ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Το χαμένο κέντρο της «μεταρρύθμισης». Γιάννης Παπαθεοδώρου

Σκέψεις για την πανεπιστημιακή πολιτική του μέλλοντός μας

Γιάννης Παπαθεοδώρου, The Books’ Journal 3 (2011), 22/12/2010

1. Διαβούλευση : συναίνεση ή διάλογος ;

Τον τελευταίο καιρό, και με αφορμή το προβληματικό κυβερνητικό «Κείμενο Διαβούλευσης» για τη μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ξεκίνησε στα Τμήματα, στους συλλόγους, στις Συγκλήτους αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο χώρο μια γόνιμη διαδικασία διαλόγου με στόχο τη συγκρότηση μιας ακαδημαϊκής πρότασης για την επιβίωση και την ανάπτυξη του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου, μέσα σε συνθήκες της οικονομικής κρίσης. Είναι ίσως η πρώτη φορά που, μετά το «νόμο-πλαίσιο» του 1982, το πανεπιστήμιο αναστοχάζεται κριτικά τον εαυτό του : τις αδράνειές του, τις συντεχνιακές εξαρτήσεις του, τις στρεβλώσεις της αυτοδιοίκητης λειτουργίας του, την ακαμψία του αλλά και τα επιτεύγματά του, τις επιδόσεις του, την επιστημονική δυναμική του. Είναι, επίσης, η πρώτη φορά που, με ευθύνη του αρμόδιου Υπουργείου, η συζήτηση αυτή διεξάγεται μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης απαξίωσης και σχεδόν καθημερινής αρνητικής προπαγάνδας προκειμένου να πληγεί το ακαδημαϊκό αλλά και το κοινωνικό κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου.

ς τώρα, πάντως, οι αΩντιδράσεις απέναντι στις προτεινόμενες αλλαγές μπορούν, συμβατικά έστω, να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες. Η μια περιλαμβάνει το βροντερό «όχι σε όλα» ∙ πρόκειται για το γνωστό αμυντικό δόγμα που, σε διάφορες παραλλαγές, επαναλαμβάνει μονότονα τη νοσταλγία για ένα αρχαϊκό ανεπιστήμιο αποκομμένο από τις εξελίξεις και τη διεθνή πραγματικότητα ∙ ένα πανεπιστήμιο που θα μοιάζει είτε με προκεχωρημένο φυλάκιο της ταξικής σύγκρουσης απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό είτε με φέουδο κλειστών ομάδων εξουσίας. Η άλλη κατηγορία περιλαμβάνει όσες και όσους έσπευσαν, στο όνομα μιας αφελούς προτυποποίησης, να χαιρετίσουν τις προτεινόμενες αλλαγές, διακηρύσσοντας τη βαρύγδουπη κοινοτοπία ότι «έτσι συμβαίνει κι αλλού». Σύμφωνοι ∙ μόνο που «αλλού» έχει ήδη αρχίσει και κοστίζει πολύ ακριβά η μετατροπή της «κοινωνία της γνώσης» σε μια διαχειριστική εργαλειοποίηση και εμπορευματοποίηση της γνώσης. Η τρίτη κατηγορία, τέλος, περιλαμβάνει ένα ευρύ ακαδημαϊκό τόξο (Τμήματα, Σύγκλητοι, Σύνοδος Πρυτάνεων, ΠΟΣΔΕΠ), που πρόσφατα κατέθεσε μια μεταρρυθμιστική πρόταση, με άξονα ένα πανεπιστήμιο που αυτοδιοικείται, αξιολογείται και λογοδοτεί στην ελληνική κοινωνία. Με αποχρώσεις και παραλλαγές, η πανεπιστημιακή αντι-πρόταση επιμένει στη διαμόρφωση στρατηγικών που θα διασφαλίζουν την ήπια μετάβαση στο νέο περιβάλλον του πανεπιστημίου, με πολιτικές εγγυήσεις και ακαδημαϊκά κριτήρια. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι η τελική αξιολόγηση και σύνθεση των προτάσεων θα οδηγήσει σε ένα λειτουργικό «νόμο-πλαίσιο», που θα έχει ενσωματώσει και τη φωνή της ακαδημαϊκής κοινότητας.

............................................................................................................................
.......................................................................................................................

2. Αυτοδιοίκηση ή «μοντέλα διοίκησης» : το χαμένο κέντρο της «μεταρρύθμισης».


Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα. Η τελική πρόταση για τη μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να αλλοιώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς πανεπιστημιακής εκπροσώπησης, έτσι όπως αυτοί περιγράφονται στο περίφημο άρθρο 16 του Συντάγματος. Η

ΒΑΘΥ ΠΡΑΣΙΝΟ: Απλά μαθήματα ερμηνείας συμφωνιών

ΒΑΘΥ ΠΡΑΣΙΝΟ: Απλά μαθήματα ερμηνείας συμφωνιών   κλικ

Εσεις;;;;;;;;;;;;;;;

- Τρέφετε ελπίδες;
- Εσείς το μπορείτε;

ΚΩΣΤΑΣ Ε. ΜΠΕΗΣ

Ή

ταν μια ενσυνείδητη επιλογή μου: Ν’  αφήσω πρώτα να καταλαγιάσει ο ορυμαγδός, κι ύστερα ν’ ανοίξω την καρδιά μου, ν’ αναφερθεί σε διήγηση που, προ ετών, είχα ακούσει σε φιλική συντροφιά απο πρώτο χέρι.
Ο αφηγητής, πρώην υπουργός πολιτισμού, είχε ήδη εγκαταλείψει την Πολιτική, ύστερα απο τραυματική επίσκεψη στον «πρόεδρο», με την παρουσία συναδέλφου του, ευφήμως γνωστής ευγενικής κυρίας της ελληνικής Σκηνής. 
Κάποια στιγμή, οι ανάγκες του διαλόγου είχαν παρακινήσει τον οικοδεσπότη να σηκωθεί και ν’ ανοίξει το ντουλάπι, πίσω απο το κάθισμα του γραφείου του, οπότε έπεσαν στο πάτωμα χοντρές δεσμίδες χαρτονομισμάτων.
Εκείνος, απτόητος, κάγχασε: «Τα τούβλα! Τα τούβλα κατρακύλησαν…» 

Γιατί  το αναφέρω τώρα;

Επειδή, εξ αιτίας της ουσιαστικής πτώχευσης της Ελλάδας, στο χάος της οποίας αιφνίδια αφυπνιστήκαμε, άρχισαν ήδη κάποιοι ανήσυχοι σκεπτόμενοι πολίτες να ζητούν νέο Σύνταγμα και νέα διάρθρωση της πολιτικής εξουσίας, έτσι που να πάψει η πολιτική να είναι κερδοφόρο κληρονομικό επάγγελμα, με διαστάσεις που θυμίζουν μεθοδεύσεις του υποκόσμου. 

Κανένας φρόνιμος πολίτης δέν αμφισβητεί πιά οτι το μεταδικτατορικό ελληνικό κράτος μόνον κατ’ όνομα έχει αξιόπιστη δημοκρατική διάρθρωση. 

Όποιος εναντιώνεται σ’ αυτήν την ευθεία απαξίωση, «δυοίν θάτερον»: είτε εμπλέκεται προσωπικώς, είτε είναι αθεράπευτα αφελής.
Και είναι βέβαια αλήθεια οτι, κατα τους πρώτους ευφρόσυνους μήνες μετά την πτώση της δικτατορίας, βιώσαμε ελπίδες εθνικής ομοψυχίας και αποφασιστικότητας για αληθινό κράτος δικαίου.
Όμως, αμέσως μετά τις πρώτες ελεύθερες βουλευτικές εκλογές επακολούθησε η απροκάλυπτη διαίρεση και φαύλη μεταχείριση των πολιτών, κατα τα παραδοσιακά μέτρα των «δικών μας» και «των άλλων», ιδίως δε αναδείχθηκε και πάλιν η πολιτική, άν όχι ως το επικερδέστερο, οπωσδήποτε όμως ως ένα απο τα πιό επικερδή και άκοπα επαγγέλματα για γρήγορο, μεγάλο, άνομο, αφανή και αφορολόγητο πλουτισμό..

Είναι  κοινή πιά η παραδοχή του οτι το αγοραίο μόρφωμα της μεταχουντικής ελληνικής πολιτικής σκηνής δέν έχει καμιά συνάφεια με την Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή, και ιδίως του κατα έναν αιώνα μεταγενέστερου ρήτορα Λυκούργου, καθώς απο τη συνταγματική έννομη τάξη μας δεν προβλέπονται και δέν λειτουργούν δραστικοί θεσμοί λογοδοσίας. 
Αντιθέτως, έχει θεσπιστεί νομοθετικώς η αναιδής παραγραφή των πολιτικών εγκλημάτων με τη λήξη της βουλευτικής περιόδου, δηλαδή με την προκήρυξη νέων βουλευτικών εκλογών!
Έτσι, τις αρχαιοελληνικές ρίζες του σημερινού πολιτικού μορφώματος εντοπίζουμε αποκλειστικώς στους «δαρεικούς» και στους «φιλιππικούς», τα χρυσά εκείνα νομίσματα που διέφθειραν την αξιοπιστία και τη δραστικότητα των δημοκρατικών θεσμών της αρχαίας Αθήνας, πρόδρομο της βάναυσης ρωμαϊκής κατάκτησης και της παρακμής.
Γνωρίζουμε λοιπόν οτι ο δημοκρατικός χαρακτήρας ενος πολιτεύματος δέν κρίνεται μόνον απο την αρμοδιότητα των πολιτών να επιλέγουν τους κυβερνήτες.
Επιπροσθέτως απαιτείται, κατα το πρότυπο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, και η δραστική διαδικασία για ουσιαστική λογοδοσία των αρχόντων, κάτι που σημαίνει οτι, για να μήν είναι εικονική η ζητούμενη λογοδοσία, θα πρέπει, οι εκάστοτε κυβερνήτες, αφ΄ ενός, να έχουν ήδη προεκλογικώς δημοσιοποιήσει τα θεμελιακά σχέδια νόμου, που θα συγκροτήσουν την εφαρμοσμένη πολιτική της νέας τετραετίας και, αφ’ ετέρου, ν’ αποκλείονται απο την πολιτική κονίστρα κατα την αμέσως επόμενη τετραετία, προκειμένου να λογοδοτήσουν διεξοδικώς για την εκ μέρους των διαχείριση. 
Μόνον ως  παρωδία δημοκρατικού πολιτεύματος μπορεί να εκληφθεί εκείνο το μόρφωμα, στο πλαίσιο του οποίου η Αντιπολίτευση διακηρύσσει οτι θα μεταμορφώσει την Ελλάδα σε Δανία του Νότου, καθώς και οτι προς τούτο «τα λεφτά υπάρχουν», κι ύστερ’ απο ελάχιστους μήνες καλεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να επιβάλει τους εξοντωτικούς περιορισμούς που ήδη πλήττουν αποκλειστικώς τους μισθωτούς και συνταξιούχους, και μάλιστα, όχι για χάρη κάποιων αναγκαίων μεγάλων δημόσιων έργων, αλλά  προκειμένου να διασφαλιστεί η πληρωμή των δανειστών της χώρας για τις ήδη ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις, των οποίων το προϊόν «Κύριος οίδε» ποιοί και πώς λαφυραγώγησαν …

Τ

ο μόνο παρήγορο, μέσα σ’ αυτόν τον φριχτό καταποντισμό της πατρίδας μας είναι οτι άρχισαν να υψώνονται φωνές για την ανάγκη να ενταφιαστεί το ψευδεπίγραφο μόρφωμα της μεταχουντικής ελληνικής δημοκρατίας και, δίχως καθυστέρηση, να εκλεγεί και να συνέλθει Συντακτική Συνέλευση, με συγκεκριμένες αποστολές:

* Να καταργήσει την πολιτική ως κερδοφόρο επάγγελμα και ως κληρονομητό οικογενειακό αγαθό αφορολόγητου κρυφού πλούτου.

* Να διασφαλίσει τη δέσμευση κάθε νέας κυβέρνησης, που θ’ αναδύεται απο τις εκάστοτε βουλευτικές εκλογές, οτι δέν θα νομοθετεί έξω απο τις προεκλογικές αυτοδεσμεύσεις της.

* Να περιορίσει την πολυτελή σύνθεση της Βουλής σε εκατό βουλευτές, με μόνον ένα έμμισθο συνεργάτη καθενός των, και με την ανεξαίρετη υπαγωγή των υπαλλήλων της Βουλής στην αρμοδιότητα του υπουργείου Οικονομικών κατα τους κοινούς νόμους των δημόσιων υπαλλήλων.

* Να διασφαλίσει την πλατιά δημοσιότητα στο διαδίκτυο όλων των κρατικών δαπανών και τον δραστικό έλεγχο της αξιοπιστίας των.

* Να καθιερώσει τον ανοιχτό στο διαδίκτυο δημόσιο έλεγχο της περιουσιακής κατάστασης κάθε δημόσιου λειτουργού και υπαλλήλου, περιλαμβανομένων και των τραπεζικών καταθέσεων των ίδιων και των στενών συγγενών και συνεργατών τους.

* Να καθιερώσει την άμεση θέση σε διαθεσιμότητα κάθε κατονομαζόμενου δημόσιου λειτουργού, πολιτικού υπαλλήλου, στρατιωτικού και αστυνομικού, για τον οποίο προέκυψαν υπόνοιες δωροληψίας, με παράλληλη συντηρητική κατάσχεση της οικογενειακής περιουσίας του. 

Θ

΄ αναρωτηθεί ίσως ο καλοπροαίρετος αναγνώστης, πώς θα πειθαναγκαστούν τα  κόμματα εξουσίας, με τα αναιδή στον αντίλογο στελέχη, να στέρξουν σε μια τέτοια θεσμική αυτοκτονία τους. Η απάντηση περιάγει μεν σε αμηχανία, όμως δέν είναι αξεπέραστη. Και τούτο, για τους ακόλουθους δύο λόγους:

- Πρώτον, γιατι είναι πιά καιρός, ο κατα τα άλλα σεβαστός κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ν’ ανταποκριθεί στο επαναλαμβανόμενο επιτακτικό αίτημα να προχωρήσει στη συγκρότηση ομάδας ανεπίληπτων προσωπικοτήτων (όπως του Β. Μαρκεζίνη, του Ν. Αλιβιζάτου, του Κ. Χρυσόγονου, κ.α.) για τη σύνταξη σχεδίου νέου Συντάγματος, που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες για τη λειτουργία ενός έντιμου, δημοκρατικού και λειτουργικά αξιόπιστου κράτους. 
Και

- δεύτερον, γιατι, διαφορετικά, είναι φανερό οτι ανοίγει ο δρόμος για ανώμαλες και τραγικές εξελίξεις.

www.kostasbeys.gr

Οταν οι Πολιτικοι ενδιαφερονται για τον εαυτο τους.........

 και   οχι  για  τους  λαους  των 

«Το ζήτηµα που αντιµετωπίζουν οι περισσότεροι ηγέτες είναι πού θα τραβήξουν την κόκκινη γραµµή. ∆εν είναι πάντα µια απόφαση ορθολογική.

Στην κρίση της δεκαετίας του 1980, ο Τσαουσέσκου επέµεινε πεισµατικά να αποπληρώσει µέσα σε λίγα χρόνια τα 9 δισ.δολάρια που χρωστούσε η φτωχή χώρα του σε ξένεςτράπεζες.

Ετσι, οι ρουµάνοι αναγκάστηκαν να ζήσουν παγερούς χειµώνες χωρίς θέρµανση και τα εργοστάσια να χαµηλώσουν τις µηχανές τους λόγω έλλειψης ηλεκτρικού. Ελάχιστοι σύγχρονοι ηγέτες θα είχαν συµφωνήσει µε τις προτεραιότητες του Τσαουσέσκου. οι πράξεις του ρουµάνου δικτάτορα προκαλούν ιδιαίτερη απορία, αφού θα µπορούσε να είχε αναδιαπραγµατευτεί το χρέος, όπως κατάφεραν τότε να κάνουν οι περισσότερες άλλες αναπτυσσόµενες χώρες».

Ο Τσαουσέσκου…

… όµως ήθελε να παραµείνει αρεστός στους δυτικούς προστάτες του.
Η καθηµερινή ζωή των ρουµάνων έγινε ένας αδιάκοπος αγώνας για επιβίωση, µε δελτίο στα τρόφιµα και συνεχείς διακοπές στο ηλεκτρικό, το γκάζι και τη θέρµανση.
Το βιοτικό επίπεδο κατέρρευσε µαζί µε την ποσότητα και την ποιότητα των τροφίµων και άλλων βασικών ειδών. ο λαός υπέµενε, πιστεύοντας ότι έκανε βραχυπρόθεσµες θυσίες για το γενικό καλό. οι άνθρωποι σχηµάτιζαν ατέλειωτες ουρές στα µαγαζιά για λίγο ψωµί, .................................................................................................................................................................
Το καλοκαίρι του 1989, η ρουµανία αποπλήρωσε ολόκληρο το χρέος της. από δηµόσιο έλλειµµα 5,3% το 1980, τώρα είχε πλεόνασµα 6,5%. οµως, ο λαός της λιµοκτονούσε. Τον χειµώνα βγήκε στους δρόµους και ανέτρεψε τον δικτάτορα.

Με τους ξένους…
… ο Τσαουσέσκου τα πήγαινε µια χαρά. Είχαν γεµίσει παράσηµα και διακρίσεις τον καλύτερο πελάτη τους: η Γαλλία µε το παράσηµο της Λεγεώνας της Τιµής, η Ελισάβετ της αγγλίας µε τον χρίσµα του επίτιµου Ιππότη, η Μαργκρέτε της ∆ανίας µε το παράσηµο της τάξης του Ελέφαντα. ακόµη και η αγράµµατη σύζυγός του κανονίστηκε να «εκλεγεί» µέλος της αµερικανικής ακαδηµίας Επιστηµών. οµως, µε το τραγικό του τέλος, ο Τσαουσέσκου παραδόθηκε στην Ιστορία σαν ένας ηγέτης που πρόδωσε τον λαό του για να µείνει πιστός στους ξένους.Συγγραφή: ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ , rvranas@dolnet.grΠΗΓΗ Inprecor

Νέο δημοψήφισμα στην Ισλανδία

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Υστερική κρίση κοντεύει να πάθει η πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρδαντόουτιρ με τον δεξιό πρόεδρο της χώρας Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον – αν γλιτώσει το πολιτικό έμφραγμα! Η σοσιαλδημοκράτισσα πρωθυπουργός, η οποία βρέθηκε απροσδόκητα στην πρωθυπουργία της χώρας στις αρχές του 2009 εξαιτίας της εξέγερσης του ισλανδικού λαού εναντίον της δεξιάς κυβέρνησης που είχε αφήσει ασύδοτες τις ισλανδικές τράπεζες να κερδοσκοπούν στο εξωτερικό με αποτέλεσμα η κατάρρευσή τους να απειλεί να συμπαρασύρει στα Τάρταρα ολόκληρη τη χώρα, αποδείχθηκε παντελώς ανάξια των προσδοκιών του λαού και κινδυνεύει τώρα να έχει και η δική της κυβέρνηση την τύχη των δεξιών προκατόχων της, με «εκτελεστή» της τον δεξιό πρόεδρο!

Βέτο πρόβαλε και πάλι ο πρόεδρος Γκρίμσον προ δεκαημέρου στη νέα συμφωνία που έκλεισε η Σιγκουρδαντόουτιρ με τις κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ολλανδίας για να πληρώσει ο ισλανδικός λαός 5,6 δισεκατομμύρια δολάρια, σχεδόν το μισό ΑΕΠ της χώρας, τα λεφτά που είχαν φάει απατεώνες Ισλανδοί τραπεζίτες από Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες.

Το νέο προεδρικό βέτο (βέτο είχε προβάλει και πέρυσι τέτοια εποχή ο Ισλανδός πρόεδρος στην πρώτη συμφωνία που είχε κλείσει η άκρως υποχωρητική Σιγκουρδαντόουτιρ με το Λονδίνο και τη Χάγη) σημαίνει ότι πρέπει να γίνει πολύ σύντομα νέο δημοψήφισμα στην Ισλανδία, με σαφή κίνδυνο να υποστεί νέα πολιτική ήττα η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση.

Ως γνωστόν στο περυσινό δημοψήφισμα η Σιγκουρδαντόουτιρ είχε υποστεί απίστευτης έκτασης συντριβή, καθώς η συμφωνία που είχε υπογράψει και την οποία είχε περάσει από το κοινοβούλιο απορρίφθηκε με το αδιανόητο ποσοστό του… 93,2% των ψήφων!

Ο πρόεδρος ήταν καταπέλτης στο διάγγελμα που ανακοίνωσε την απόφασή του να μην υπογράψει ούτε τη νέα συμφωνία που ενέκρινε το κοινοβούλιο και να την παραπέμψει σε δημοψήφισμα. Είπε ότι η παρούσα Βουλή είχε εγκρίνει και την προηγούμενη συμφωνία, η οποία απορρίφθηκε συντριπτικά από τον λαό στο δημοψήφισμα. Εκτοτε το παρόν κοινοβούλιο δεν έλαβε κανενός είδους νέα λαϊκή εντολή να αποφασίσει επί του θέματος της αποπληρωμής του χρέους κατά την κρίση του, οπότε ο πρόεδρος θεωρεί θεμελιώδες να ασκήσει ο λαός και μόνον ο κυρίαρχος λαός τη νομοθετική εξουσία επί του κρισιμότατου αυτού ζητήματος.

Η κυβέρνηση της Γιοχάνα Σιγκουρδαντόουτιρ, η οποία αποδυναμώθηκε δραματικά στο εσωτερικό της χώρας μετά την ταπείνωσή της στο δημοψήφισμα αλλά ωστόσο δεν παραιτήθηκε, είναι βέβαιο ότι δεν θα επιβιώσει σε καμιά περίπτωση αν ηττηθεί και στο δεύτερο δημοψήφισμα.

Παρά την απαράδεκτα ενδοτική στάση της ισλανδικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, οι Βρετανοί και οι Ολλανδοί υποχρεώθηκαν να προσφέρουν στους Ισλανδούς πολύ καλύτερους όρους στη δεύτερη συμφωνία από εκείνους της πρώτης, μετά την απόρριψή της στο δημοψήφισμα.

Η πρώτη συμφωνία προέβλεπε αποπληρωμή των 5,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων (για την ακρίβεια 2,35 δισ. στερλινών στη Βρετανία και 1,32 δισ. ευρώ στην Ολλανδία) σε 13 χρόνια, ως το 2024, και με επιτόκιο 5,55%. Η νέα συμφωνία προβλέπει αποπληρωμή του χρέους σε τριπλάσιο χρόνο, μετά από 35 χρόνια, ως το 2046, ρίχνοντας το επιτόκιο σχεδόν στο μισό, στο 3,2%. Προβλέπει επίσης ότι τα ετήσια τοκοχρεολύσια δεν μπορούν να υπερβαίνουν ένα ποσοστό του ΑΕΠ της Ισλανδίας – σε περίπτωση δηλαδή σοβαρής οικονομικής κρίσης που μειώνει το ΑΕΠ της χώρας θα μειώνονται αυτομάτως και οι δόσεις που πρέπει να πληρώνει.

Σίγουρα η νέα συμφωνία τυγχάνει ευρύτερης υποστήριξης από την προηγούμενη «αλλά η κυβέρνηση αντιμετωπίζει σκληρή μάχη για να κερδίσει την πλειοψηφία, με αμφιβολίες περί της ικανότητάς της να επιβιώσει ενός νέου ?όχι? στο δημοψήφισμα» έγραψαν χαρακτηριστικά οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».

Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα 40.000 Ισλανδοί πολίτες, το ένα πέμπτο του εκλογικού σώματος, υπέγραψαν κείμενο με το οποίο ζητούσαν να γίνει δημοψήφισμα, αναβιώνοντας τους χειρότερους φόβους των κυβερνήσεων τόσο της Ισλανδίας όσο και της Βρετανίας και Ολλανδίας ότι δεν είναι καθόλου απίθανη μια νέα νίκη του «Οχι» σε μερικές εβδομάδες.

Υπόδειγμα
Οι Ισλανδοί θα βρουν μιμητές;

«Οταν ο ισλανδικός λαός αρνήθηκε να πληρώσει για τα λάθη των τραπεζιτών του, ο ουρανός δεν έπεσε στο κεφάλι των Ισλανδών. Αν κάνουν το ίδιο πάλι, τότε και άλλοι μπορεί να πάρουν κάποιες ιδέες» έγραψαν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. Ο κίνδυνος να δημιουργήσουν «σχολή» με το παράδειγμά τους οι ανυπότακτοι Ισλανδοί είναι όντως υπαρκτός. Οταν πειθαρχούσαν στο ΔΝΤ και τις αγορές, το ΑΕΠ της χώρας έπεσε το 2009 κατά 7%, ο πληθωρισμός έφτασε μέχρι 19% και η κορώνα υποτιμήθηκε μέχρι 58%. Μετά το πρώτο «Οχι» ο πληθωρισμός έπεσε στο 1,8%, η κορώνα κοντεύει να φτάσει την αξία της πριν από την κρίση, το ΑΕΠ μειώθηκε μόνο 3% πέρυσι και φέτος αναμένεται να αυξηθεί κατά 3%, ενώ τα CDS μειώθηκαν κατά 80%!

ΕΘΝΟΣ 2/3/2011

Η Σοφία Σακοράφα οργανώνεται και εκνευρίζει το Μαξίμου

Μετά το κίνημα «Δεν πληρώνω», ένα ακόμα νέο κίνημα φαίνεται να γεννιέται που θα επιχειρήσει να συσπειρώσει  όσους αμφισβητούν  ότι  το χρέος δημιουργήθηκε από παροχές προς τον ελληνικό λαό, άρα αυτός πρέπει και να το πληρώσει.   Επικεφαλής της πρωτοβουλίας αυτής,  που σκοπεύει να ζητήσει από την κυβέρνηση να ανοίξει όλα τα βιβλία του χρέους και να ελεγχθούν όλες οι συμβάσεις που το δημιούργησαν,  είναι η Σοφία Σακοράφα, η οποία προκαλεί συνεχή εκνευρισμό στο κυβερνητικό επιτελείο.
Η πρόταση έγινε για πρώτη φορά, τον περασμένο Δεκέμβριο, από τον καθηγητή του πανεπιστημίου του Λονδίνου, Κώστα Λαπαβίτσα, , (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=230217),  ο οποίος υποστηρίζει  ότι «το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι αδύνατον να αποπληρωθεί στο σύνολό του»,  καθώς και ότι μεγάλο μέρος του είναι «παράνομο» (και κατά συνέπεια ο ελληνικός λαός μπορεί να αρνηθεί να το πληρώσει.  Ζήτησε λοιπόν να δημιουργηθεί μία Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, (ΕΛΕ την ονομάζει) από κοινά αποδεκτά πρόσωπα , επιστήμονες και φορείς, που θα ελέγξουν όλες τις συμβάσεις που φούσκωσαν το έλλειμμα (Siemens, εξοπλιστικά, Ολυμπιακοί αγώνες, swaps, Goldman Sachs κτλ).
Την ιδέα  φαίνεται να υιοθέτησε η Σοφία Σακοράφα, η οποία λίγες μέρες μετά, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού, πρότεινε σε ομιλία της  στη Βουλή ( http://www.sakorafa.gr/pages/) να δημιουργηθεί ΕΛΕ.
«Σκοπός μας να “ξεσκονίσουμε” τους λογαριασμούς μας» δήλωσε.
«Σκοπός η πολυσυζητημένη διαφάνεια. Να βρούμε ποιό κομμάτι αυτού του χρέους είναι προϊόν διαφθοράς. Επομένως παράνομο ή απεχθές. Και το αρνούμαστε» είπε τότε, αλλά λίγοι κατάλαβαν ότι θα υπήρχε και συνέχεια. Παρά τον έντονο εκνευρισμό που προκάλεσε στην κυβέρνηση η πρότασή της, όλοι πίστεψαν ότι  θα μείνει εκεί, στα λόγια.
Εδώ και λίγες μέρες, όμως,  η Σοφία Σακοράφα βρίσκεται σε συνεχείς επαφές με συνδικαλιστές, διανοούμενους εντός κι εκτός Ελλάδας, προσωπικότητες από διάφορους χώρους, ενώ από την πρωτοβουλία αυτή δείχνει να γοητεύονται και αρκετά απογοητευμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Στο επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου είναι εξοργισμένοι με την πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ , ειδικά μετά τις πρόσφατες δηλώσεις της :
«εάν δεν  λεγόταν  Παπανδρέου, θα είχε διαφύγει στο εξωτερικό» και
«ένα μόνο επίθετο, το επίθετο Παπανδρέου, “κρατάει” μια ολόκληρη παράταξη δέσμια των επιλογών του» .
Έχουν αρχίσει να ανησυχούν μήπως η κίνηση αυτή βρει απήχηση και ετοιμάζουν επικοινωνιακή αντεπίθεση, σε περίπτωση που δεν λειτουργήσει αποτελεσματικά το επικοινωνιακό εμπάργκο που υπάρχει για τη Σοφία Σακοράφα στα φιλοκυβερνητικά  ΜΜΕ.

Αλέξανδρος Σγουρός
ΠΗΓΗ.  antinews 
ΣΧΟΛΙΟ.  Σιγα   μη   κλεβαμε  χρονο  απο  τον  Καρατζαφερη    για  την  Σακοραφα!!!!!!