«ΟΧΙ» ΣΕ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ»!!!! ΑΛΛΑ…..«ΝΑΙ» ΣΕ ΑΥΞΗΣΗ ΦΠΑ!!!! ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ;;;

«ΟΧΙ» ΣΕ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ»!!!! ΑΛΛΑ…..«ΝΑΙ» ΣΕ ΑΥΞΗΣΗ ΦΠΑ!!!!  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ;;;

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη          22.05.2015

Όπως το είπα και το επαναλαμβάνω: «Δεν πρόκειται για «διαπραγματεύσεις»της χώρας με τους θεσμούς. Αντιθέτως, πρόκειται  για  ανέντιμη σειρά εκβιασμών, και  είναι για αυτό όντως  αξιοθαύμαστη η υπομονή του Έλληνα πρωθυπουργού και των συνεργατών του, που υφίστανται  αυτόν τον απαράδεκτο και διαρκείας εμπαιγμό των «εταίρων» μας. «Θεσμοί» ή «εταίροι» οι  οποίοι ομιλούν  χωρίς αιδώ για δήθεν πρόοδο, ενόσω σε κάθε νέα συνεύρεση θέτουν στο τραπέζι των συζητήσεων και νέες  απαιτήσεις, που είναι ξεκάθαρο ότι  θα βαθύνουν  (αν τελικά υλοποιηθούν) την ήδη εγκληματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού.  Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πριν πάρουμε τις όποιες αποφάσεις.

Παρότι φρονώ ότι δεν απαιτούνται ειδικές μακροοικονομικές γνώσεις για την κατανόηση των θλιβερών συνεπειών των μέτρων, που για πολλοστή φορά μας πιέζουν οι δανειστές να δεχθούμε, κρίνω ωστόσο σκόπιμο να διευκρινίσω τα ακόλουθα, καθώς φαίνεται συχνά να λησμονούνται:

• Πρώτον, η αφαίμαξη  αγοραστικής δύναμης,  με οποιονδήποτε τρόπο, από την ήδη  ρημαγμένη ελληνική οικονομία, καταλήγει αναγκαστικά σε μείωση μισθών και συντάξεων ή, που είναι το ίδιο,  σε επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου. Έτσι, συζητώντας για αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και στο κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 10 μονάδες (από 13 σε 23) οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά και το διαθέσιμο εισόδημα  του συνόλου του πληθυσμού θα υποστεί συντριπτική καθίζηση, που θα είναι φυσικά πολύ πιο αισθητή στα χαμηλότερα εισοδήματα. Πράγματι, ο μισθός, οι συντάξεις, γενικά το εισόδημα, έχουν δύο σκέλη: το νομισματικό και το πραγματικό.  Το νομισματικό είναι το σύνολο των νομισματικών μονάδων (ευρώ) που λαμβάνει ο καθένας από μας ως μισθό ή σύνταξη  στη μονάδα του χρόνου (ημέρα, εβδομάδα, μήνα). Ενώ το πραγματικό είναι το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που μπορούμε  να αποκτήσουμε  με το ονομαστικό μας εισόδημα. Η υπόσχεση ότι  μισθοί και συντάξεις δεν θα μειωθούν,  αναφέρεται  φυσικά στο νομισματικό μισθό ή σύνταξη. Αυξάνοντας, ωστόσο την τιμή των τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών και υπηρεσιών, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι θα αντιληφθούν πολύ σύντομα- μόλις δηλαδή απαλλαγούν από τη λεγόμενη μονεταρίστικη φαντασίωση – ότι έχουν φτωχύνει, παρότι ο ονομαστικός μισθός και η ονομαστική τους σύνταξη παρέμειναν ανέπαφα. Και τούτο, διότι η αύξηση των τιμών τους επιτρέπει να αποκτούν λιγότερα αγαθά και υπηρεσίες από πριν. Να προσθέσω, ότι η δυσαρέσκεια από τη μείωση των πραγματικών μισθών/συντάξεων θα είναι εντονότερη στην περίπτωση των χαμηλόμισθων/χαμηλοσυνταξιούχων, καθώς η τελευταία διαθέσιμη μονάδα του εισοδήματός τους καλύπτει ανάγκες ζωτικότερες (των οποίων η ικανοποίηση δεν θα είναι πια εφικτή) από όσο στην περίπτωση των υψηλοτέρων εισοδημάτων. Συνεπώς, η αύξηση του ΦΠΑ ισοδυναμεί με μείωση μισθών και συντάξεων, θίγοντας, μάλιστα,  περισσότερο τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους.
• Δεύτερον,  η αφαίμαξη  αγοραστικής δύναμης,  με οποιονδήποτε τρόπο, από την ήδη  ρημαγμένη ελληνική οικονομία περιορίζει τη συνολική  κατανάλωση,  αποταμίευση και  επένδυση, πλήττοντας έτσι ανεπανόρθωτα την ήδη καταρρακωμένη οικονομική δραστηριότητα, αυξάνοντας την ανεργία, η οποία προβλέπω ότι θα ξεπεράσει το 33%, τροφοδοτώντας τα ήδη υψηλά ποσοστά πείνας και κακής διατροφής, βάζοντας λουκέτο στις εναπομένουσες επιχειρήσεις, διώχνοντας στο εξωτερικό ακόμη μεγαλύτερο αριθμό μορφωμένων νέων, κορυφώνοντας τον αριθμό των θανάτων και πρόωρων θανάτων από την ήδη φρικιαστική κατάσταση στην οποίαν έχουν περιέλθει τα περισσότερα νοσοκομεία, των αυτοκτονιών, των γεννήσεων, αλλά και της βρεφικής θνησιμότητας.  Και φυσικά, θα καταποντιστεί, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, και  η μοναδική δραστηριότητα που έμεινε ακόμη όρθια στον άμοιρο αυτόν τόπο, ο τουρισμός! Συνεπώς, το επιχείρημα  ότι στην Ελλάδα επικρατούν συνθήκες γενοκτονίας δεν απέχει της πραγματικότητας και πάντως δεν αποτελεί υπερβολή. Και, πάντως, δεν είναι πιστευτό να διαφεύγει της προσοχής των «θεσμών».
• Τρίτον,  η αφαίμαξη  αγοραστικής δύναμης,  με οποιονδήποτε τρόπο, από την ήδη  ρημαγμένη ελληνική οικονομία, θα έχει δραματικές  επιπτώσεις στα δημοσιονομικά της Ελλάδας, μειώνοντας τα έσοδα των φόρων (σε πείσμα των  υψηλών,  ανήθικων  και συχνά παρανοϊκών φόρων  που επιβάλλονται και που εξακολουθούν να επιβάλλονται)  ενόσω η Κυβέρνηση ονειρεύεται σύλληψη των φοροφυγάδων, ως συνέπεια της πτώσης των εισοδημάτων και της έντασης της οικονομικής δραστηριότητας. Και το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα, κάτω από τις νέες αυτές συνθήκες, θα είναι όνειρο θερινής νυκτός. Ακόμη, η συνέχιση της κατακόρυφης πτώσης του ΑΕΠ (έφθασε στο 26% από την αρχή της κρίσης) θα καταστήσει προβληματική τη συνέχιση πληρωμής μισθών και συντάξεων.  Διότι, στην οικονομία, δεν υπάρχουν χώροι που μπορεί να απομονωθούν ώστε  να αποφύγουν τις θεομηνίες,  που οι «θεσμοί», ελαφρά τη καρδία, εξακοντίζουν επί 6 χρόνια εναντίον της  κατακαημένης  Ελλάδας.  
• Τέταρτον, η αφαίμαξη  αγοραστικής δύναμης,  με οποιονδήποτε τρόπο, από την ήδη  ρημαγμένη ελληνική οικονομία, και ειδικότερα με τη βοήθεια  μέτρων άκρως υφεσιακών, (όπως αυτά που προγραμματίζουν οι «θεσμοί» για την οικονομία μας), δεν θα αρκεστούν φυσικά στο να αυξήσουν την τιμή εκείνων των ειδών, που θα αποφασιστεί να επιφορτισθούν με συντελεστή ΦΠΑ 23%. Αντιθέτως, και επειδή η κάθε οικονομία αποτελείται από συγκοινωνούντα δοχεία, η αλληλεξάρτηση των τιμών θα συμπαρασύρει προς τα επάνω το γενικό επίπεδο τιμών. Έτσι, θα έχουμε την πρωτιά της πρώτης ευρωπαϊκής οικονομίας, που θα εισέλθει στη θανατηφόρα δίνη ενός αδυσώπητου στασιμοπληθωρισμού.
• Τέλος, πέμπτον,  η αφαίμαξη  αγοραστικής δύναμης,  με οποιονδήποτε τρόπο, από την ήδη  ρημαγμένη ελληνική οικονομία, θα  έχει επιπτώσεις πολύ πιο μακροχρόνιες από τις άμεσες, οι οποίες θα  αποκλείουν για μακροχρόνιο διάστημα  κάθε σκέψη επανεκκίνησης της οικονομίας. Αναφέρομαι, ειδικότερα,  στους δύο σημαντικούς οικονομικούς μηχανισμούς, τον πολλαπλασιαστή και την επιτάχυνση, το περιεχόμενο των οποίων  δεν θα αναλύσω φυσικά εδώ, αλλά θα αρκεστώ να υπενθυμίσω ότι στην ελληνική περίπτωση η αρνητική τους λειτουργία  θα εξακολουθήσει  να μειώνει το εισόδημα, την απασχόληση, τη ροπή για επένδυση κλπ., και πολύ μετά την αρχική μείωση  του εισοδήματος.

        Σε πείσμα όλων αυτών, των ορατών και ξεκάθαρων δεδομένων, υπάρχουν ακόμη πολλοί, εντός, αλλά και εκτός της Ελλάδας, που τρέμουν τη ΡΗΞΗ και πανικοβάλλονται στην ιδέα μιας νέας δραχμής. Συνεπώς, αυτοί είναι υπέρ της συνέχισης μιας ανεξέλεγκτης πια κατρακύλας  της ελληνικής οικονομίας, κοινωνίας, παιδείας, υγείας, δημόσιας διοίκησης, δημόσιας ασφάλειας.  Και είναι εναντίον για τη λήψη μέτρων που θα μπορούσαν να την σταματήσουν. Εκτός, και αν βλέπουν λύσεις, που δεν φαίνονται  με γυμνό οφθαλμό.

Αυτοί, λοιπόν,  αναφέρονται  έντρομοι σε  καταστροφή, που τη βλέπουν να έρχεται με  τη δραχμή, και επικαλούνται -με άκρως αερατζίδικο τρόπο- ότι δεν θα έχουμε να φάμε, δεν θα έχουμε φάρμακα και θα υποστεί υποτίμηση η νέα δραχμή. Μερικοί, μάλιστα,  ανεβάζουν τον πληθωρισμό/υποτίμηση/απώλεια εισοδήματος σε 50%  (αν και δεν γνωρίζω με τι μέθοδο την υπολογίζουν)!

Από την πλευρά μου, με την ιδιότητα μακροοικονομολόγου, έχω να παρατηρήσω, σχετικά,  τα εξής:

1)      Υποτίμηση του νέου νομίσματος θα υπάρξει οπωσδήποτε. Το πόσο, δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί επακριβώς. Αλλά, όμως, (όπως θα πρέπει να είναι γνωστό), σε οικονομία με τόσο υψηλή ανεργία όπως η ελληνική, οι πληθωριστικές πιέσεις  (και συνεπώς η υποτίμηση) θα απορροφηθούν σε σημαντικό βαθμό από τη σταδιακή απορρόφηση της ανεργίας. Και, ακόμη,  με κυβέρνηση που θα νοιάζεται για τον τρόπο που κατανέμεται το εισόδημα, και που θα προσπαθεί  να περιορίζει τις ανισότητες, η ύπαρξη εθνικού νομίσματος  αποτελεί σημαντικό μέσο αντιμετώπισής τους.

2)      Θα προχωρήσουμε σε κοπή χαρτονομισμάτων σε ποσότητα που να προκαλείται χαμηλής έντασης πληθωριστική πίεση, έτσι ώστε η ζήτηση, σε διαδοχικές φάσεις, να υψώνει στο επίπεδό της την προσφορά που  συνεχώς  θα υπολείπεται της ζήτησης, έτσι ώστε κάθε νέο σημείο ισορροπίας να είναι ανώτερο του αμέσως προηγουμένου. Έτσι, θα επιχειρηθεί ταχύρρυθμη ανάπτυξη.

3)      Πόσο θα διαρκέσουν οι δύσκολες  συνθήκες;; Δεν είναι δυνατή μια απόλυτη απάντηση. Θα έλεγα μεταξύ 6-8 μήνες υπό προϋποθέσεις:

-ότι θα υπάρχει έτοιμο ένα λεπτομερειακό αναπτυξιακό πρόγραμμα, που θα τεθεί σε άμεση εφαρμογή, δίνοντας απόλυτη προτεραιότητας στη γεωργία

-ότι θα εξασφαλιστεί κάποια βοήθεια έξωθεν, από ΕΕ  (εντός της οποίας θα παραμείνουμε) από Κίνα, από Ρωσία…. (καταρχήν, είναι σωστή η υπόθεση ότι οι «εταίροι» μας δεν θα έχουν συμφέρον να μας πολεμήσουν, θέτοντας σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή και διεθνή σταθερότητα)

-ότι θα επιβληθούν περιορισμοί στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και στις εισαγωγές πολυτελών αγαθών.

-ότι θα συσταθεί ολιγομελής (και μη αμειβόμενη επιτροπή, εκτός των ξένων) από μακροοικονομολόγους/ αναπτυξιολόγους (όχι από τραπεζίτες ή  λογιστές), που να παρακολουθούν, βήμα προς βήμα την εκτέλεση του αναπτυξιακού προγράμματος.

Π.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: "Η Ελλάδα βαθμολογείται ως μία χώρα ρίσκου ανάλογη με το Λίβανο"

«Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βαθμολογείται στους χρηματιστηριακούς κύκλους, ως μία χώρα ρίσκου ανάλογη με το Λίβανο. Τόσο πολύ. Πέρα από αυτό θεωρείται δεδομένο ότι θα έχουμε άλλη μια πτώχευση», σχολίασε ο οικονομολόγος Πάνος Παναγιώτου, σχολιάζοντας παράλληλα ότι «με εκνευρίζει πάρα πολύ που δεν μπορούν να βγουν να πουν την αλήθεια έστω και μετά από τρία χρόνια. Να πουν ότι αυτή είναι η πραγματικότητα».


«Είμαστε σε μια φάση που πρέπει όλοι όταν μιλάμε να έχουμε αποδείξεις γι’ αυτά που λέμε. Η πίστη είναι πολύ καλό πράγμα. Μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις, είναι δικαίωμά σου ως ελεύθερος άνθρωπος. Το θέμα είναι τι μπορείς να αποδείξεις ούτως ώστε να πείσεις και τους άλλους. Το να το πιστεύεις μόνος σου δεν θα βοηθήσει. Εν προκειμένω λοιπόν, πρέπει να κατανοήσουμε ποια είναι η πραγματικότητα. Το πρώτο είναι ότι οι πιθανότητες για να ισχύσει αυτό το σενάριο είναι πάρα πολύ μικρές. Τόσο μικρές που θα πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψη μας το άλλο σενάριο. Δηλαδή το να μην ισχύσει. Όμως για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, θα πρέπει να σκεφτούμε το εξής: όταν το ΔΝΤ μαζί με την Ελλάδα, ή μόνο του, σχεδίασαν και υπέγραψε η Ελλάδα το πρώτο μνημόνιο, ένας από τους όρους του ήταν να γίνει εσωτερική υποτίμηση. Να κάνουμε εμείς εκπτώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Τον επόμενο χρόνο, μετά από τις εκπτώσεις, το ΔΝΤ είπε ότι δυστυχώς δεν πετύχαμε καθόλου εσωτερική υποτίμηση, ούτε καν 1%. Αντίθετα θα πρέπει να κάνουμε ακόμα περισσότερο», σχολίασε ο κ. Παναγιώτου και συμπλήρωσε πως «πέρασε ο καιρός και το πρόβλημα πάντα ήταν ότι πέρα από εμάς που κάνουμε εκπτώσεις, κάνουν εκπτώσεις και οι άλλοι γύρω μας, κάνει εκπτώσεις και η Ιρλανδία, κάνει εκπτώσεις και η Πορτογαλία, ξεκίνησε να κάνει εκπτώσεις και η Ιταλία, πρέπει να κάνει εκπτώσεις και η Γαλλία. Όταν όλοι κάνουν εκπτώσεις σε μια περιοχή, τότε όση έκπτωση και να κάνεις δεν γίνεσαι περισσότερο ανταγωνιστικός. Φτάσαμε στο σήμερα, και το Νοέμβριο του 2012 βγήκαν δύο εκθέσεις στο Λονδίνο και έλεγαν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει 50-70% εσωτερική υποτίμηση με βάση το ΔΝΤ από εκεί που βρισκόταν στις 31-12-2012. Δηλαδή ότι κάναμε μέχρι τώρα, θα πρέπει να το κάνουμε άλλο τόσο συν κάτι, από περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Επειδή όμως δεν μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα τόσο απλά, επειδή δεν μπορείς να κόψεις αμέσως πάλι μισθούς και συντάξεις τόσο πολύ, άσχετα που θα το κάνουν με τα μέτρα του 2013 και του 2014, προσπαθούν να αντισταθμίσουν ανεβάζοντας έμμεσους και άμεσους φόρους. Με λίγα λόγια ο οικονομικός πόνος που έρχεται, ο σχεδιασμένος με βάση τη δική τους λογική οικονομικός πόνος, είναι όσο περάσαμε συν λίγο ακόμα. Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, όταν βάζεις την αγορά σε τόσο μεγάλο οικονομικό πόνο, το πιθανότερο σενάριο που μπορεί να συμβεί είναι αυτό που συνέβη από το 2010 μέχρι το 2012, δηλαδή ύφεση, έλλειψη ρευστότητας, προβλήματα και σε καμία περίπτωση ανάπτυξη, αλλά ανεργία, όλος αυτός ο φαύλος κύκλος».

Σχετικά με το τι άλλαξε σε σχέση με το 2010, είπε πως «αυτό που άλλαξε είναι ότι ενώ το 2010, η αντιπολίτευση, η δυνατότερη τότε, δηλαδή ο κ. Σαμαράς, ήταν εναντίον του μνημονίου πυροδοτώντας με αυτό τον τρόπο την πολιτική αστάθεια, δηλαδή δεν στήριξε την κυβέρνηση, ούτως ώστε να φανεί στο εσωτερικό ένα ενιαίο μέτωπο, ασχέτως του ότι είναι λάθος συνταγή το μνημόνιο, αλλά προσπάθησε να επιτεθεί στην κυβέρνηση, λέγοντας ότι στέλνω ένα παντοδύναμο μήνυμα εναντίον του μνημονίου, ζητούσε από το λαό να στηρίξει τον αγώνα εναντίον του μνημονίου κλπ, το οποίο στο εξωτερικό και στο εσωτερικό έδειχνε ότι υπάρχει ένα ΠΑΣΟΚ, μια κυβέρνηση, η οποία απέναντί της έχει όλους τους άλλους, με αποτέλεσμα να έχουμε την εκροή κεφαλαίων, και να ενισχύσει την κατάσταση της πτώχευσης και της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας. Τώρα, εφόσον είδε ότι δεν μπόρεσε να πάρει το ποσοστό που ήθελε, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό πήγε προς την Αριστερά και την άκρα δεξιά, γύρισε και στήριξε το μνημόνιο, στήριξε την πολιτική της Γερμανίας και των ΗΠΑ σε ένα βαθμό και ξεζούμισε το ΠΑΣΟΚ. Τώρα φαίνεται στο εσωτερικό ότι υπάρχει ένα πιο ενιαίο μέτωπο, εφόσον είναι τρία κόμματα στην συγκυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η πολιτική σταθερότητα είναι φαινομενική, γιατί και αυτά τα τρία κόμματα μαζί έχουν πολύ μικρά ποσοστά. Και τα μέτρα που έρχονται, δεν γνωρίζουμε που θα σπρώξουν τους ψηφοφόρους. Και η πολιτική αστάθεια είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα, ίσως όχι τόσο μεγάλο όσο είναι το 2010, αλλά εξακολουθεί να είναι».

«Δεν μας λένε την αλήθεια»

«Για να δείτε πόσο δεν μας λένε την αλήθεια: Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βαθμολογείται στους χρηματιστηριακούς κύκλους, ως μία χώρα ρίσκου ανάλογη με το Λίβανο. Τόσο πολύ. Πέρα από αυτό θεωρείται δεδομένο ότι θα έχουμε άλλη μια πτώχευση. Θεωρείται δεδομένο ότι θα κάνουμε μια αναδιάρθρωση ακόμα του χρέους του κρατικού, των κρατών – εταίρων. Άρα λοιπόν μιλάμε για άλλη μια πτώχευση, άλλο ένα πιστωτικό γεγονός που χρήζει διαχείρισης», σχολίασε ο κ. Παναγιώτου.

Όπως είπε, «εγώ δεν μπορώ να βρω πως θα πάρουν λεφτά με τέτοια μέτρα. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα. Είπαμε ότι προσπαθούμε να πετύχουμε ανταγωνισμό κόβοντας μισθούς και συντάξεις σε απίστευτο βαθμό στο εσωτερικό. Υπάρχει όμως και ένα άλλο πρόβλημα. Ο κόσμος δεν τελειώνει στα σύνορα της Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Υπάρχει το νόμισμα του ευρώ. Τις τελευταίες 15 μέρες το ευρώ έχει ανατιμηθεί πάρα πολύ. Αυτό σημαίνει ότι ενώ εμάς μας έκοψαν μισθούς και συντάξεις δεν μπορούμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, για να δείτε πόσο δεν λένε την πραγματικότητα, στην Ιαπωνία για πρώτη φορά από το 1987, ο καινούργιος πρωθυπουργός έχει υιοθετήσει μια πολιτική τρομακτικής υποτίμησης του γεν. αυτό σημαίνει ότι γίνεται φοβερά φθηνή η Ιαπωνία και ακριβαίνει η Ευρώπη».

Το 2013 θα είναι χειρότερο από το 2012

«Το μεγάλο κόλπο της Γερμανίας, που δεν το έχουν καταλάβει στην Ελλάδα και δεν το λένε είναι ότι όταν κάνεις μια συμφωνία με τον «διάβολο», κάνεις μια συμφωνία με τις ΗΠΑ να δημιουργήσεις ένα ταμείο τέτοιο που θα στηρίξει τις τράπεζες και δεν θα βάλει κανέναν τραπεζίτη στη φυλακή αλλά θα τις σώσει τις τράπεζες για να στηρίξεις. Όταν κάνεις μια τέτοια συμφωνία τότε σου επιτρέπει το σύστημα να έχεις τρομερές εισροές κεφαλαίων. Το Χρηματιστήριο της Γερμανίας ενισχύθηκε περισσότερο από οποιοδήποτε ανεπτυγμένο χρηματιστήριο το 2012, και περισσότερο από τα αναδυόμενα, κάτι χρηματιστήρια στο Κονγκό και σε κάποιες τέτοιες χώρες. Δηλαδή τα λεφτά που βγήκαν, τα τρισεκατομμύρια, μόνο από τη χρηματιστηριακή άνοδο είναι τόσα πολλά που το χρήμα ρέει αυτή τη στιγμή πάρα πολύ στη Γερμανία. Με αυτό που πέτυχαν να θεωρηθούν ο ασφαλής παράδεισος της Ευρώπης, και να στραφούν όλα τα κεφάλαια σε αυτούς συμψηφίζουν όλες τις απώλειες», υπογράμμισε ο κ. Παναγιώτου.

Αλλά όπως είπε, «υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή η Γερμανία, κρατά τα επιτόκια του ευρώ πάντα πολύ υψηλότερα από τα επιτόκια του δολαρίου. Με αυτό τον τρόπο το ευρώ είναι πάντα πιο ακριβό, και προσελκύει κεφάλαια. Δηλαδή αν έχεις ευρώ κερδίζεις πιο πολύ από το αν είχες δολάρια. Πέφτει λοιπόν έτσι το δολάριο έναντι του ευρώ. Ποιο είναι όμως το κακό, η Κίνα είναι συνδεδεμένη με το δολάριο. Άρα έχουμε Αμερική, Κίνα, Ιαπωνία, Χώρες της Ασίας, Καναδάς, Αυστραλία, Βρετανία γίνονται πιο φτηνές από την Ευρώπη και συνολικά από την ευρωζώνη. Εμείς λοιπόν τώρα ερχόμαστε αυτή την πολιτική της Γερμανίας, δηλαδή του να έχει ένα πολύ σκληρό και δυνατό νόμισμα, να πρέπει να την αποδεχθούμε και να πούμε ότι και εμείς το θέλουμε αυτό το νόμισμα, και εμείς θα είμαστε ανταγωνιστικοί με αυτό το νόμισμα, αλλά για να το κάνουμε θα πρέπει να είμαστε σε έναν αέναο αγώνα μείωσης μισθών και συντάξεων και αύξησης φόρων. Άρα όχι απλά δεν θα βγούμε το 2013, αλλά εγώ νομίζω ότι θα είναι μια χρονιά χειρότερη από το 2012, πολύ χειρότερη από το 2011, και δραματικά χειρότερη από το 2010. το 2014 θα είναι πιθανόν μια χρονιά πιστωτικού γεγονότος, δηλαδή μιας νέας πτώχευσης γιατί θα πουν ότι παιδιά δεν μπορούμε να το πληρώσουμε το χρέος, και θα έχουν δίκιο, αλλά και θα το παρουσιάσουν σαν μια ακόμη επιτυχία, επιτυχία ότι αποτύχαμε, θα παρουσιάσουν ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε το χρέος άρα θα μας κάνουν άλλη μια περικοπή. Για να μας κάνουν άλλη μια περικοπή, όπως αντιλαμβάνεστε, και αυτή είναι η συμφωνία, θα πρέπει να μπούνε νέα μέτρα και νέοι στόχοι».

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΕ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΕ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Το άρθρο, που ακολουθεί γράφτηκε στα τέλη του 2009. Μεταφράστηκε γαλλικά και αγγλικά, αποτέλεσε κείμενο ανακοινώσεων σε διεθνή συνέδρια  και  από το Διαδίκτυο το πήραν διάφορα διεθνή περιοδικά.

Με την ευκαιρία των πρόσφατων δηλώσεων των επικεφαλής του ΔΝΤ ξαναδιάβασα το άρθρο και σκέπτομαι ότι η ανάρτησή του θα βρει ενδιαφερόμενους, καθώς είχα από τότε προβλέψει τις καταστροφές, αλλά και είχα προτείνει μέτρα που θα βοηθούσαν.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΕ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Η Ελλάδα υφίσταται, τους τελευταίους μήνες,  μια πρωτόγνωρη λαίλαπα με εθνικές, οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις, που απειλούν  να υποβαθμίσουν  δραματικά το ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή, και να εκθέσουν το λαό της σε απρόβλεπτου μεγέθους κινδύνους και εξευτελισμούς. Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει η νεοσύστατη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ,  η κατάσταση  επιδεινώνεται με γοργούς ρυθμούς, σε καθημερινή βάση, αν κρίνει κανείς από το συνεχώς ανερχόμενο κόστος δανεισμού, που αναπόφευκτα διογκώνει το έλλειμμα.

Θα μπορούσαν, ωστόσο, να εκφραστούν πολλοί  ενδοιασμοί για το αν, πράγματι, η ελληνική οικονομία βρίσκεται στην εντατική, για το αν όντως  είναι υποψήφια χρεοκοπίας, για το αν είναι πράγματι επί θύραις  η  επιτήρησή της από το  ΔΝΤ ή και ακόμη για το αν κινδυνεύει να αποπεμφθεί από μέλος της ευρωζώνης.  Όχι, βέβαια, επειδή η ελληνική οικονομία  χαίρει άκρας υγείας, αλλά επειδή οι δυσκολίες της που δεν είναι αξεπέραστες,  και ούτε  αστραπές εν αιθρία, ουδέποτε  θα είχαν καταλάβει τη θέση    πρωτοκλασάτων  ειδήσεων στις  γνωστότερες εφημερίδες και στα λοιπά ΜΜΕ της υφηλίου,  ούτε  θα είχαν προσελκύσει  το ενδιαφέρον των   απανταχού κερδοσκόπων, - που αναζητούν  νέα λεία, μετά το σκάσιμο του μπαλονιού των ακινήτων-, αν   είχε ληφθεί κάποια στοιχειώδης μέριμνα  περιφρούρησης και διακριτικότητας ως προς τον τρόπο δημοσιοποίησής τους.

Να προσθέσω, ακόμη ότι αν, πράγματι, η ελληνική οικονομία βρίσκεται  στην εντατική,  η κατάστασή της  αυτή δεν είναι συνέπεια συγκυριακών, αλλά διαρθρωτικών αδυναμιών, οι οποίες όφειλαν  από καιρό να είναι γνωστές στο διευθυντήριο της ΕΕ. Ωστόσο,   στο τέλος του 2007 ο πρώην υπουργός Οικονομίας κ. Αλογοσκούφης δέχθηκε συγχαρητήρια από τον κ. Χοακίν Αλμούνια[1]  «….επειδή   η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα με έλλειμμα στην ΕΕ, που εφαρμόζει την οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μείωση του διαρθρωτικού ελλείμματος  κατά 0,5% του ΑΕΠ τον χρόνο έτσι που το 2010 να φθάσουμε σε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό».  Ήταν  ο ίδιος ο κ. Χοακίν Αλμούνια  που υποστήριξε ακριβώς τα αντίθετα, πριν από μερικές εβδομάδες, καθιστώντας μας, έτσι, τον αποδιοπομπαίο τράγο της ΕΕ., και όχι μόνο, αλλά ολόκληρης της υφηλίου, καθώς και εύκολο θήραμα των διεθνών κερδοσκόπων .

 Η ανεξέλεγκτη αυτή γνωστοποίηση εξονυχιστικών  λεπτομερειών, γύρω από  την κακή ή, ορθότερα τραγική πορεία της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα πάντοτε με τα διεθνή ΜΜΕ,  εκτός από  καταιγισμό προσβλητικών χαρακτηρισμών για τη χώρα μας, ενθάρρυνε και την αλυσιδωτή υποβάθμιση της πιστοληπτικής μας ικανότητας, από τους γνωστούς αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης. Τα πολύ σοβαρά λάθη αξιολόγησης αυτών των οίκων, στο παρελθόν, δημιούργησαν  υπόνοιες για διασυνδέσεις τους με εσωτερική πληροφόρηση, συμφέροντα  και με κερδοσκοπικά παιχνίδια, και προκάλεσαν την οργή της αμερικανικής κοινής γνώμης. Έχουν, ήδη, κατατεθεί μηνύσεις, από ιδιώτες και ετοιμάζονται και  άλλες από δύο αμερικανικές Πολιτείες,    εναντίον κάποιων απ’ αυτούς[2].

 Πιστεύω, με βάση αντικειμενικά κριτήρια, ότι ουδόλως, δικαιολογείται αυτής της έκτασης ο πανικός, ιδιαίτερα και μετά  την  πρόσφατη  επιτυχία που είχε η έκδοση του 5ετούς  ελληνικού ομολογιακού δανείου[3]. Εδραιώνει, ωστόσο, το καλώς έχει αυτού του πανικού η επιδρομή των διεθνών κερδοσκόπων, επί των ελληνικών ομολόγων, επιχείρηση που  τους αποφέρει, κέρδη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, επιστρέφοντας την οικονομία μας δέκα χρόνια πίσω και διογκώνοντας το αρχικό χρέος. Υπάρχει, βέβαια, και η υπόνοια ότι δεν καταβάλλονται προσπάθειες αποτροπής του διεθνούς αυτού διασυρμού επειδή, μέσω αυτού επιδιώκεται η επαναφορά στο προσκήνιο της συζήτησης της ανάγκης πολιτικής ένωσης στους κόλπους της ΕΕ[4], ιδίως μετά        τη  συνειδητοποίηση της  αποτυχίας των στόχων που η ΕΕ έθεσε πριν 10 χρόνια στη Λισαβόνα[5]..

Η νεοσύστατη ελληνική κυβέρνηση, μέσα στο γενικευμένο αυτό  κλίμα πανικού, εγκληματικής κερδοσκοπίας και υπερβολών, δεν κατόρθωσε  να συντονίσει την άμυνά της, να συγκεντρώσει τα επιχειρήματά της  και να υπερασπιστεί την οικονομία. Έσπευσε, έτσι,  σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια πειθούς του διευθυντηρίου της ΕΕ, και της υφηλίου,  για το ότι «η Ελλάδα θα κατορθώσει να ικανοποιήσει το σύνολο των απαιτήσεών τους. Ότι  η κυβέρνηση διαθέτει ολοκληρωμένο σχέδιο που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση». Ενώ, για μια σειρά από λόγους, θα ήταν απαραίτητο να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα των μέτρων που της επέβαλαν οι αρμόδιοι της ΕΕ και να υπερασπιστεί την ανάγκη λήψης υπόψη των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής οικονομίας[6], έτσι ώστε να υπάρξει  ευνοϊκό αποτέλεσμα.

Θα υποστηρίξω, συνεπώς, ότι το πρωταρχικό πρόβλημα της Ελλάδος,  δεν είναι όπως εμφανίζεται,    το υψηλό δημόσιο  χρέος και τα ελλείμματα, αλλά η παντελής αδυναμία επιλογής και εφαρμογής εκείνων των μέτρων, που θα είχαν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να επιλύσουν τα αδιέξοδά της.   Και στο σημείο αυτό υπάρχουν κάποιες αλήθειες, που φτάνουν αυτόματα μέχρι τα χείλη του καθενός μας, αλλά που δεν τολμούν να εξωτερικευτούν. Θα έπρεπε, όμως, γιατί η επιβολή ακατάλληλου σταθεροποιητικού προγράμματος κινδυνεύει να καταδικάσει την οικονομία  σε μακροχρόνιο μαρασμό. Και το χειρότερο, ο βασικός στόχος, που είναι ο έλεγχος των ελλειμμάτων, δεν έχει πιθανότητες να πραγματοποιηθεί,  εξαιτίας της συρρίκνωσης των δημοσίων εσόδων, ως συνέπεια της συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας..

 Η αμφισβήτηση αυτών των μέτρων ουδόλως  σημαίνει βέβαια ότι υποτιμούμε τη σημασία της ιδιότητάς μας ως μέλος της ευρωζώνης, ούτε  ότι δεν συναισθανόμαστε τα σφάλματα που μας βαρύνουν. Αν, όμως, πράγματι  βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, όπως με επίφαση επιμένουν να υποστηρίζουν  τα διεθνή ΜΜΕ θα πρέπει, επιτέλους, να τολμήσουμε να υπενθυμίσουμε  στους συνομιλητές μας της ΕΕ, ορισμένα γεγονότα, που είναι αναμφισβήτητα, αλλά που όσο απομακρυνόμαστε από το ξέσπασμα της κρίσης  ξεχνιούνται, όπως ότι::

·                            Οι τεράστιες ευθύνες του νεοφιλελευθερισμού, στο ξέσπασμα της τρέχουσας παγκόσμιας κρίσης[7], δεν μπορούν πια να αμφισβητηθούν, ιδιαίτερα και μετά  την ταπεινή ομολογία του αρχιερέα του συστήματος, του προέδρου  της FED κ. Alan Greenspan,  ότι « το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργήσαμε ήταν λανθασμένο»[8].Είναι, λοιπόν, παράλογο, άδικο και εγκληματικό η Ελλάδα, εν μέσω κρίσης, να  γίνεται εξιλαστήριο θύμα στο βωμό  αποτυχημένων   νεοφιλελεύθερων επιταγών και να αποκλείεται, έτσι, η πρόσβασή της στη λήψη  μέτρων  κεϋνσιανής προέλευσης, τα οποία βοήθησαν, και εξακολουθούν να βοηθούν την παγκόσμια οικονομία να αναρρώσει. Οι ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, όπως είναι γνωστό,  επιτρέπουν στον εαυτό τους επεκτατική οικονομική πολιτική  και αποστασιοποιούνται,  όταν χρειάζεται,   από τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, συνεχίζοντας τις διακρίσεις ανάμεσα σε ισχυρές και αδύναμες ευρωπαϊκές  χώρες, που  εφαρμόστηκαν  πολυάριθμες φορές στο παρελθόν, σχετικά κυρίως με τους τρόπους και τους βαθμούς εφαρμογής των απαιτήσεων του Συμφώνου Σταθερότητας[9].

·                            Η επιβολή  του Συμφώνου Σταθερότητας, επί δεκαετίες, φέρει ασφαλώς, μεγάλο μέρος ευθύνης για τις δυσκολίες της Ελλάδος,   που συσσωρεύτηκαν και που τώρα εκρήγνυνται. Η διαπίστωση αυτή αναφέρεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά για την ελληνική περίπτωση, οι δυσμενείς επιπτώσεις του Συμφώνου Σταθερότητας είναι  εντονότερες, εξαιτίας των πολλών και σημαντικών διαρθρωτικών  ιδιομορφιών της [10]. Εξάλλου, το σχήμα αυτό  αποδείχθηκε θανάσιμα επικίνδυνο, ιδιαίτερα  για τον ευρωπαϊκό Νότο, με κύριο θύμα την Ιρλανδία, που επί μακρά σειρά ετών χρησίμευε ως  βιτρίνα επίδειξης των θαυμαστών επιτευγμάτων της ευρωπαϊκής μακροοικονομικής πολιτικής. Για πολλοστή  φορά προβάλουν οι κίνδυνοι της επιβολής κοινής μακροοικονομικής πολιτικής σε οικονομίες που διανύουν διαφορετικά στάδια ανάπτυξης και που δεν λαμβάνονται υπόψη οι ιδιομορφίες τους[11].

·                            Βεβαίως οφείλουμε να βάλουμε κάποια τάξη στα δημοσιονομικά μας, και  ως μέλος της ευρωζώνης πρέπει  να τηρούμε τις ανειλημμένες υποχρεώσεις μας. Ωστόσο,  ουδείς πράγματι θα βλαφτεί αν η μείωση του ελλείμματός μας κάτω από  το 3% του ΑΕΠ πραγματοποιηθεί  όχι σε 3 χρόνια -όπως αφόρητα μας πιέζουν να το πράξουμε- αλλά σε 6-7 χρόνια, με την προϋπόθεση βέβαια ότι κάθε χρόνο θα μπορούμε να επιδεικνύουμε το ποσοστό προόδου που θα έχουμε αναλάβει[12].  Η υλοποίηση αυτού του στόχου, σε τόσο μικρό διάστημα, είναι αδύνατη, παρά το γεγονός ότι  η επιδίωξή της θα απαιτήσει  υπέρογκες  θυσίες  από  τα φτωχότερα τμήματα του λαού. Η αποτυχία επίτευξης της ανειλημμένης αυτής υποχρέωσης, παρά τις θυσίες, θα εντείνει το πρόβλημα αναξιοπιστίας της Ελλάδας, θα αναμοχλεύσει κερδοσκοπικές τάσεις και  θα επιδεινώσει τις αναπτυξιακές  της δυνατότητες.

Η Ελλάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες,  χρειάζεται  σημαντικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές, όμως,  όχι μόνο δεν υλοποιούνται αλλά, επιπλέον, δρομολογούνται μεταβολές που επιδεινώνουν την κατάσταση, επειδή  είναι διαμετρικά αντίθετες από αυτές που απαιτούνται. Σκέπτομαι, κυρίως, τις μεταρρυθμίσεις στην ελληνική αγορά εργασίας[13], που αν συνεχιστούν προς την ίδια κατεύθυνση, θα φέρουν το χάος, εφόσον  τελικά καταλήγουν σε ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη των μισθών από τα κέρδη, δηλαδή σε ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος, αποπροσανατολισμό της ζήτησης και της παραγωγής, απίσχνανση της πραγματικής οικονομίας, χάριν της χρηματιστηριακής, διαφθορά και κερδοσκοπία. Οι διαρθρωτικές  μεταβολές απαιτούν την πάροδο ικανού χρόνου για να υλοποιηθούν και επιπλέον οφείλουν να διενεργούνται με κάποια ιεράρχηση, για να είναι ορθολογικές. Ενδεικτικά αναφέρω ότι σε οικονομία-όπως η ελληνική- με τόσο χαμηλό ποσοστό μισθωτών στη συνολική απασχόληση[14], η κριτική περί μεγάλου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων επιβάλλεται να ληφθεί στις σωστές της διαστάσεις, έτσι που και οι λύσεις, που θα επιλεγούν να είναι  αποτελεσματικές. Η απασχόληση, λοιπόν, στο δημόσιο, όταν ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει ικανή απασχόληση, εμφανίζεται ως  η μοναδική διέξοδος προκειμένου να αποφευχθεί ανεξέλεγκτης έκτασης ανεργία. Έχω, συνεπώς,  σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με  το μέτρο ριζικής μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, που επιτάσσει η ΕΕ. Γιατί, αν το πρόβλημά μας είναι η διενέργεια μεταρρυθμίσεων, για μια υγιέστερη οικονομία- και όχι η βραχυχρόνια ικανοποίηση των ευρωπαίων εταίρων μας- θα ήταν απαραίτητο να τους εξηγήσουμε ότι της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων θα πρέπει να προηγηθεί η περαιτέρω ανάπτυξη της απορροφητικής ικανότητας του ιδιωτικού τομέα.  

Για την αντιμετώπισή των σοβαρών διαρθρωτικών προβλημάτων μας  χρειάζεται σχέδιο, το οποίο να προσαρμόζεται στα ειδικά χαρακτηριστικά και στις ανάγκες της οικονομίας μας. Αλλά, πριν απ’ όλα,  χρειαζόμαστε χρόνο. Όχι 3 , αλλά  τουλάχιστον 6-7 χρόνια, με αρχές και μέτρα που δε θα μεταβάλλονται.  Η επιλογή μας κακώς εμφανίζεται, ότι κινείται μεταξύ σκληρών και ηπιότερων μέτρων, γιατί το πραγματικό δίλημμα είναι ανάμεσα σε συντηρητική / συρρικνωτική  και σε επεκτατική/αναπτυξιακή πολιτική.  Και ειδικά, για την ελληνική περίπτωση, πιστεύω ότι η κυρίαρχη επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι η δεύτερη. Τα ελλείμματα, δηλαδή να αντιμετωπιστούν, στην αρχή, με  ακόμη μεγαλύτερα ελλείμματα, χωρίς βέβαια να απουσιάζουν και κάποια συμπληρωματικά μέτρα συρρίκνωσης.  Πολύ συνοπτικά:

*Έχω την πεποίθηση ότι θα αποδειχθεί θανάσιμο σφάλμα το μέτρο του περιορισμού των μισθών και συντάξεων αν, τελικά, αυτό δεν αποφευχθεί. Η συρρίκνωσή τους, που αγγίζει τις περίπου 13 μονάδες (1980-τώρα), μέσα στο ΑΕΠ, εξαιτίας της επέκτασης της ελαστικής εργασίας, του χρόνια άδικου φορολογικού συστήματος, της ανεργίας, της πίεσης επί των μισθών  από τους λαθρομετανάστες, της μετεγκατάστασης και κυρίως της απειλής για μετεγκατάσταση επιχειρήσεων και του επιπέδου εργατικών αμοιβών, που υπολείπεται  της παραγωγικότητας της εργασίας[15]. Αν, λοιπόν, υιοθετηθεί το ατυχέστατο αυτό μέτρο,   θα ηρεμήσει προς στιγμήν, τους αρμόδιους της ΕΕ- και όχι μόνο- αλλά κινδυνεύει πολύ σοβαρά να  καταλήξει  στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα: δηλαδή, σε κάθετη πτώση των φορολογικών εσόδων, εξαιτίας εμβάθυνσης της ύφεσης και σε ανεξέλεγκτη ανεργία[16]. Για να μην προσθέσω και την αναπόφευκτη κορύφωση των κοινωνικών αναταραχών. Αυτό που χρειάζεται η οικονομία μας, και που αποτελεί τώρα τη μοναδική ελπίδα σωτηρίας,  είναι η πάση θυσία ενίσχυση του ρυθμού ανάπτυξης. Ρυθμού που, οπωσδήποτε,  να υπερβαίνει αυτόν της  αύξησης του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος. Γι αυτό, είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η εγχώρια ζήτηση, η εγχώρια παραγωγή και οι εξαγωγές. Ο στόχος αυτός είναι τώρα, με την κρίση, ασφαλώς, δυσκολότερος, αλλά δεν έχουμε άλλη διέξοδο.  Η υλοποίηση αυτού του κυρίαρχου στόχου απαιτεί, φυσικά, τη διενέργεια δημοσίων επενδύσεων, σε όσο γίνεται μεγαλύτερη έκταση. Οι δημόσιες παραγωγικές δαπάνες θα πρέπει να εκπροσωπούν σημαντικό ποσοστό στο ΑΕΠ , για να είναι αποτελεσματικές. Οι δημόσιες δαπάνες θα έπρεπε να συμπληρωθούν με γενναία αναδιανομή του εισοδήματος, από το κεφάλαιο προς την εργασία, από τους πλουσιότερους  προς τους φτωχότερους για να αποκατασταθεί, σταδιακά, η διασαλευθείσα ανισορροπία, που προκλήθηκε από τις  χρόνιες και ακραίας έκτασης ανισότητες. Αυτής της μορφής και έκτασης δαπάνες βρίσκονται στη βάση της ταχύτατης ανάπτυξης της Κίνας, σε πείσμα της κρίσης, αλλά και στον περιορισμό των δυσμενών επιπτώσεών της στις ΗΠΑ[17].

*Η πάταξη της φοροδιαφυγής-και ταυτόχρονα και της διαφθοράς-είναι στόχοι πρωταρχικής σημασίας, που ωστόσο δεν υλοποιήθηκαν επί δεκαετίες.  Είναι, ασφαλώς, απογοητευτικό ότι προς το παρόν η κυβέρνηση στοχεύει-όπως άλλωστε και όλες οι προηγούμενες- προς τα γνωστά υποζύγια, που αδυνατούν να αποκρύψουν εισοδήματα: στους μισθωτούς και συνταξιούχους και στους ιδιοκτήτες ακινήτων. Τα όρια περαιτέρω αποστράγγισής τους είναι πολύ περιορισμένα και ανεπαρκέστατα για  να δώσουν τις επιθυμητές λύσεις. Τους άλλους, τους πραγματικούς φοροφυγάδες,  πως θα τους αναγκαστούν να πληρώνουν το φόρο που τους αναλογεί; Η φοροδιαφυγή, στην Ελλάδα είναι τόσο τραγικά υψηλή επειδή οι μη μισθωτοί είναι περίπου 3 φορές περισσότεροι, ως ποσοστό στη συνολική απασχόληση, σε σύγκριση με τις λοιπές οικονομίες της ΕΕ-15. Γι’ αυτό άλλωστε και το ποσοστό των άμεσων φόρων στο ΑΕΠ μας είναι από τα χαμηλότερα μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Υπάρχουν, ασφαλώς, τρόποι σύλληψης της φοροδιαφυγής και των φοροφυγάδων. Αλλά χρειάζεται θάρρος,  που δεν το είχαν, επί δεκαετίες, οι υπουργοί οικονομικών.  Χρειάζονται, ακόμη, ατσάλινα νεύρα για να αντιμετωπιστούν οι εντονότατες αντιδράσεις όλων αυτών, που κατορθώνουν να ζουν στη χλιδή δηλώνοντας ως εισόδημα μόνο….800^Ε το μήνα.

*Ο περιορισμός της σπατάλης του δημόσιου τομέα  είναι θέμα πρώτης ανάγκης, και  θα πρέπει να  επιχειρηθεί με  ιδιαίτερα σκληρά, αλλά διόλου εύκολο να εφαρμοστούν, μέτρα. Κι αυτό επειδή, επί σειρά δεκαετιών, οι Έλληνες που καταλαμβάνουν πολυθρόνες, μεγάλες ή και πιο ταπεινές, σπανιότατα είναι σε θέση να διαχωρίσουν την αποστολή και την προσωπικότητά τους, από την επίδειξη.  Το παράδειγμά τους αποτελεί μοντέλο μίμησης από το σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο.  Να υπογραμμίσω, επίσης, ότι κατά την κρίση μου, το πρόβλημα του δημόσιου τομέα, στην Ελλάδα, δεν είναι το μεγάλο του μέγεθος, αλλά η αναποτελεσματικότητά του. Συνεπώς, δεν πιστεύω ότι η απλή μείωση του αριθμού δημοσίων υπαλλήλων και οργανισμών αποτελεί  τη  λύση.  

*Το συνολικό φορολογικό βάρος στην Ελλάδα, αναπόφευκτα, πρέπει να αυξηθεί, γιατί διαφορετικά δεν θα εξέλθουμε από την εντατική. Το ζητούμενο, ωστόσο είναι πρώτον, η αύξηση αυτή  να κατανεμηθεί, επιτέλους,  με τρόπο δίκαιο και ορθολογικό και δεύτερον, να αναφέρεται σε μια ολοένα και μεγαλύτερη βάση, δηλαδή σε ανερχόμενο  ΑΕΠ.

Δυστυχώς, οι σχέσεις της χώρας μας με την ΕΕ υπέστησαν σοβαρό πλήγμα, και εξακολουθούν να  τραυματίζονται καθημερινά.   Θα έπρεπε, καταρχήν, να θεωρείται δεδομένη η υποχρέωση της ΕΕ να συμπαρίσταται στα μέλη της, όταν δοκιμάζονται, και να βάζει φρένο στις κερδοσκοπικές επιθέσεις, εναντίον τους[18]. Σ’ αυτό το πλαίσιο είναι, όντως, αδιανόητη η απειλή της μη αποδοχής των ελληνικών ομόλογων από την ΕΚΤ,  έπειτα από σχετική απόφαση της Moody! Εξάλλου, δεν είναι σοβαρή η όποια συζήτηση για την τυχόν  έξοδό μας από την ΕΕ, αλλά ούτε και για την  αποπομπή μας που, για μια σειρά από λόγους,  θα ήταν επαχθέστερη για την Ένωση από ότι για την Ελλάδα.

Ωστόσο, ως μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης, το τέλος του διεθνούς διασυρμού μας, καθώς και της απομύζησής  μας από τους κερδοσκόπους, περνά αναγκαστικά μέσα από τη  δυνατότητα συνεννόησής μας με το διευθυντήριο της ΕΕ. Η όποια όμως συναίνεση, ιδιαίτερα και ύστερα από τα όσα έχουν πρόσφατα διαμειφθεί, δεν μπορεί πια και δεν πρέπει να αρκεστεί στην τυφλή υιοθέτηση των μέτρων, που μας επιβάλλονται, αλλά αντιθέτως στην, εκ βάθρων αμφισβήτησή τους.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πρ. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη                                                                       Θεσσαλονίκη, 20.12.2009

delimar@uom.gr

οι ίδιοι οι Eλληνες αρμόδιοι (και μάλιστα με την ιδιότητα οικονομολόγων) δέχθηκαν ασμένως το δολοφονικού περιεχομένου πρώτο μνημόνιο, και μάλιστα χωρίς καμία διαμαρτυρία, και μάλιστα ως μονόδρομο, και μάλιστα χωρίς την όποια ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης!

Προς την τριτοκομματική μας κυβέρνηση: Ούτε ένα 1' δεν πρέπει να χαθεί.....ούτε 1'' (Παρατηρήσεις στο άρθρο "Απολογία του προέδρου του ΕΛΣΤΑΤ" της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

 ===========================================================

Ο κ. ΠΕΠΟΝΗΣ άργησε πολύ να αποφασίσει τη δίωξη των αρμοδίων της ΕΛΣΤΑΤ. Είναι βέβαιο, λοιπόν, ότι εξήτασε τα πάντα με απόλυτη ευσυνειδησία και ιδιαίτερη προσοχή, ιδιότητες που τον χαρακτηρίζουν. Η κυρία Ζωή Γεωργαντά, εξάλλου, είναι γνωστό ότι  έχει επαρκέστατες γνώσεις στατιστικής, αλλά  και ότι επιπλέον απέδειξε ότι είναι πριν απ' όλα Ελληνίδα, με ότι η διαπίστωση αυτή περιλαμβάνει. Η χώρα μας ψυχορραγεί εξαιτίας του απάνθρωπου προγράμματος του ΔΝΤ. Συνεπώς, το περιεχόμενο της απολογίας  αυτών που διώκονται από την ελληνική δικαιοσύνη,  αν και   περιέργως αλλά, υποθέτω, από λάθος εμφανίζεται κάτω από την επιγραφή της Ελληνικής Δημοκρατίας-ΕΛΣΤΑΤ (γιατί, τι θα μπορούσε  αυτό να σημαίνει; ότι η Ελληνική Δημοκρατία επιστρατεύεται ως  συνήγορός τους;;;;;) είναι καταρχήν χωρίς ενδιαφέρον.

Αντιθέτως είναι βέβαιο ότι δίνεται στον ελληνικό λαό μια μοναδική ευκαιρία που πρέπει όλοι να αδράξουμε και να αξιοποιήσουμε. Ιδίως, που   αυτές οι διώξεις,  θα έλεγα κατά ευτυχή συγκυρία, συμπίπτουν χρονικά  με τη δήλωση του επικεφαλής οικονομολόγου Olivier Blanchard, που ομολογεί χωρίς περιστροφές ότι  "το πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα ήταν τραγικό λάθος". Αυτή η τελευταία δήλωση επαναλήφθηκε και από την κυρία Christine Lagarde, προχθές  στο κανάλι France 2. Είναι, λοιπόν, και επισήμως ΣΑΦΕΣ, πια, αυτό που βέβαια  ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, για όποιον ήθελε να το καταλάβει, έστω και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις μακροοικονομίας . Σε ότι αφορά  τους αρμόδιους του ΔΝΤ, καθώς και   τους  εταίρους  μας (αν αφήσουμε προς το παρόν κατά μέρος  τα όποια  σενάρια συνωμοσίας),  ας δεχθούμε  ότι δεν γνώριζαν τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας, παρότι  οι ελαστικότητες  στις οποίες τώρα και κατόπιν εορτής αναφέρονται ήταν γνωστές σε όλους όσοι είχαν ασχοληθεί στο παρελθόν με την ελληνική οικονομία. Αλλά, ας προσθέσουμε  ακόμη και κυρίως ότι το ΔΝΤ και οι εταίροι μας  έκριναν, πιθανώς,  ότι  δεν  χρειαζόταν  να ασχοληθούν περισσότερο με το θέμα ΕΛΛΑΣ,  εφόσον  οι ίδιοι οι Eλληνες αρμόδιοι (και μάλιστα με την ιδιότητα οικονομολόγων) δέχθηκαν  ασμένως το δολοφονικού  περιεχομένου πρώτο μνημόνιο, και μάλιστα χωρίς καμία διαμαρτυρία, και μάλιστα ως μονόδρομο, και μάλιστα χωρίς την όποια ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης!

 Τώρα, όμως, χάρη στον καταιγισμό ομολογιών και διώξεων, που έριξαν φως στο σκοτεινό τούνελ (και αναμένεται προσεχώς ακόμη περισσότερο και σε πιο εκτεταμένη περιοχή φως) δεν υπάρχει δικαιολογία καμιά.  Η απλή λογική επιτάσσει ότι πρέπει ΠΑΡΑΥΤΑ να σταματήσει η εφαρμογή των εγκληματικών αυτών μνημονίων (δεν χρειάζεται καν να καταγγελθούν, γιατί αυτό έγινε  ήδη, και με τον πιο επίσημο τρόπο, από τους επικεφαλής του ΔΝΤ, τους εμπνευστές δηλαδή των μνημονίων) και να αντικατασταθούν από άλλο κείμενο υποχρεώσεων, ριζικά διαφορετικών,  με ανθρώπινο και εφικτό χαρακτήρα. Φυσικά, και  με άλλο όνομα, για να αποφευχθούν τραγικές μνήμες.

Ωστόσο, το πολύ περίεργο και το άκρως ανεξήγητο είναι ότι παρότι έχουν, ήδη, περάσει πολλά 24ωρα από τις δύο αυτές συντριπτικές ομολογίες των ιθυνόντων του ΔΝΤ, αλλά και της δίωξης των επικεφαλής του ΕΛΣΤΑΤ,  οι δικοί μας αρμόδιοι ουδόλως αντέδρασαν. Είναι, βέβαια, εξαιρετικά απασχολημένοι και προβληματισμένοι με επιστρατεύσεις εργαζομένων και άλλα παρόμοια, αλλά όμως είναι αναμφισβήτητη η  άμεση προτεραιότητα που διεκδικεί η αντίδραση  στην είδηση ότι η "λιτότητα, Βλ. ΜΝΗΜΟΝΙΑ, υπήρξε τραγικό λάθος". Ο Θεός της Ελλάδας  πρόσφερε  μια μοναδική ευκαιρία στην τρικομματική μας κυβέρνηση, να αναλάβει κοσμοϊστορικές πρωτοβουλίες και να διασώσει τη χώρα, και όχι μόνο, αλλά και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο που στενάζει, αλλά και το σύνολο της ΕΕ-ευρωζώνης, που βρίσκεται σε χρόνια ύφεση με διψήφια ανεργία.

Συνεπώς, αυτό το ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ, η κυβέρνησή μας θα ήταν αδιανόητο  να το συνεχίσει, θα έλεγα ούτε για 1', τώρα που διαθέτει τις δύο αυτές επίσημες ομολογίες, αλλά και τη δίωξη των υπευθύνων του ΕΛΣΤΑΤ, που φέρονται ότι διευκόλυναν την είσοδο της χώρας στο κρεματόριο του ΔΝΤ. Είναι πράγματι αδιανόητη η καθυστέρηση αντίδρασης της κυβέρνησης, έστω και για 1'. Γιατί, μέσα σ'αυτό το 1' καθυστέρησης, είναι πολύ πιθανόν να προστεθούν στους πάνω από 4000 αυτόχειρες, και άλλοι.....να αρρωστήσουν και να πεθάνουν από νεοκακουχίες και άλλοι συμπατριώτες μας, να πεταχτούν στο δρόμο και άλλοι άστεγοι,  να προχωρήσουν σε έκτρωση και άλλες απελπισμένες γυναίκες, να ευοδωθούν  κάποια  από τα απευκταία σχέδια ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου μας κ.ο.κ.,κ.οκ. Συνεπώς, το κάθε λεπτό που φεύγει, με την κυβέρνηση να αδρανεί, στο θέμα αυτό ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ, προβάλλοντας άλλες προτεραιότητες, έχει ως αντίβαρο ανθρώπινες ζωές και συνεπώς αποτελεί εγκληματική επιλογή.

Εξυπακούεται, φυσικά, ότι πορευόμενοι με "μνημόνια που αποτελούν ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ" είναι αδύνατο να διαπιστώνουμε ότι "πάμε καλά" και ότι "θα τα καταφέρουμε". Έτσι δεν είναι;;;

www.accountability.gr/index.html

http://www.accountability.gr/banks.html

Εγκληματα που αναζητουν ΤΕΡΤΣΕΤΗΔΕΣ.....

ΤΑ 9 ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ

ΤΑ   9  ΘΑΝΑΣΙΜΑ   ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                                                17.08.2012

Τώρα, που οδεύουμε ολοταχώς προς άτακτη χρεοκοπία, τώρα που η αδράνεια των κυβερνήσεών μας έδωσε το δικαίωμα στους εταίρους μας-κυρίως, στους Γερμανούς-να τολμούν  να  ομιλούν περί του ότι θα «μας πετάξουν από το ευρώ», τώρα  που η

Ελλάδα από το ένα ως το άλλο άκρο της αιμορραγεί και καταρρέει, τώρα που οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση ή  αναδιαπραγμάτευση του χρέους  δεν έχει πια νόημα, τώρα που ότι κτίσαμε στα 60 τελευταία χρόνια έχει γκρεμιστεί και  η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό έχει αμαυρωθεί, ας καταμετρήσουμε  ποια δικά μας, ποια  ασυγχώρητα  εγκλήματά   μας οδήγησαν τη χώρα και το λαό της  σ’ αυτό το οικτρό αποτέλεσμα:

1^ο Εγκλημα: Η  -ανεξήγητη;;;- επιμονή του Γιώργου Παπανδρέου να βάλει την Ελλάδα στο ΔΝΤ, αν και σαφώς αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί.

2^ο Έγκλημα: Η υπογραφή του αρχικού μνημονίου από τους αρμοδίους, ουσιαστικά, με κλειστά μάτια και χωρίς την ελάχιστη διαπραγμάτευση, και στη συνέχεια όλου του υπόλοιπου αποτρόπαιου συρφετού, που έδεσε χειροπόδαρα τον ελληνικό λαό, και τον παρέδωσε, έτσι, στους δανειστές του.

3^ο Έγκλημα: Η εντελώς αδικαιολόγητη, απαράδεκτα επιπόλαιη,  όσο και ασυγχώρητη άρνηση των αρμοδίων να επιδιώξουν την έγκαιρη αναδιαπραγμάτευση/αναδιάρθρωση του χρέους, που τότε εμφάνιζε τη μοναδική οδό σωτηρίας μας.

4^ο Έγκλημα: Η εγκληματική άρνηση των αρμοδίων να εκμεταλλευτούν δηλώσεις –όσο ήταν ακόμη καιρός και οι δανειστές μας δεν είχαν «ξεφορτωθεί» τα χαρτιά μας- ότι θα προχωρήσουμε σε παύση πληρωμών ή ότι θα αποχωρήσουμε από την ευρωζώνη.

5^ο Έγκλημα: Η αποδοχή του καταστρεπτικού   και ασύγγνωστα καθυστερημένου «κουρέματος» του χρέους, που το έκανε ακόμη λιγότερο διαχειρίσιμο και που κατέστρεψε τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα ΑΕΙ, τα νοσοκομεία, τα μουσεία κλπ.

6^ο Έγκλημα: Η, επί δυόμισι συνεχή χρόνια τραυματικά αναξιοπρεπής  και απαράδεκτα δουλική συμπεριφορά των κυβερνήσεων, απέναντι στους υπαλληλίσκους του ΔΝΤ και στα αφεντικά τους, τα οποία όσο υποχωρούσαμε,  όσο περισσότερο ματώναμε, όσο πιο πολύ εξαθλιωνόμασταν, όσο περισσότερο η χώρα αποκτούσε όψη τριτοκοσμική, τόσο περισσότερο μας πρόσβαλλαν, μας διέβαλαν σε ολόκληρη την υφήλιο και μας φόρτωναν με ακόμη πιο  απραγματοποίητες, και με ακόμη πιο  απάνθρωπες υποχρεώσεις.

7^ο Έγκλημα: Η αγαστή σύμπνοια των εκάστοτε  δικών μας αρμοδίων με Τροϊκανούς, για την επιβολή αιματηρών θυσιών, παρότι το  αποτέλεσμά τους ήταν εξαρχής και οφθαλμοφανώς  αντίθετο από το επίσημα επιδιωκόμενο. Επιλέγω την εκδοχή της «σύμπνοιας» διότι θεωρώ ύβρη το όποιο επιχείρημα περί άγνοιας, ή αδυναμίας κατανόησης του παντελώς  ανέφικτου των μέτρων  -κατανοητού, ωστόσο, ακόμη και από πρωτοετείς φοιτητές των Οικονομικών.

8^ο Έγκλημα: Η σταθερά πανικόβλητη  δήλωση των ελληνικών κυβερνήσεων, προς κάθε κατεύθυνση, σχετικά με την  απόφαση παραμονής στην ευρωζώνη με κάθε θυσία, ακόμη και με αντάλλαγμα την παράδοση βωμών και εστιών στους βαρβάρους.

9^ο Έγκλημα: Η έλλειψη στοιχειώδους προετοιμασίας για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ενόσω όλα οδηγούσαν από καιρό προς τα εκεί, και ενόσω ολόκληρη η υφήλιος λάμβανε, πυρετωδώς,  τα μέτρα της. Και όχι μόνο, αλλά παράλληλα και  με συνεχείς αποπροσανατολισμούς και προσπάθειες  αποκοίμισης  του ελληνικού λαού για το που οδεύει πραγματικά, αλλά και με την κατάστρωση τρομοκρατικών σεναρίων για το τι θα του συμβεί στην περίπτωση μιας τέτοιας επιστροφής,  αλλά και με  την κατακεραύνωση όσων, κατά καιρούς τολμούσαν να αναφερθούν σε ότι αποτελούσε, εμφανώς, τη  θλιβερή  μας πραγματικότητα.

Και τώρα;;; Δυστυχώς, τώρα είναι πολύ αργά για….δάκρυα. Τώρα, έχουμε εναποθέσει ένα προς ένα  τα όπλα μας, στα πόδια των δανειστών μας και οδεύουμε κυριολεκτικά «ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια». Τώρα, είμαστε έρμαια των επιθυμιών τους και γιατί όχι, και των καταχθόνιων σχεδίων τους.  Η επιμήκυνση, που αργοπορημένα και έχοντας απεμπολήσει όλα μας τα επιχειρήματα, ετοιμάζεται να ζητήσει η Κυβέρνηση, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μας δοθεί. Αλλά, κι αν μας δοθεί, θα πρόκειται απλώς για μικρή αναβολή του οριστικού «κλεισίματος της αυλαίας», ενόσω θα αυξήσει ακόμη περισσότερο το χρέος μας, που υπερδιπλασιάστηκε ήδη από την αρχή της κρίσης, και ενόσω  θα  διευκολύνει την άρση των δυσκολιών, που ακόμη υπάρχουν για το  ξεπούλημα της Ελλάδος και την ολοκληρωτική της καταστροφή.

Δυστυχώς, τώρα πια, το μόνο σύνθετο όπλο  μας είναι η στάση πληρωμών –αναπόφευκτη ούτως ή άλλως, είτε με δική μας πρωτοβουλία είτε με έξωθεν παύση βοήθειας-  και η άμεση και όσο γίνεται καλύτερα προετοιμασμένη προσφυγή μας στο Διεθνές Δικαστήριο, με αίτημα την άμεση  διακοπή της γενοκτονίας του ελληνικού λαού και της πορείας εξαφάνισης της Ελλάδας από το χάρτη των προηγμένων  και ανεξάρτητων εθνών. 

Αναρτήθηκε από Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη στις 7:58 π.μ.