπούσκουλα» της κεντροαριστεράς. Φεύγοντας ο Ακριβόπουλος και ο Λέντζος είναι βέβαιοι ότι «ο πιτσιρικάς έχει μέλλον».
Scouting για να βρουν νέα αίμα δεν κάνουν μόνο οι Ρηγάδες. Κάνουν όλα τα κόμμα με πρώτη φυσικά την ΚΝΕ. Στα ελληνικά πανεπιστήμια την εποχή εκείνη κυριαρχεί η ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ που πρόσκειται στο ΚΚΕ. Ο Ρήγας Φεραίος έχει μικρότερη απήχηση. Η ΠΑΣΠ η νεολαία του ΠΑΣΟΚ ακόμα δεν έχει δύναμη. Θα κυριαρχήσει όμως άμεσα από την επόμενη κιόλας χρονιά. Όσο για την ΝΔ είναι περίπου ανύπαρκτη, αφού για τον φοιτητικό ριζοσπαστισμό το να είσαι δεξιός ισοδυναμεί περίπου με ποινικό αδίκημα.
Ωστόσο οι «βουβοί» εκείνοι φοιτητές ψηφίζουν, τότε, με καλά ποσοστά τη παράταξή τους ΝΔΦΚ , τουλάχιστον στη Νομική. Στη ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ της Nομικής του Αριστοτελείου στα χρόνια εκείνα κάνει κουμάντο ο Χρήστος Κοντογιώργος. Έχει όμως περάσει πια στην ΚΝΕ και στο κόμμα, και ψάχνει τον αντικαταστάτη του. Θα τον βρει γρήγορα στο πρόσωπο του Νότη Ψυλλάκη ή «Νοτιά», όπως τον αποκαλούν οι συμφοιτητές του. Έναν πιτσιρικά από τα Χανιά με γυαλιά και μαλλιά αφάνα. Ο Νότης είναι δεινός ρήτορας, μεθοδικός και δεν κωλώνει στις συνελεύσεις. Θα πάρει το δαχτυλίδι του αγκιτάτορα και σύντομα θα γίνει το βαρύ πυροβολικό της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ στην νομική.
Στην ομάδα πρωτοστατούν ήδη ο Ανδρέας Λοβέρδος από την Πάτρα, ο συχωρεμένος Νίκος Θεοδοσόπουλος, ο Δημήτρης Παγαδάκης, ο Κώστας Μίτζηρας, παιδικοί φίλοι από τον Κολωνό, που μπήκαν και οι τρεις στην Θεσσαλονίκη. Στον σκληρό πυρήνα συμμετέχουν ο Γιώργος Ηλιόπουλος από την Καλαμάτα, (διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ανδρέα Λοβέρδου αργότερα), μεγαλύτερος τους κατά μερικά χρόνια, ο Τάσος Λύτρας και πιο χαλαρά ο νεώτερός τους Θέμος Αναστασιάδης. Στην ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ της Νομικής συμμετέχει και ο δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας σήμερα Γιάννης Τριάντης, από το Αγρίνιο, και μεγάλος μπαλαδόρος, τον οποίο κάποιοι συναγωνιστές του θα επιχειρήσουν να τον διαγράψουν τρεις τουλάχιστον φορές με την κατηγορία ότι διάβαζε «Αντί» και «Αυγή». Ο Γιάννης Τριαντης συγκατοικεί με τον Στέργιο Λιάπη, από την Βέροια που του γνωρίζει στον συμπατριώτη του Μιχάλη Χρυσοχοιδη. Έναν ντροπαλό και χαμηλών τόνων ΠΑΣΠΙΤΗ που δεν παίρνει ποτέ τον λόγο στα αμφιθέατρο. Στην Πολυτεχνική σχολή σπουδάζει τα ίδια περίπου χρόνια η Άννα Διαμαντοπούλου ενώ στη Ιατρική φοιτά και ο Γιάννης Δατσέρης, στέλεχος σήμερα τη ομάδας Βενιζέλου και σύζυγος της ευρωβουλευτίνας Συλβάνας Ράπτη.
Η ΠΑΣΠ έχει τους δικούς της ρήτορες, μικρότερης ίσως εμβέλειας. Ο Χάρης Καστανίδης, γεννημένος το 1956, γιος πρώην βουλευτή της Ένωσης Κέντρου που εκλεγόταν στην Κοζάνη, είναι μάλλον πομπώδης, έχει όμως απήχηση στον φοιτητόκοσμο. Το 1974 εμφανίζεται ξαφνικά εκ μεταγραφής από το Παρίσι, με φήμη τροτσκιστή, ο Φοίβος Χατζής, στέλεχος σήμερα της κεφαλαιαγοράς, ο οποίος αποκτά σύντομα ακροατήριο και μεγάλη αίγλη, πολύ πέραν της ΠΑΣΠ στην οποία εντάσσεται. Ο Χατζής αποτελεί «κίνδυνο» για τον Χάρη Καστανίδη. Για ένα διάστημα μάλιστα ο Φοίβος γίνεται μέλος του εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ και συνομιλητής του Ανδρέα Παπανδρέου. Θα εγκαταλείψει αργότερα τη πολιτική, τελειώνοντας την «ENA», (: «École Nationale d' Administration»), στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Χάρβαρντ.
Σημαίνον στέλεχος της ΠΑΣΠ, που διαδέχτηκε τον Γιάννη Χαρδαλλιά στην προεδρία του συλλόγου φοιτητών Nομικής είναι ο Νίκος Ηλιάδης. Στην Aριστερά ανήκουν και ο Βασίλης Βασιλακάκης παιδικός φίλος του Β. Βενιζέλου και συμμαθητής του στο δημοτικό, καθηγητής σήμερα της νομικής στο ΑΠΘ και ο Χαράλαμπος Αποστολίδης, επίσης παιδικός φίλος του Βενιζέλου και καθηγητής πλέον στο πανεπιστήμιο της Ντιζόν. Όλοι μαζί θα διαγράψουν, στο πλαίσιο της αποχουντοποίησης, από τον σύλλογο φοιτητών της νομικής τον Σάββα Τσιτουρίδη, μετέπειτα υπουργό της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, του νεώτερου. Την ίδια χρονιά στην Nομική είναι και ο Δημήτρης Σταμάτης βουλευτής σήμερα Αιτωλοακαρνανίας της ΝΔ και γιος του υπουργού Δημοσίας Τάξεως του Καραμανλή. Όταν οι άλλοι καπνίζουν «μισαδάκια» ή φθηνά «Κιρέτσιλερ Ξανθης», ο Σταμάτης προσφέρει Marlboro και πηγαίνει στα μπουζούκια με δικό του αυτοκίνητο.
Ο Μπένι και οι «ατάκες του Καραγκιόζη»
Τον τρίτο πόλο στην Νομική τον αποτελεί ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, γιος ενός δικηγόρου με τροτσικιστικές καταβολές, συνηγόρου της πολιτικής αγωγής στην δίκη που ακολούθησε της δολοφονίας του προδικτατορικού βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο ογκώδης τότε Τριανταφυλλίδης είναι «Ρηγάς», δεινός ρήτορας και μεγάλος πλακατζής. Φρόντιζε μαζί με άλλους στο προεδρείο να βάζει να μιλάει στις συνελεύσεις αμέσως μετά τον Βενιζέλο και τον Βαγγέλη Καργούδη στέλεχος της ΕΔΑ, καρδιακό φίλο του Μπένι τότε, ταλαντούχο συνδικαλιστή με μεγάλη ευφυΐα και χιούμορ, που υπήρξε καραγκιοζοπαίκτης και ήξερε απέξω όλους τους διάλογους του θεάτρου σκιών. Στις «προγραμματικές» και «ηγετικές» ομιλίες του Βενιζέλου, ο Καργούδης απαντούσε με ευφυολογήματα του Καραγκιόζη, προκαλώντας σεισμό από τα γέλια. Ήταν όμως φίλοι και ο Μπένι δεν του κρατούσε κακία. Οι συνελεύσεις κρατούσαν τότε πάνω από 12 ώρες, τις παρακολουθούσαν και από άλλες σχολές και ο Βενιζέλος «έδινε ρέστα». Στον Καργούδη, αποδίδεται ένα ευφυολόγημα που άφησε εποχή. Όταν η Δημοκρατική Συμμαχία το 1977 πάτωσε εκλογικά ο Καργούδης είπε στον Μπένι το εξής αμίμητο: «Βαγγέλη, πες στον Ψαρουδάκη (τον πρόεδρο της Χριστιανικής Δημοκρατίας) ότι το αποτέλεσμα δεν αλλάζει με τίποτε. Εκτός και εάν διασχίσει, όπως ο Χριστός, τον Θερμαϊκό με τα πόδια».
Μπάλα και καβγάδες έξω από τα αμφιθέατρα
Βαγγέλης Βενιζέλος, Νότης Ψυλλάκης και Μιχάλης Τριανταφυλλίδης είναι τα τρία μεγάλα αστέρια της Νομικής, στη μεταπολίτευση. Για την ακρίβεια από το '76 και μετά. Πίσω από αυτούς στοιχίζονται οι «οπλαρχηγοί». Οι συγκρούσεις όλων αυτών των πιτσιρικάδων στα αμφιθέατρα θα αφήσουν εποχή. Όχι μόνο για το επίπεδο του πολιτικού λόγου, αλλά και για τις πλάκες που γίνονται όταν παίζουν μπάλα στην «αλάνα» μπροστά από το χημείο. Ο Μπενι είναι Παοκτζής, ο Τριανταφυλλίδης Αρειανός, ο Λοβέρδος Ολυμπιακός και φανατικός αναγνώστης του «Φωτός των Σπορ». Ολυμπιακοί ήταν οι Ψυλλάκης και Θανάσης Παφίλης βουλευτής σήμερα του ΚΚΕ. Παγαδάκης και Θεοδοσόπουλος ήταν βαμμένοι Παναθηναϊκοί με μακρά θητεία στη Λεωφόρο, ενώ ο Ηλιόπουλος, αν και Καλαματιανός ήταν Πανιώνιος.
Ο Θανάσης Παφίλης, εκ Φθιώτιδος, βουλευτής σήμερα του ΚΚΕ, έπαιζε με άρβυλα και αν σε πάταγε κινδύνευες να μείνεις για πάντα ανάπηρος. Σέντερ-μπακ έπαιζε ο Ηλιόπουλος που μπούκαρε φωνάζοντας ότι «όποιος με περάσει πέθανε». Ο Βενιζέλος έπαιζε σε απροσδιόριστη θέση, ενώ Αντρέας Λοβέρδος αν και πίστευε ότι παίζει εξτρεμάκι, ήταν καλύτερος ως θεατής καθότι υπήρξε σταρ του μπασκετ και φανατικός φαν του αθληματος. Ο τελευταίος υπήρξε και εραστης του λουκ Easy Rider με τη Χοντα μοτοσικλετα του. Μαλιστα την εποχή που έμενε με το Θεμο Αναστασιαδη και λοιπούς μηχανοβιους σαν τους αδελφους Μπόμπορα, στην άκρη της ημιαγροτικής τότε Άνω Τούμπας, το σπίτι τους έμοιαζε απέξω σαν συνεργείο μοτοσικλετών από τις παρκαρισμένες μηχανές. Το μοναδικό μέλος της ΠΠΣΠ, που παρέβλεπε το «ρεβιζιονισμό» της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ και τον ρεφορμισμό της ΠΑΣΠ και συμμετείχε στο κλοτσοσκούφι, ήταν ο Μανόλης Αναγνωστάκης δημοσιογράφος σήμερα στο MEGA. Κάποτε μάλιστα και παρά τον δημόσιο κίνδυνο που λεγόταν Παφίλης έπαιξε και ξυπόλητος.
Ένας εξ αυτών πρωταγωνιστεί και σε ένα επεισόδιο, το '74, όταν συλλαμβάνεται στις γραπτές εξετάσεις στο εμπορικό δίκαιο, να αντιγράφει κανονικά από το βιβλίο. Σηκώνεται, αρπάζει από το πουκάμισο τον βοηθό καθηγητή που θέλει να του πάρει το γραπτό, τον κολλάει στο τοίχο και του φωνάζει: «Πάνε αυτά που ξέρατε, τελειώσανε οριστικά». Η αντιγραφή ήταν ακόμα προέκταση της αντιχουντικής αντίστασης και το πέρασμα του μαθήματος εθεωρείτο επιβράβευσή της ως κοινωνικός βαθμός ...
Σημειώσεις στην πλαστική σακούλα
Το '79, εμφανίζεται εκ μεταγραφής από την Κομοτηνή στο ΑΠΘ και ο Γιώργος Φλωρίδης, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη και ηγετικό στέλεχος της ομάδας Βενιζέλου στην εσωκομματική αναμέτρηση του 2007. Είναι ήδη ΠΑΣΠ έχει διατελέσει πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών νομικής του πανεπιστημίου Κομοτηνής, με συμφοιτητές τον Λάκη Λαζόπουλο, τον γνωστό σήμερα ζωγράφο Χρήστο Μποκόρο και τον ιδιοκτήτη παλιότερα του θρυλικού κλαμπ Rock and Roll, και σήμερα του Gaspar στον Νέο Ψυχικό, Γιώργο Πιτσιλή. Ο Φλωρίδης συνδέεται φιλικά με τον Β. Βενιζέλο και μετά από πρόταση του καθηγητή του συνταγματικού Αριστόβουλου Μάνεση γράφουν ως τεταρτοετείς μια εργασία για τον αντιμονοπωλιακό νόμο του Καραμανλή. Την ΠΑΣΠ του ΑΠΘ την καθοδηγούσε από την Αθήνα ο Κώστας Σκανδαλίδης που ανέβαινε συχνά πάνω. Κυκλοφορούσε κρατώντας τα κομματικά έγγραφα και τις σημειώσεις σε μια πλαστική σακούλα. Τριάντα χρόνια μετά Βενιζέλος Φλωριδης και Λοβέρδος θα δώσουν μαζί την μάχη για την διεκδίκηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ το 2007. Στην συνέχεια ο Φλωρίδης θα αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ. Πρωτοετής τότε είναι και ο αδερφός του Φλωρίδη, Βασίλης, προϊστάμενος σήμερα της εισαγγελίας Θεσσαλονίκης. Στέλεχος της ΠΑΣΠ ως φοιτητής της φυσικομαθηματικής και μέλος του κεντρικού συμβουλίου της ΦΕΑΠ είναι και ο σημερινός βουλευτής Γιάννης Μαγκριώτης που έχει την εποχή εκείνη ψύχωση με τα «πηγαδάκια» όπου αναλύονταν τα πάντα.
Έρωτας και Επανάσταση
Για τους νεαρούς φοιτητές της Αριστεράς η εγκαθίδρυση της λαϊκής δημοκρατίας στην Ελλάδα ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Το μοντέλο ίσως άλλαζε. Οι ΚΝίτες πίστευαν ότι σωστός δρόμος οδηγούσε στην Μόσχα, «οι Κινέζοι» στο Πεκίνο ή στα Τιραννα ενώ οι Ρηγάδες σε κάτι που να φέρνει στο αυτοδιαχειριστικό μοντέλο της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο και λίγο από το εξεγερμένο Παρίσι του '68. Τα σοσιαλδημοκρατικά γκρουπούσκουλα θέλουν μια κοινωνία στα πρότυπα των Σκανδιναβικών δημοκρατιών και ψάχνουν το τρίτο δρόμο που περνάει από τα απελευθερωτικά κινήματα του λεγόμενου τρίτου κόσμου.
Σπουδάζουν, κάνουν πλάκες, ετοιμάζουν το μέλλον τους και σκέφτονται την επανάσταση. Και φροντίζουν να προετοιμαστούν για το επικείμενο αντάρτικο. Λοβερδος, Παγαδάκης, Φρονίστας. Λύτρας, Νικολουτσόπουλος-ο γνωστός εργατολόγος, – ανεβαίνουν συχνά με εξάρτηση εκδρομής στο Κορφιάτη, από τα χαράματα, για εξοικειωθούν με τις κακουχίες που προϋποθέτει μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του βουνού. Στο τέλος όταν συναντούσαν σε κανά ξέφωτο άλλες επαναστατικές ομάδες το γύριζαν στο διπλό... Η μεγαλύτερη εκτόνωση ήταν στο τέλος της ημέρας να περιγράφουν τα γκολ της επαναστατικής γυμναστικής στις φοιτητοταβέρνες, στο πολύ ιν καφέ- ζαχαροπλαστείο του «Κικιλίνη» στη Τσιμισκή , ή στο περιβόητο καφε «Αλφα» στη Πριγκηπος Νικολαου.
Παροιμιώδης είναι και η αποστροφή του στελέχους τότε του ΠΑΣΟΚ, Γιώργου Καρφή ο οποίος στα πιεστικά ερωτήματα-καταγγελίες των συνομιλητών του, αν είναι υπέρ του ένοπλου αγώνα-αγαπημένο θέμα συζήτησης των φοιτητών της εποχής-είπε το εξής αμίμητο. «Ναι, αλλά με την προϋπόθεση ότι οπλισμός θα είναι ελαφρύς»!
Τα χρόνια εκείνα γεννήθηκαν και μεγάλοι έρωτες που συχνά κατέληξαν στην εκκλησία.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα γνωρίσει τη μέλλουσα γυναίκα του Λίλα Μπακατσέλου, στη «Δόμνα», μια ταβέρνα της άνω πόλης, μετά από μια παράδοση Συνταγματικού Δικαίου του μακαρίτη Δημήτρη Τσάτσου, μέντορα του ίδιου αλλά και του Λοβέρδου. Στην παρέα εκείνο το βράδυ ήταν ο σημερινός διευθυντής των ΝΕΩΝ Χρήστος Μεμής, ο Γιάννης Χαρδαλιάς, ο Φοίβος Χατζής, ο Χάρης Ταγαράς κ.α. Στην Νομική ήταν την εποχή εκείνη και η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, πρόεδρος πολύ αργότερα του Αθήνα 2004.Φορούσε ταγιέρ σε στιλ Κοκό Σανέλ και ξεχώριζε ανάμεσα στα άφθονα ταγάρια και τις υφαντές φούστες -βελέντζα, αλλά τη πρόδιδε η κρητική της καταγωγή από την προφορά. Αν και το «κι άλλο» το πρόφερε «τσάλο», ψήφιζε μάλλον Δημοκρατική Ενότητα.
Το 79-80 άρχισε η γενιά να αποφοιτά και να φεύγει από το πανεπιστήμιο. Ο Βενιζέλος πήγε για μεταπτυχιακά στο Παρίσι, ο Ψυλλάκης τα ίδια. Ο τελευταίος μάλιστα διαδέχτηκε τον Πέτρο Κωστόπουλο στην προεδρία του συλλόγου των ελλήνων φοιτητών και στη ΠΟΕΔΥ. Ο Λοβέρδος , οπως και ο Φλωρίδης, πήγε να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Μετά έφυγε για μεταπτυχιακά στις Βρυξέλλες. Κάποιοι ακολούθησαν πανεπιστημιακή καριέρα, άλλοι έγιναν δικηγόροι, δικαστές, δημοσιογράφοι ή επιχειρηματίες. Όλοι αυτοί σήμερα που είτε ζουν σαν πρωταγωνιστές, είτε παρακολουθούν σαν θεατές την μάχη ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ αισθάνονται ότι τους ενώνει ένα κοινό παρελθόν. Τότε που πίστευαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο...κάνοντας τον πιο δίκαιο.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» τον Νοέμβριο του 2007, στις παραμονές των εσωκομματικών εκλογών για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και με τον τρόπο του παραμένει επίκαιρο.
Χ.Ρ.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Αυξανονται οι Φωνες.....

Μαξ Κάιζερ:Η Γερμανία λεηλατεί την Ευρώπη με πρώτο σταθμό την Ελλάδα
10 Απρ 2012 Posted by Κωνσταντίνος

Η Γερμανία λεηλατεί την Ευρώπη με πρώτο σταθμό την Ελλάδα. Η Ελλάδα χωματερή του διεθνούς τοξικού χρέους
O γνωστός οικονομικός αναλυτής Max Keiser εμφανίστηκε πρόσφατα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του δορυφορικού τηλεοπτικού σταθμού Russia Today, όπου απάντησε σε κάποια ερωτήματα που αφορούν στις πρόσφατες εξελίξεις στην Ελλάδα.
“Το απίστευτα δυσανάλογο χρέος της Ελλάδας έχει, στην πραγματικότητα, συσσωρευθεί σε διάφορες τράπεζες ανά τον κόσμο και φορτώθηκε στον ισολογισμό της Ελλάδας”, δήλωσε ο οικονομικός αναλυτής, και περιέγραψε στην κατάσταση ως “οικονομικό ολοκαύτωμα”.
“Το χρέος της Ελλάδας δεν προέρχεται από την Ελλάδα”, είπε ο Keiser. “Προέρχεται από αυτές τις άλλες χώρες, που έχουν χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως χωματερή τοξικού χρέους. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση απαιτεί να αποπληρώσει αυτό το τοξικό χρέος ο ελληνικός λαός. Αλλά εξυπακούεται ότι οι Έλληνες δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν αυτό το χρέος. Επομένως, σύντομα θα γίνουμε όλοι μάρτυρες ενός οικονομικού ολοκαυτώματος”.
Στο Ελληνικό Κοινοβούλιο θα διεξαχθεί ψηφοφορία για ένα νέο Μνημόνιο, του οποίου την επικύρωση απαιτούν οι δανειστές, προτού χορηγήσουν στη χώρα ένα νέο δάνειο, ύψους 130 δισ. ευρώ. Το νέο Μνημόνιο προβλέπει περαιτέρω περικοπές και μια συμφωνία με τους ιδιώτες κατόχους του ελληνικούς χρέους.
Όπως υποστηρίζει ο Max Keiser
”Το όλο εγχείρημα του ευρώ ήταν ιδέα της Γερμανίας. Ήταν ένα εγχείρημα ύπουλο, που αποσκοπούσε στο να γίνει δυνατή η επανένωση Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Τώρα που η Γερμανία επανενώθηκε, τριγυρνάει στην Ευρώπη σαν το πεινασμένο θηρίο και λεηλατεί τη δημόσια περιουσία χωρών όπως η Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι σήμερα αυτό που ήταν κάποτε οι Εβραίοι της Ευρώπης. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός οικονομικού ολοκαυτώματος που οργάνωσε η Γερμανία”.
Ο παρουσιαστής του δελτίου έθεσε ένα ενδιαφέρον ερώτημα στον Keiser, που αφορά στα πιθανά κίνητρα που βρίσκονται πίσω από τη χορήγηση δανείων με τρομακτικά υψηλό επιτόκιο στην Ελλάδα από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τους “ευρωκράτες” των Βρυξελλών, και παρομοίωσε αυτό που γίνεται εις βάρος της Ελλάδας σαν μια θηλειά γύρω από το λαιμό της που δένεται όλο και πιο σφιχτά.
Στο ερώτημα αυτό, ο Max Keiser, απάντησε:
“Τα τελευταία δέκα χρόνια, από το ξεκίνημα αυτής της νομισματικής ένωσης, όλοι οι προαναφερθέντες ταΐζουν τους Έλληνες τοξικό χρέος με το ζόρι. Όλοι γνωρίζουμε τον ρόλο της Goldman Sachs σε αυτή την υπόθεση, και πώς η τράπεζα αυτή, με το τεράστιο τοξικό χρέος που είχε, φρόντισε ώστε η Ελλάδα να συμπεριληφθεί στη ζώνη του ευρώ. Ήταν όλα προσχεδιασμένα. Η Γερμανία γνώριζε πολύ καλά ότι μια μέρα το οικοδόμημα του ευρώ θα κατέρρεε και όλο αυτό το διάστημα ανυπομονούσε να γίνει η έκρηξη για να τρέξει και να μαζέψει τα πολύτιμα λάφυρα. Η Γερμανία αυτή τη στιγμή έχει εισβάλει στην Ελλάδα και είναι έτοιμη να εισβάλει και στην Πορτογαλία και στην Ισπανία. Έχουμε να κάνουμε με ένα 4ο Ράιχ. Η Γερμανία έχει όλα τα χαρτιά της τράπουλας στα χέρια της και παίζει την παρτίδα πανέξυπνα”

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Μας εξαφανιζουν απο ''ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ''

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 29-03-12)


PSI: Ρέκβιεμ για την Ελλάδα

thumb
Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη,

πρώην πρυτάνεως και καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, προέδρου του Ιδρύματος Δελιβάνη

Προϊόν ενός αναίσχυντου εκβιασμού, που έγινε ωστόσο δεκτός με την, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, δουλικότητα της κυβέρνησής μας, το PSI – κοινώς κούρεμα – λειτούργησε ως «ταύρος σε υαλοπωλείο» καταπατώντας με ανείπωτη βαρβαρότητα κάθε ελπίδα ανόρθωσης της άμοιρης ελληνικής οικονομίας. Έτσι οι θετικές συνέπειες των 4 δισεκατομμυρίων ευρώ που θα εξοικονομήσουμε, σε ετήσια βάση, από τόκους του χρέους αναιρούνται δραματικά από τις βραχυχρόνιες, αλλά κυρίως μακροχρόνιες υποχρεώσεις που αναλάβαμε απέναντι στους δανειστές μας και που μας εξαφανίζουν, στην κυριολεξία, από προσώπου Γης.
Από το τέλος του 2010 είχα υποστηρίξει σε πολυάριθμα άρθρα μου το αυταπόδεικτο: ότι δηλαδή η αναδιάρθρωση - αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας ήταν η μοναδική οδός που θα το καθιστούσε βιώσιμο χωρίς ταυτόχρονα να οδηγήσει τον λαό σε πλήρη εξαθλίωση.
 Ωστόσο, η λύση αυτή απορρίφθηκε από την κυβέρνηση, ως δήθεν καταστρεπτική για την Ελλάδα, με την επιπολαιότητα ανίδεων που, όμως, είναι πεπεισμένοι ότι εκφράζουν την απόλυτη αλήθεια.
Και έτσι, οδεύοντας ακάθεκτοι, από τότε, προς την ολοκληρωτική καταστροφή, συρθήκαμε, τελικά, χωρίς αντίσταση, σε μια υποχρεωτική μονομερή αναδιάρθρωση - αναδιαπραγμάτευση του χρέους, που πια απέβλεπε στην εξυπηρέτηση των δανειστών μας και όχι του ελληνικού λαού.

Ι. Επιδιώξεις - Επιτεύγματα
Μετά το πέρας του όντως εκτρωματικού αυτού κουρέματος του ελληνικού χρέους, που σίγουρα μας εξασφάλισε μια ζηλευτή θέση στο Guinness, οικονομίας δηλαδή που πανηγυρίζει επειδή χρεοκόπησε, θα προσπαθήσω να οριοθετήσω τις παραμέτρους της νέας πορείας μας προς την άβυσσο. Σε τρεις ενότητες θα εξετάσω πρώτον τι επιδιώξαμε και τι τελικά επιτύχαμε, δεύτερον τις συνέπειες του PSI και τρίτον το πώς θα αναβιώσει η ελπίδα στον τόπο μας.

1. Να γίνει το χρέος διαχειρίσιμο
Η προσφυγή σε κούρεμα χρέους αποτελεί, γενικώς, ομολογία της αδυναμίας εξυπηρέτησής του. Ακριβώς, το κούρεμα αποσκοπεί στο να το καταστήσει ελέγξιμο. Με βάση νεότερες σχετικές έρευνες, ένα χρέος θεωρείται βιώσιμο όταν δεν υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ συγκεκριμένης οικονομίας.
 Για την ελληνική περίπτωση, ωστόσο, φαίνεται ότι ακολουθήθηκε ειδική αντιμετώπιση, εφόσον το ΔΝΤ δέχεται ότι το 120% μπορεί να εκληφθεί ως βάση βιωσιμότητας.
Αποφασίστηκε, λοιπόν, ότι θα έπρεπε να είμαστε ικανοποιημένοι, η τρόικα πρωτίστως και στη συνέχεια εμείς οι Έλληνες, αν, ύστερα από αιματηρές θυσίες 11 ολόκληρων ετών, το χρέος μας το έτος 2020 θα επανερχόταν στο ίδιο ύψος με το 2009, σημείο εκκίνησης των προβλημάτων μας. Φυσικά η επάνοδος αυτή θα σήμαινε ότι επί 11 ολόκληρα χρόνια ο ελληνικός λαός θα βίωνε ένα σισύφειο έργο. Δυστυχώς, όμως, και αυτό το υποτιθέμενο «ευνοϊκό σενάριο» γρήγορα αποδείχθηκε εξωπραγματικό, εφόσον πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά το PSI, εκτιμά το χρέος στο ΑΕΠ, για το 2020, σε 145,5%.

2. Να αποφύγουμε τη χρεοκοπία
Παρότι η χρεοκοπία μας – αφότου δραστηριοποιήθηκαν τα CAC, που έκαναν υποχρεωτικό και όχι πια εθελοντικό το κούρεμα, στην ουρά του, και που έτσι αφυπνίστηκαν τα στοιχήματα CDS – επισημοποιήθηκε, δηλαδή αναγνωρίστηκε ως πιστωτικό γεγονός, η κυβέρνησή μας, ωστόσο, προσπάθησε να αποσιωπήσει αυτή την εξέλιξη υποστηρίζοντας με νοητικές ακροβασίες ότι η ελληνική χρεοκοπία δεν είναι, ακριβώς, χρεοκοπία. Κι όμως, πολυάριθμες αιματηρές θυσίες, και πάνω απ’ όλα το αυτόχρημα εγκληματικό Μνημόνιο ΙΙ, προωθήθηκαν με την ουτοπική υπόσχεση ότι έτσι θα αποφευχθεί η χρεοκοπία.

3. Να μετριαστεί το βάρος των θυσιών του ελληνικού λαού
Παρότι η κυβέρνηση μεταχειρίζεται κάθε μορφής μεθοδεύσεις, αποπροσανατολισμού, τρομοκράτησης του λαού με την εξαγγελία της έλευσης τεράτων της Αποκάλυψης, αν δεν συμμορφωθούμε προς τις υποδείξεις, επίκλησης μονόδρομων, επιβολής στραγγαλιστικών εκβιασμών, απειλής σκληρών τιμωριών κ.ο.κ., πιστεύω ωστόσο πως πια είναι αδύνατον να υποστηριχθεί, έστω και αναμασώντας τα μέχρι τώρα ιλαροτραγικά επιχειρήματα, ότι χάρη στο PSI περιορίστηκαν οι καταστροφές της ελληνικής γενοκτονίας.
Πράγματι, πιστεύω ότι έγινε πια ξεκάθαρο στη συνείδηση του ελληνικού λαού ότι οι απανωτές «σωτηρίες μας» στην πραγματικότητα μας σέρνουν σε πορεία χωρίς επιστροφή. Γιατί πια ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι οι πολυπληθείς «σωτήρες του», εντός και εκτός της Ελλάδας, τον καταδίκασαν ερήμην του να διαβιώνει εφεξής στον τόπο του ως δουλοπάροικος και ως ζήτουλας των περισσευμάτων από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια των δανειστών του.

4. Να ανοίξει ο δρόμος για τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας
Αμέσως μετά το πέρας του PSI, ο πρωθυπουργός μας εμφανίστηκε σχεδόν δακρύβρεκτος από τη συγκίνηση για το «αίσιο τέλος» του και, χωρίς βέβαια να συγκεκριμενοποιήσει τα πολλαπλά κατ’ αυτόν οφέλη της Ελλάδας από την υπ’ αριθμόν 10 (δέκα) αυτή «σωτηρία μας», προέβλεψε ωστόσο ότι «ανοίγει ο δρόμος για την ανάκαμψη».
Μπορεί, τελικά, να αποδειχθεί σωστός. Διότι, αν αποδεκατιστεί ο πληθυσμός της χώρας εξαιτίας της μαζικής μετανάστευσης των νέων μας, εξαιτίας της πείνας και των κακουχιών που καθημερινά πλήττουν μεγαλύτερο ποσοστό του λαού, αν πληθύνουν οι αυτοκτονίες εξαιτίας του ξέφρενου πολλαπλασιασμού των λουκέτων, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης ανεργίας, που σύντομα θα εμπλουτιστεί και με τους 150.000 δημοσίους υπαλλήλους που θα πεταχτούν, σαν σκουπίδια, στον δρόμο, αν περιοριστούν ακόμη περισσότερο οι γεννήσεις, αν αυξηθούν τα θύματα ληστειών και ανθρωποκτονιών, τότε, ναι, θα επαληθευτούν οι «αισιόδοξες» πρωθυπουργικές προβλέψεις.
Διότι, τότε, τα ψίχουλα του ελληνικού μόχθου θα αποδειχθούν αρκετά για να διατηρήσουν στη ζωή τα εξαθλιωμένα απομεινάρια του ελληνικού λαού.
Πρώτο συμπέρασμα
Κανένας από τους συνήθεις στόχους που τίθενται στο κούρεμα χρέους δεν υλοποιήθηκε στην ελληνική περίπτωση. Αντιθέτως, η κατάσταση χειροτέρεψε σημαντικά, ακριβώς, και εξαιτίας του κουρέματος.

ΙΙ. Συνέπειες του PSI
Η υπογραφή των Μνημονίων, των διαφόρων συμβάσεων και του συνόλου αυτού του φρικιαστικού συρφετού, αφού διαβάστηκαν ή και χωρίς να διαβαστούν, βασίστηκε προφανώς στην υπόθεση ότι «οι Ευρωπαίοι εταίροι μας πασχίζουν να μας σώσουν, αλλά εμείς είμαστε ανεπίδεκτοι».
Υπόθεση που πρέπει, πάραυτα, να εγκαταλειφθεί, διότι αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα. Αντιθέτως, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, επιδιώκοντας στενά εθνικά τους συμφέροντα, αγνοώντας βασικές ιδιορρυθμίες της ελληνικής οικονομίας, λειτουργώντας κάτω από το βάρος απειλών για το μέλλον της ευρωζώνης, υιοθετώντας επικίνδυνες για την ανθρωπότητα, φανατικές ιδεολογίες, αδυνατώντας να υψωθούν στις ανάγκες των περιστάσεων, έχοντας το ενδιαφέρον τους στραμμένο σε επικείμενες βουλευτικές εκλογές, αντιμετώπισαν αρχικά την Ελλάδα ως «φύγε κακό από τα μάτια μου», επιβάλλοντας λύσεις, που ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Αλλά, στη συνέχεια… το ξανασκέφθηκαν:
Γιατί όχι και στο ολοκαύτωμα της Ελλάδας;
♦ Γιατί όχι και στο ξεπούλημά της;
♦ Γιατί όχι και στην αποικιοποίησή της;
Ιδίως όταν η κατακαημένη Ελλάδα κατρακυλούσε σε ελεύθερη πτώση προς το βάραθρο, εφόσον οι φυσικοί της υπερασπιστές, οι ταγμένοι εκπρόσωποι του λαού της έσπευδαν, αδίστακτα, να δηλώσουν «Ναι σε Όλα».
 Γιατί, λοιπόν, να μην απομυζηθεί, μέχρι το μεδούλι, η φτωχότερη, αλλά και η μεσαία τάξη;
Γιατί να τεθεί κάποιο όριο στον καταποντισμό μισθών και συντάξεων, στον αποδεκατισμό του κράτους Πρόνοιας, στην πλήρη ζουγκλοποίηση της αγοράς εργασίας, στη νοσηρή φαντασία ενίων υπουργών της κυβέρνησης για τη θέσπιση παρανοϊκών φόρων, στην πλήρη αποδιοργάνωση της δημόσιας παιδείας, της υγείας, της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, στις μαζικές απολύσεις εργαζομένων;
Ουδείς λόγος υπάρχει για τέτοιας μορφής δισταγμούς, εφόσον οι Έλληνες αρμόδιοι, σχεδόν με ευγνωμοσύνη, αποδέχονται αυτές τις φρικαλεότητες, και μάλιστα τις εμφανίζουν στον λαό ως «σωτηρία του».
Πολύ συνοπτικά, το απερίγραπτο φιάσκο του PSI έχει ως εξής:

Α. Οικονομικά στοιχεία
1. Το χρέος μας ανέρχεται, ήδη, σε 430 δισ. ευρώ, επειδή στο ήδη υπάρχον χρέος έχουν προστεθεί και τα 130 δισ. ευρώ - ή και 173 δισ. ευρώ, όπως τελευταίως ανακοινώθηκε - του νέου δανείου. Σε πείσμα των αξιωματούχων της Ε.Ε. και των δικών μας, που ισχυρίζονται ότι δήθεν θυσιάζονται και δήθεν «μας βοηθούν», στην πραγματικότητα δεν θα δούμε ούτε σταγόνα από το δάνειο αυτό, εφόσον και αυτό - όπως και το προηγούμενο - θα πάει εν συνόλω για την πληρωμή τόκων στους δανειστές, καθώς βέβαια και για τη βελτίωση της υγείας των τραπεζών μας.
Είναι, ασφαλώς, ξεκάθαρο ότι το ποσό αυτό δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί, έστω κι αν υποβληθούν σε συνεχείς και απάνθρωπες θυσίες δέκα γενιές Ελλήνων. Είναι σαφές ότι για ακόμη μια φορά, με το PSI, κερδίζουμε χρόνο. Η ανεπάρκεια, ωστόσο, του κουρέματος, εξαιτίας κυρίως της εγκληματικής αργοπορίας να αποφασιστεί, σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη πια πτώση του ΑΕΠ μας, διαπιστώθηκε από τις αγορές, και πριν ακόμη περατωθεί το PSI, γι’ αυτό και ήδη συζητιέται η παροχή και νέου δανείου.
Το φάσμα, όμως, της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας μας, σε πείσμα του PSI, εξηγεί το πώς και το γιατί οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων εξακολουθούν να αγγίζουν βουνοκορφές. Πράγματι, οι υψηλές αυτές αποδόσεις ενσωματώνουν υψηλή πιθανότητα -νέας - ελληνικής χρεοκοπίας.
2. Προαπαιτούμενο για τη χορήγηση του δανείου αυτού των 130 δισ. ευρώ - ή 173 δισ. ευρώ - είναι η πλήρης και χωρίς ημερομηνία λήξης εξαθλίωσή μας.
Πέρα, ωστόσο, από τη γενοκτονία, στην οποία μας υποβάλλουν οι δυνάστες μας, με την αμέριστη πάντοτε συμπαράσταση των δικών μας πολιτικών, είναι απαραίτητο να στιγματιστεί και το εντελώς παρανοϊκό πρόγραμμα που, σε πείσμα της μέχρι τώρα τραγικής αποτυχίας του, μας υποχρεώνουν να εφαρμόσουμε. Θεωρώ βέβαιο, και σε πείσμα του νεοφιλελεύθερου φανατισμού από τον οποίο διακατέχονται οι κατακτητές μας, ότι ούτε οι ίδιοι πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα των Μνημονίων και συνεπώς ουδόλως αναμένουν ότι από τα ερείπια της ελληνικής οικονομίας θα ξεπηδήσει η ανόρθωσή της.
Πράγματι, έστω κι αν οι δυνάστες μας περιφρονούν βαθύτατα τις γνώμες Ελλήνων και ξένων οικονομολόγων, έστω κι αν εμφανίζονται με την αλαζονική πεποίθηση ότι τα «ξέρουν όλα», δεν νοείται ωστόσο να αγνοούν τη γενική πια κατακραυγή εναντίον της λιτότητας χωρίς ημερομηνία λήξης και ως αυτοσκοπό.
Είναι αδύνατον οι αρμόδιοι, Έλληνες και ξένοι, που μας στραγγαλίζουν, να μην έχουν πρόσβαση στις αναλύσεις των γνωστότερων, διεθνώς, οικονομολόγων, που φιλοξενούνται στα επιφανέστερα διεθνή περιοδικά και που αποδεικνύουν την παντελή έλλειψη βάσης όλων αυτών των προγραμμάτων της συμφοράς; Και δεν είναι πιστευτό ότι στοιχειωδώς νουνεχή άτομα μπορούν να βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, παρά ταύτα, οι ίδιοι έχουν δίκιο και η υπόλοιπη υφήλιος άδικο.
Συνεπώς, πρέπει να συμπεράνουμε ότι τα όποια συμφέροντα των Ευρωπαίων εταίρων μας, τα οποία συμμερίζονται και οι δικοί μας κυβερνητικοί, είναι διαμετρικά αντίθετα των δικών μας. Δηλαδή, πρέπει να συμπεράνουμε ότι το πρόβλημα των Ευρωπαίων εταίρων μας ουδόλως είναι το πώς θα μας σώσουν και ακόμη ουδόλως τους ενδιαφέρει αν καταστραφούμε, φθάνει αυτή η καταστροφή μας να μην βλάψει και τους ίδιους.
Επομένως, μόνο αν έχουμε αποφασίσει να προχωρήσουμε σε εθνική αυτοκτονία μπορεί να δικαιολογηθεί η παραμονή μας στο θανατηφόρο καθεστώς της τρόικας. Καθεστώς αιματηρών θυσιών χωρίς αντίκρισμα.
3. Με τις ακροβασίες του PSI το χρέος μας από κυρίως ιδιωτικό μετατράπηκε σε κυρίως επίσημο, δηλαδή προς κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Συγκεκριμένα, ενώ πριν από το PSI το 62% του χρέους μας βρισκόταν στον ιδιωτικό τομέα, μετά το PSI το αντίστοιχο ποσοστό έπεσε στο 27%. Αντιθέτως, το 73% του χρέους πέρασε, έτσι, στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στους Ευρωπαίους εταίρους μας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε μελλοντική αναδιάρθρωση του χρέους μας, που είναι ήδη προ των πυλών, θα εμφανιστούν ανυπέρβλητες δυσκολίες πραγματοποίησής της.
4. Με το Μνημόνιο ΙΙ και με το PSI υποχρεωθήκαμε να καταθέσουμε το σύνολο των διαθεσίμων όπλων μας, που θα μπορούσαν να μας σώσουν από την καταστροφή.
♦ Δεθήκαμε, δηλαδή, με το αγγλικό δίκαιο, που περιορίζει την αποτελεσματικότητα της επιστροφής μας στη δραχμή, εφόσον δεν μπορούμε πια να αποπληρώσουμε το χρέος με πληθωριστικές δραχμές.
♦ Δεχθήκαμε, ακόμη, να επιταχύνουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, βαφτίζοντάς το «αξιοποίηση» ή/και «απαραίτητη μεταρρύθμιση».
♦ Δεχθήκαμε να αποκεφαλίσουμε 150.000 δημόσιους υπαλλήλους, γιατί έτσι θα αυξηθεί, δήθεν, η «ανταγωνιστικότητά μας».
♦ Δεχθήκαμε, παρά τον μεγάλο αριθμό των πανεπιστημίων μας, του υψηλού ποσοστού νέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και των πολύ σημαντικών επιστημονικών επιτευγμάτων μας, διεθνώς, ότι είμαστε «ανίκανοι να ελέγξουμε τα οικονομικά μας», γι’ αυτό και «χρειαζόμαστε αλλοδαπό επίτροπο, καθώς και στρατό 160 Γερμανών υπαλλήλων, που θα μας ελέγχει».
♦ Δεχθήκαμε να παραιτηθούμε από τη δυνατότητα να δηλώσουμε παύση εξωτερικών πληρωμών, σε χρόνο που θα μας συνέφερε, και συναινέσαμε σε χρεοκοπία με όρους και σε χρόνο που συμφέρει τους δυνάστες μας, αλλά όχι εμάς. Πρόκειται για συμπεριφορά σαφέστατα προδοτική των εθνικών μας συμφερόντων, που επιπλέον θέτει σε άμεσο κίνδυνο την επιβίωση του λαού μας.
5. Είναι, βέβαια, γεγονός ότι, χάρη στο PSI, θα μπορέσουμε να καταβάλουμε τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις μας του Μαρτίου. Θα αποφύγουμε, έτσι, την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Ποιος, όμως, θα ωφεληθεί τελικά από μια τέτοια εξέλιξη; Σαφώς και αποκλειστικά οι δανειστές μας! Σε ό,τι μας αφορά, το τίμημα που καταβάλλουμε για κάθε ευρώ που μας δίνεται είναι, αυτόχρημα, απαγορευτικό. Και τούτο διότι το αντάλλαγμα αυτό αφορά αδιαπραγμάτευτες αξίες, όπως η εθνική μας ανεξαρτησία, η εθνική μας κυριαρχία, η εθνική μας αξιοπρέπεια, η δυνατότητα να ρυθμίζουμε τα του οίκου μας, η διατήρηση ενός βιοτικού επιπέδου ευρωπαϊκής και όχι αφρικανικής χώρας.
6. Άρχισαν να μας σέρνουν στα δικαστήρια, αμέσως και τόσο γρήγορα μετά την περάτωση του PSI. Μας απειλούν, ήδη, με κατασχέσεις κρατικών περιουσιών εκατοντάδες περιπτώσεις θεσμικών επενδυτών ή φυσικών προσώπων, που αρνήθηκαν να υπαχθούν στο κούρεμα και που ήδη προσφεύγουν ενώπιον διεθνών δικαστηρίων. Οι κατασχέσεις προβλέπεται ότι θα αρχίσουν μέσα σε τρία χρόνια.
7. Το PSI δεν μας έσωσε από τη χρεοκοπία, αν και η απειλή της υπήρξε η βασική δικαιολογία για να δεχθούμε τα πάνδεινα. Η πιθανότητα χρεοκοπίας μας εξακολουθεί να ανέρχεται σε 80%. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι... οι εταίροι μας απαιτούν και άλλα αιματηρά μέτρα, ύψους 11,5 δισ. ευρώ, έως το 2014. Από πού θα βρεθεί αυτό το τεράστιο ποσό; Μα από τις συνήθεις πια πηγές των απολύσεων, των περικοπών μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, της ακατάσχετης αύξησης των φορολογικών βαρών, που επιπίπτουν μονίμως επί μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά βέβαια και από το ξεπούλημα της Ελλάδας. Μια Λερναία Ύδρα, που πίνει το αίμα μας.
Και, φυσικά, το PSI δεν πρόκειται να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη, όπως αβάσιμα προβλέπει η τρόικα για το 2014. Διότι, για όλες αυτές τις ανεδαφικές προβλέψεις, είναι σαφές ότι δεν λαμβάνεται υπόψη η καταστρεπτική και διαρκής επίδραση των αρνητικών πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων, που θα γονατίσουν οριστικά την ελληνική οικονομία. Θα την καταστήσουν κρανίου τόπο. Και βέβαια το PSI δεν πρόκειται να μας επιστρέψει στις αγορές πριν, ίσως, από το 2040.
Σ’ αυτήν τη δραματική περίοδο, μέσα στην οποία επιταχύνεται η επιχείρηση της γενοκτονίας μας, θέλω να στιγματίσω γι’ ακόμη μια φορά, μια άθλια εκστρατεία, που βαίνει παράλληλα και που ενισχύεται από πολλά ΜΜΕ. Πρόκειται για την επανάληψη προσπαθειών γενίκευσης κάποιων μεμονωμένων κρουσμάτων διαφθοράς, στον δημόσιο τομέα, για να δικαιολογηθεί αυτή τη φορά η κατάργηση επιδομάτων κ.λπ. σε δικαιούχους του Δημοσίου. Συνεχίζονται, δυστυχώς, ακάθεκτες, οι γκαιμπελικής έμπνευσης μεθοδεύσεις.

Β. Το PSI και η υπόστασή μας
1. Με το Μνημόνιο ΙΙ και το PSI, που με εκβιαστικό τρόπο μας επιβλήθηκαν ως προαπαιτούμενα για τη χορήγηση του νέου δανείου, εκχωρήσαμε την υπόστασή μας ως ανεξάρτητου ευρωπαϊκού κράτους. Εκχωρήσαμε, για ένα κομμάτι ψωμί, το μέλλον της Ελλάδας και του λαού μας.
2. Αποτέλεσμα της πλήρους υποταγής μας στους κατακτητές είναι και η ταπεινωτική και άκρως προσβλητική απόφαση των φορέων του PSI, με απόλυτη σύμπνοια του δικού μας υπουργού Οικονομικών, για τη «μη αποζημίωση των Ελλήνων ιδιωτών, κατόχων ελληνικών ομολόγων». Ιδίως, και αν η απόφαση αυτή συνδυαστεί με μια άλλη που απαλλάσσει τη γνωστή μας Siemens από το κούρεμα των ομολόγων μας. Ανταλλάξαμε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με την επίσημη κατάληξή μας σε προτεκτοράτο της Ε.Ε. Και στο μεταξύ η Γερμανίδα καγκελάριος έδωσε εντολή σε εξειδικευμένη επιτροπή να καταρτίσει σχέδιο, με την ονομασία «Εύρηκα», για τους όρους και τις μεθόδους της πλήρους ρευστοποίησης του δημόσιου πλούτου μας.
Δεύτερο συμπέρασμα
Το PSI μας αποτελειώνει. Δεν έχουμε το δικαίωμα να παραμείνουμε αδρανείς, όταν η πατρίδα μας χάνεται.



Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Δυο Τραπεζιτες κι ενας ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ!!!


Posts Tagged ‘Άρις Καζάκος

Άρις Καζάκος: “Γενική απεργία διαρκείας και μποϊκοτάζ στις τράπεζες-’κουκουλοφόρους’”


Ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου του ΑΠΘ Άρις Καζάκος
συνέντευξη στη Δέσποινα Παπαγεωργίου [δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Crash", τ. Δεκεμβρίου 2011]
Αρκετά πέρα από τα δυτικότερα σύνορα της Γηραιάς Ηπείρου, στα σύνορα Μεξικού-Ηνωμένων Πολιτειών, βρίσκεται μια από τις ζώνες των χαμένων ψυχών. Εκεί, μακριά από τα βλέμματα του δυτικού κόσμου, στη ζώνη του εργατικού λυκόφωτος, άνθρωποι-σκιές παράγουν φθηνά προϊόντα για τη Δύση. Εκεί, κανείς δεν σηκώνει κεφάλι στην εργοδοσία, ανήλικα παιδιά δουλεύουν με πλαστά χαρτιά και οι έγκυοι κρύβουν την εγκυμοσύνη για να μην απολυθούν. Η εργοδοσία απολαμβάνει φορολογική ασυλία, ενώ οι εργαζόμενοι ζουν σε άθλιες παραγκουπόλεις μέσα στη μόλυνση από τα βιομηχανικά απόβλητα, χωρίς καθαρό νερό, χωρίς ηλεκτρικό ή και σχολεία. Εκεί για να αγοράσεις ένα λίτρο γάλα πρέπει να δουλεύεις δύο ώρες και το πλήρες γεύμα είναι άπιαστη πολυτέλεια. Είναι οι περιοχές των μακιλαδόρας, των βιομηχανικών μονάδων όπου εργάζονται 1,3 εκατ. Μεξικανοί και όπου δεν εφαρμόζεται κανένας από τους νόμους για την προστασία του εργαζομένου που γράφτηκαν στο αίμα της Βιομηχανικής Επανάστασης. Η επιλογή είναι μεταξύ ανεργίας και δουλείας.
Σήμερα, αυτή η μέχρι πρότινος μακρινή εφιαλτική πραγματικότητα ίσως αποτελεί προβολή στο ευρωπαϊκό εγγύς μέλλον. Στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που προωθεί ο Γερμανός αντικαγκελάριος Φίλιπ Ρέσλερ οι εργαζόμενοι θα είναι σκιές βγαλμένες από την εποχή της δουλοπαροικίας. Εκεί δεν θα εφαρμόζεται ούτε το Κοινοτικό ούτε το γηγενές εργατικό Δίκαιο, μας λέει ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης Άρις Καζάκος. Και το πείραμα της αποδόμησης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους έχει ξεκινήσει από την Ελλάδα, με την αποσάθρωση των συλλογικών συμβάσεων και το κοινωνικό ολοκαύτωμα του Μνημονίου – που βρίσκεται μόνο στην αρχή του. Και ο καθηγητής προειδοποιεί: «Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι αν δεν αντιδράσουν σήμερα, αυτό που τους περιμένει είναι πολύ χειρότερο από αυτό που τους έχει συμβεί μέχρι τώρα»…
Απεργία διαρκείας και στάση πληρωμών σε όλα για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι δύο από τους τρόπους αντίδρασης που προτείνει. Και συμπεραίνει ότι η μόνη ευκαιρία που δίνει αυτή η κρίση είναι για να αναλογιστούμε οι άνθρωποι της επιλογές μας…
“Απόλυση με φερετζέ», είχε χαρακτηρίσει σε άλλη συνέντευξή του την εργασιακή εφεδρεία ο Άρις Καζάκος, πυροδοτώντας μια δημόσια συζήτηση που ανάγκασε τελικά σε μικρή τροποποίηση του σχετικού νόμου. Τον ρωτώ πώς με την εφεδρεία παραβιάζεται το Εργατικό Δίκαιο.
«Αυτοί που μπαίνουν σε εφεδρεία μπαίνουν σε μια διαδικασία άμεσης απώλειας της θέσης εργασίας και συγχρόνως σε ένα καθεστώς στήριξης που μοιάζει αρκετά με το επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ», μου απαντά. «Επομένως, από την άποψη αυτή ο όρος εφεδρεία ήταν ψευδεπίγραφος και επιχειρείται να συγκαλυφθεί με αυτόν το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με απολύσεις».
Απολύσεις που αντίκεινται στο Εργατικό Δίκαιο;
«Οι απολύσεις υπάγονται σε ένα σύνολο κανόνων Δικαίου, οι οποίοι εγγυώνται την προστασία της θέσης εργασίας έμμεσα, θέτοντας αυστηρές προϋποθέσεις στον εργοδότη ο οποίος θέλει να ασκήσει το δικαίωμα καταγγελίας για να λύσει την εργασιακή σχέση. Με την εφεδρεία λοιπόν μπαίνουμε σε ομαδικές απολύσεις χωρίς την τήρηση των εγγυήσεων του νόμου.
Και οι εγγυήσεις του νόμου είναι πολλές. Πρώτα και κύρια, ο νόμος επιβάλλει όταν ο εργοδότης ασκεί το δικαίωμα καταγγελίας, να πληρώνει ανάλογη αποζημίωση απόλυσης.
Το δεύτερο είναι ότι πρόκειται για ομαδικές απολύσεις, και, ειδικά γι’ αυτές, και το κοινοτικό και το ελληνικό Δίκαιο προβλέπουν την τήρηση πρόσθετων προϋποθέσεων προκειμένου να είναι έγκυρες: για παράδειγμα, να υπάρξει προηγουμένως πληροφόρηση των εργαζομένων και διαβούλευση μαζί τους για όλα αυτά τα θέματα, για τους λόγους που υπαγορεύουν αυτό το μέτρο, για το πώς θα μπορούσαν να αμβλυνθούν οι επαχθείς για τους εργαζομένους συνέπειες, έτσι ώστε να μπορέσουν και αυτοί να προετοιμαστούν και να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση, αναπροσανατολίζοντας τη ζωή τους αλλά και την αναζήτηση εργασίας.
Η εφεδρεία λοιπόν, όπως ρυθμίζεται από το νόμο 4024 του 2011 μας εισάγει σε ένα καθεστώς απολύσεων χωρίς την τήρηση καμιάς από τις προϋποθέσεις του νόμου. Η συζήτηση που άνοιξε εκείνη η συνέντευξή μου οδήγησε σε μία μικρή διόρθωση. Αναγνωρίστηκε από τον νομοθέτη στο τελικό κείμενο του νόμου το γεγονός ότι εδώ πρόκειται στην πραγματικότητα για απολύσεις, γι’ αυτό και ορίστηκε με το νόμο ότι το να τεθεί ο εργαζόμενος σε εφεδρεία και το να ενταχθεί σε αυτό το πρόγραμμα καταβολής του 60% του βασικού μισθού θεωρείται ως προειδοποίηση καταγγελίας, έτσι ώστε να υπάρξει μια μικρή προσέγγιση στο δίκαιο της καταγγελίας που διέπει γενικά τις απολύσεις, αλλά αυτή η προσέγγιση είναι μικρή.
Επομένως, παραμένει το μεγάλο ζήτημα ότι έχουμε να κάνουμε με απολύσεις χωρίς την τήρηση των εγγυήσεων του νόμου.
Δικαιολόγησαν όμως τις ομαδικές απολύσεις με το επιχείρημα πως έχουμε έναν διογκωμένο δημόσιο τομέα…
Οι απολύσεις, τελικά, είναι αδικαιολόγητες. Γιατί η προϋπόθεση που αναφέρετε από την οποία εκκινεί ο νομοθέτης δεν έχει καμία απολύτως βάση. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, που είναι γενικώς αξιόπιστα, η Ελλάδα είναι κάτω του κοινοτικού μέσου όρου σε σχέση με τον αριθμό προσωπικού που απασχολείται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αυτό που υπάρχει στην Ελλάδα ως πρόβλημα και έχει διαγνωστεί εγκαίρως είναι η ανισοκατανομή αυτού του προσωπικού. Δηλαδή, σε άλλες υπηρεσίες και φορείς το προσωπικό περισσεύει και σε άλλες είναι ελλιπές – στην υγεία, στην εκπαίδευση, στους παιδικούς σταθμούς, στη φροντίδα της τρίτης ηλικίας.
Από αυτή τη άποψη λοιπόν δεν υπάρχει καμία δικαιολόγηση για τέτοιες απολύσεις ομαδικές και ο υποκρυπτόμενος λόγος, ο περιορισμός των δαπανών του δημοσίου, δεν μπορεί να αποτελεί επαρκή δικαιολογητικό λόγο απολύσεων. Έχει κριθεί ότι τα ταμειακά προβλήματα του δημοσίου δεν μπορούν ποτέ να αποτελούν λόγο περιορισμού ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Ελλαδα 2012!!!!!!!!!!!!!!!!


“SICKO”, ΤΟΥ ΜΑΙΚΛ ΜΟΥΡ
Πεθαίνοντας χωρίς περίθαλψη στις Η.Π.Α.
sicko21.jpg
Γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
«Αρνήθηκα σε ασθενή μια απαραίτητη επέμβαση, που θα του έσωζε τη ζωή, με αποτέλεσμα να πεθάνει. Στην πραγματικότητα αυτό που έκανα, γλίτωσε την εταιρεία μου από μισό εκατομμύριο δολάρια». Τι να προσθέσει κανείς παραπάνω μετά από τη συγκλονιστική αυτή δήλωση – απολογία μιας γιατρού, επιθεωρήτριας υγείας η οποία εργαζόταν σε μια ασφαλιστική εταιρία, μπροστά στο φακό του Μάικλ Μουρ; Μέσα από τα λόγια της αναδύεται όλη η θλιβερή πραγματικότητα του αμερικανικού συστήματος υγείας, το οποίο τοποθετεί το κέρδος πάνω από την υγεία και τη ζωή των πολιτών. Μία πραγματικότητα την οποία καταδεικνύει ο δαιμόνιος ντοκιμαντερίστας, Μάικλ Mουρ με τη νέα του ταινία «Sicko». Ο κυνισμός των ασφαλιστικών και των φαρμακευτικών εταιριών, καθώς και των πολιτικών που τις καλύπτουν, αποκαλύπτονται από τον Μουρ σε ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο πριν ακόμη προβληθεί στις αμερικανικές αίθουσες, αντιμετώπισε προβλήματα. Έτσι, ο σκηνοθέτης φοβούμενος πως το φιλμ κινδυνεύει να κατασχεθεί –επειδή γύρισε σκηνές στην Κούβα χωρίς να πάρει άδεια από τις αρχές των Η.Π.Α.- φρόντισε να βγάλει, καλού – κακού, μια κόπια στο εξωτερικό.
Όλα ξεκίνησαν, όταν ο Μουρ αποφάσισε να ζητήσει από τους αμερικανούς να του καταγγείλουν περιστατικά σχετικά με προβλήματα που αντιμετώπισαν όταν χρειάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τις ασφαλιστικές εταιρίες για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Μέσα σε μία εβδομάδα η ηλεκτρονική διεύθυνσή του είχε κατακλειστεί από 25.000 περιστατικά! Από εκεί και ύστερα ξεκίνησε η έρευνα, έγιναν συνεντεύξεις, συγκεντρώθηκε ένα υλικό 500 ωρών (!) για να καταλήξει στο «Sicko», μια ταινία καταπέλτη για ένα σύστημα υγείας που αντί να κοιτάζει τους ανθρώπους, μετράει τα τραπεζικά αποθέματα των εταιριών.
Στις Η.Π.Α. υπάρχουν 50 εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι στερούνται οποιασδήποτε ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μπορούν ανά πάσα στιγμή να «ψοφήσουν» σαν σκυλιά στο δρόμο. Τι γίνεται όμως με τα 250 εκατομμύρια των ασφαλισμένων στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες; Εδώ είναι το ζουμί της ιστορίας, αφού μπορεί οι άνθρωποι να πληρώνουν κανονικά, αλλά οι υπηρεσίες που τους παρέχονται είναι ανεπαρκείς. Τι ανεπαρκείς δηλαδή, αφού στην ταινία καταγράφονται περιστατικά «ασφαλισμένων» οι οποίοι δεν μπορούσαν να κάνουν τις ενδεικνυόμενες εξετάσεις επειδή οι εταιρίες δεν πλήρωναν. Ξαναδιαβάστε την εισαγωγή για να καταλάβετε τι εννοώ, ή μάλλον, τι εννοεί ο Μουρ.