Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη

Σάββατο, 30 Ιουλίου 2011


Το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου, «Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε», εκδόσεις Λιβάνη, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη.
Από δυο απόψεις. Αφενός γιατί πρόκειται για ένα πολύ προσιτό και ευκολοδιάβαστο βιβλίο για τον μέσο αναγνώστη που αναζητά να μάθει τι συμβαίνει με την σημερινή κρίση. Κι αφετέρου γιατί διαπιστώσαμε ότι υπάρχει ακόμη μαρξιστική φλόγα στο σημερινό ΚΚΕ.
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Τον Ν. Μπογιόπουλο τον γνωρίζουμε από τις επιφυλλίδες και τις παρεμβάσεις του μέσα από τις στήλες του Ριζοσπάστη, αλλά και από τις δημόσιες εμφανίσεις του όλο αυτό το διάστημα που και εύστοχες υπήρξαν και αποκαλυπτικές και αρκούντως τεκμηριωμένες. Κι αυτό πρέπει να το τονίζουμε ιδιαίτερα σήμερα. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, αλλά δυστυχώς η τεκμηριωμένη παρέμβαση είναι είδος εξαιρετικά δυσεύρετο στις μέρες μας. Ιδίως στην αριστερά.
Η κυρίαρχη προπαγάνδα δεν έχει ανάγκη κανενός είδους τεκμηρίωση. Ασκείται στην πνευματική τρομοκρατία και καταστολή με όλα τα μέσα. Θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από την αριστερά. Να όμως που δεν συμβαίνει. Όσο πιο αριστερό, μαρξιστή, κομμουνιστή, ή δεν ξέρω κι εγώ τι, θεωρεί κάποιος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο νιώθει ότι έχει την άδεια να συνθηματολογεί ασύστολα χωρίς να νοιάζεται για τον τρόπο που η ίδια η πραγματικότητα τεκμηριώνει ή δεν τεκμηριώνει τα λεγόμενά του. Πρόκειται για την κατάρα του αχαλίνωτου σεχταρισμού. Και μάλιστα ενός σεχταρισμού αισχίστου είδους, του γραφειοκρατικού σεχταρισμού με βάση τον οποίο κάθε ηγετική ομάδα αναπαράγει τον εαυτό της ως φορέα του αλάθητου και της απόλυτης αλήθειας. Όσο πιο μακριά κρατιέται η αλήθεια της από την πραγματικότητα, από την αληθινή ζωή και τα δεδομένα της, τόσο πιο απόλυτη φαντάζει στους πιστούς οπαδούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει πάντα με κάθε είδους θρησκοληψία.
Ο Ν. Μπογιόπουλος δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Δεν γράφει για τους οπαδούς της άποψής του, ούτε για την δική του προσωπική αυτοεπιβεβαίωση. Γράφει για τον απλό κόσμο. Ψάχνει τον τρόπο που οδηγεί στην κοινή λογική του αναγνώστη του, όχι για να του περάσει ένα σύνθημα, αλλά για να του αποκαλύψει την εσωτερική αλληλουχία των γεγονότων που βιώνει ο ίδιος και γενικά η κοινωνία. Γράφει σαν μαρξιστής, σαν κομμουνιστής, αλλά όχι απαραίτητα για μαρξιστές και κομμουνιστές. Γράφει για όλους. Προσπαθεί να πείσει με το καλοζυγισμένο επιχείρημα, τα άφθονα στοιχεία που παραθέτει, την κοινή λογική που διαθέτει κάθε καλής προαίρεσης άνθρωπος. Δεν πυροβολεί την νοημοσύνη του αναγνώστη του με κλισέ εγχειριδίου. Ούτε γράφει σαν να τον μαλώνει γιατί δεν ξέρει, ή γιατί δεν έχει ακόμη καταλάβει. Νοιάζεται σαν συγγραφέας να γίνει κατανοητός ακόμη και από τον πιο πολιτικά αμύητο αναγνώστη του βιβλίου του. Κι αυτό είναι ένα ιδιαίτερα πολύτιμο προσόν που δυστυχώς έχει αφοριστεί προ πολλού από την αριστερά γενικά, αλλά και από το ίδιο το ΚΚΕ.
Ο Ν. Μπογιόπουλος είναι από τους ελάχιστους σήμερα μαρξιστές και κομμουνιστές που δεν φοβούνται να εκθέσουν τις πεποιθήσεις τους στην δοκιμασία και στην τριβή της πραγματικότητας. Είναι ο μόνος που γνωρίζω από τον χώρο του επίσημου ΚΚΕ, ο οποίος γράφει ανελλιπώς για την κρίση από το ξεκίνημά της. Κανένας άλλος δεν τόλμησε να δοκιμάσει τις αναλυτικές του ικανότητες με συστηματική αρθρογραφία και παρέμβαση στα τεκταινόμενα της κρίσης. Εκτός βέβαια από την προσφυγή στα γνωστά κλισέ: Καπιταλισμός, πλουτοκρατία, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε! Δεν χρειάζονται πολλά-πολλά, γιατί όσο πιο πολύ ασκείται ο εγκέφαλος στην σκέψη, στον προβληματισμό, τόσο μεγαλύτερες γίνονται οι απαιτήσεις των «κάτω» προς τους «πάνω». Κι αυτό οι γραφειοκράτες το τρέμουν πολύ περισσότερο απ’ όσο τρέμει ο διάολος το λιβάνι.
Ο Ν. Μπογιόπουλος δεν ήταν ποτέ των κλισέ και το βιβλίο του το αποδεικνύει. Γι’ αυτό και κατά τη γνώμη μας έχει αυτή την αποδοχή από τον κόσμο, όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά και ευρύτερα. Ο απλός κόσμος ξέρει πότε του υποτιμάς την νοημοσύνη, ή πότε πας να τον κοροϊδέψεις και σε πληρώνει πάντα με το ίδιο νόμισμα. Η αποδοχή του Νίκου από το ευρύ κοινό, αποδεικνύει ότι και ο ίδιος δεν είναι σκάρτος. Όπως νοιάζεσαι για τον κόσμο, έτσι κι ο κόσμος νοιάζεται για σένα. Και το να νοιάζεσαι με κάθε ειλικρίνεια από τα βάθη του είναι σου για τον απλό κόσμο, για αυτό που ονομάζουμε εργατική τάξη και λαό, είναι η αληθινή πεμπτουσία του να είσαι και να δηλώνεις κομμουνιστής. Κι ο Νίκος ανήκει σ’ αυτήν την σπάνια σήμερα κατηγορία των κομμουνιστών που με υπερηφάνεια αποτυπώνονται στους στίχους του ποιητή της Ρωμιοσύνης: …εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Στο βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου θα βρει ο αναγνώστης ένα πανόραμα της σημερινής κρίσης με όλα τα βασικά δεδομένα της. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος με την εκδήλωση της κρίσης χρέους στην Ελλάδα και την ευρωζώνη. Και στο τρίτο μέρος ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Το βιβλίο απευθύνεται στον γενικό αναγνώστη, γι’ αυτό και δεν είναι σωστό να περιμένει κανείς κάποια θεωρητική πραγματεία επί του θέματος. Ωστόσο, ακροθιγώς θέτει ορισμένα θεμελιώδη θεωρητικά ερωτήματα που τους μαρξιστές, ή όσους θεωρούν ακόμη τον εαυτό τους μαρξιστή, οφείλουν να τους απασχολούν.
Ένα από τα βασικά ερωτήματα είναι, τι είναι το δημόσιο χρέος. Η συνήθης απάντηση που δίνεται αριστερά και δεξιά, είναι αυτή που επέβαλε η κυρίαρχη προπαγάνδα, δηλαδή ότι το δημόσιο χρέος είναι προϊόν της δημοσιονομικής πολιτικής και των ελλειμμάτων του κράτους. Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της μιλούν γενικά για σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος, ενώ η αριστερά σύσσωμη μιλά για κρατικές παροχές στο κεφάλαιο. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Τα κράτη στον καπιταλισμό δεν δανείζονται γιατί έχουν ελλείμματα, αλλά δημιουργούν ελλείμματα για να ενισχύσουν με κάθε τρόπο τον δανεισμό από τις αγορές κεφαλαίου. Με άλλα λόγια τα κράτη φορτώνονται χρέη πρώτα και κύρια γιατί δεν πρέπει να λιμνάσουν οι αγορές δανείσιμου κεφαλαίου. Κι έτσι μέσω των χαριστικών παροχών και της αναδιανομής εισοδήματος, τα κράτη εξασφαλίζουν την ανακύκλωση του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό άλλωστε και το φαινόμενο της κρίσης χρέους δεν εμφανίζεται σε όλες τις περιόδους του καπιταλισμού, αλλά μόνο σε περιόδους υπερσυσσώρευσης πλασματικού κεφαλαίου σαν την σημερινή. Ιδίως σε διεθνές επίπεδο, μιας και ο δανεισμός και μάλιστα ο δημόσιος ήταν και παραμένει η πρωταρχική μορφή εξαγωγής του κεφαλαίου παγκόσμια. Ειδικά για την Ελλάδα ήταν καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας της ένας από τους βασικούς μοχλούς οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης και υποτέλειας στις μεγάλες δυνάμεις και τον ιμπεριαλισμό.
Ο Ν. Μπογιόπουλος επιχειρεί να θέσει το θέμα όπως πρέπει. Με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω, ξεκινώντας από τον τρόπο που αντιλαμβανόταν το χρέος ο Μαρξ. Αν και δεν προχωρεί σε μια ταξική ανατομία του δημόσιου χρέους, όπως θα έπρεπε, απέχει παρασάγγας από τους πλείστους δήθεν μαρξιστές του χώρου του και της υπόλοιπης αριστεράς, που αντιμετωπίζουν το χρέος ως πάρεργο του καπιταλισμού, ή σαν κάτι το εντελώς δευτερεύον και το ασήμαντο για την ταξική προσέγγιση της κρίσης. Αντίθετα προσπαθεί να φωτίσει την εξέλιξη της οικονομικής και πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα μέσα από την οπτική του χρέους, όπως αρμόζει σ’ έναν αληθινό μαρξιστή. Παραθέτει τις συγκεκριμένες ιστορικές παραμέτρους του δημόσιου δανεισμού ως οργανικό στοιχείο στην ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού από την εποχή της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους και προχωρά στην ανάλυση των μύθων που πλασάρει σήμερα η κυρίαρχη προπαγάνδα.
Εκεί όπου το βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου παρουσιάζει την κύρια αδυναμία του είναι στο κλείσιμό του με την (αναγκαστική;) υιοθέτηση της στείρας θέσης του ΚΚΕ περί λαϊκής οικονομίας και λαϊκής εξουσίας. Στην ουσία είναι σαν ο ίδιος ο συγγραφέας να ναρκοθετεί όλη την προηγούμενη ανάλυσή του. Κι αυτό γιατί η λύση του προβλήματος δεν μπορεί να δοθεί αν, όταν και όποτε φτάσουμε στην λαϊκή εξουσία, αλλά προτάσσοντας σήμερα σαν άμεσα αιτήματα την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ σαν πρώτο βήμα για την αποδέσμευση από την ΕΕ ως προγραμματική βάση ενός ευρύτατου λαϊκού μετώπου, σαν το παλιό ΕΑΜ.
Αν οι επιτελείς του σημερινού ΚΚΕ πίστευαν στ' αλήθεια ότι η διαγραφή του χρέους, η απαλλαγή από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν γίνεται χωρίς λαϊκή εξουσία, τότε θα έτρεχαν να θέσουν από μόνα τους αυτά τα αιτήματα χωρίς να νοιάζονται για το αν θα υιοθετήσει κανείς και την πρότασή τους για λαϊκή εξουσία. Η ίδια η πράξη θα οδηγούσε αναγκαστικά όποιον παλεύει σήμερα για διαγραφή του χρέους, για απαλλαγή από ΕΕ και ΝΑΤΟ στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι για να τα κατορθώσεις χρειάζεσαι λαϊκή εξουσία. Αν λοιπόν πίστευαν σ' αυτό που προτείνουν θα έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους όλο και πλατύτερα στρώματα, όλο και περισσότεροι να δεχτούν να παλέψουν για διαγραφή του χρέους, για αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, χωρίς αναγκαστικά να αποδέχονται την λαϊκή εξουσία. Δεν το κάνουν. Αντίθετα, λένε ότι πρώτα πρέπει να δεχτείς την δική μας πρόταση εξουσίας και έπειτα να παλέψουμε για τα αιτήματα αυτά. Κι αυτό το κάνουν για έναν και μόνο λόγο: να διαλύσουν εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα ανάπτυξης ενός ευρύτατου κινήματος μέσα στον λαό, το οποίο προτάσσοντας την διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ ως πρώτο βήμα για την αποδέσμευση από την ΕΕ, κοκ, να απειλήσει καίρια την κυρίαρχη πολιτική της άρχουσας τάξης. Κι έτσι η θαυμάσια ανάλυση του Ν. Μπογιόπουλου που απευθύνεται στον απλό εργαζόμενο για να του εξηγήσει τι συμβαίνει με την κρίση και το χρέος μένει κολοβή.

Δημήτρης Καζάκης

ΟΙ ΕΠΩΝΥΜΟΙ ..................................ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ

Απόφαση-φωτιά, από την οποία προκύπτει ότι ερευνάται σκάνδαλο υπεξαίρεσης 51 εκατ. ευρώ και στο οποίο εμπλέκονται μέλη της διοίκησης της Proton Bank, εξέδωσε την Τετάρτη 27/7 η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες.
Πρόεδρος στο Δ.Σ. είναι ο D. Speckhard, τέως πρέσβης των ΗΠΑ, ο οποίος παραμένει, ως μη εκτελεστικός Πρόεδρος στο Δ.Σ. είναι ο D. Speckhard, τέως πρέσβης των ΗΠΑ, ο οποίος παραμένει, ως μη εκτελεστικός Με την απόφαση αυτή ζητείται να παγώσει η κίνηση όλων των τραπεζικών λογαριασμών του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, βασικού μετόχου της Proton Bank και για ένα διάστημα και προέδρου του Δ.Σ., αλλά και ακόμη επτά προσώπων, που έχουν περάσει από το Διοικητικό Συμβούλιο της τράπεζας.
Πρόκειται για τέως εκτελεστικά μέλη του Δ.Σ. της Proton Bank, όπως ο Α. Αθανάσογλου, μέχρι προχθές διευθύνων σύμβουλος, ο Τρύφων Κολίντζας (παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους τον Αύγουστο του 2010), ο Αθ. Παπασπηλιού, ο Δημ. Σαραμαντής, η Σμαράγδα Λιαρμακοπούλου, η Γραμματική Αρβανίτη και ο Διον. Μπιθάρης.
Στην απόφαση της Αρχής, ο πρόεδρός της, αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Π. Νικολούδης, αναφέρει ότι από έρευνα που διεξάγεται και από πόρισμα ελέγχου, που ήδη έχει συντάξει η Α' Μονάδα της Αρχής, «συντρέχει νόμιμος λόγος και κατεπείγουσα ανάγκη για απαγόρευση κίνησης των τραπεζικών λογαριασμών του Λ. Λαυρεντιάδη και άλλων 7 μελών του Δ.Σ. της Proton Bank».
Το σοκαριστικό είναι ότι στην ίδια απόφαση που διαβιβάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος και στην Ενωση Ελληνικών Τραπεζών γράφεται ότι στους λογαριασμούς του Λ. Λαυρεντιάδη και των επτά τέως μελών του Δ.Σ. της Proton «περιέχονται προϊόντα εγκληματικής δραστηριότητας και σε κάθε περίπτωση (και αν δηλαδή αποτελούν νόμιμη περιουσία) υπάρχει ανάγκη δέσμευσής τους ως αντίκρισμα και ισάξιο του εγκληματικού προϊόντος υπεξαίρεσης ύψους 51.000.000 ευρώ, το οποίο αποκρύβεται».

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

"ΘΥΜΑΣΑΙ ΡΕ ΧΡΗΣΤΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ..." ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕΜΙΝΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΟΥΤΣΗ  klik


Αγαπητέ Χρήστο....
θέλω να σου πω πολλά αυτόν τον καιρό, αλλά τελικά αποφάσισα να σου γράψω γράμμα. Γνωριζόμαστε πολύ καλά από την εποχή της Πλειστοκαίνου, ήτοι από τον καιρό που ήμουν ρεπόρτερ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της Πανεπιστημίου κι εσύ στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, στον όροφο κάτω από μάς.
Η μνήμη, λένε οι νευροεπιστήμονες είναι κάτι σαν βίντεο ροής, που ''φορτώνεται'' με γεγονότα, εικόνες, πρόσωπα και σκέψεις. Όταν ενεργοποιείς μια ανάμνηση, ενεργοποιείς συγχρόνως και κάποια απ αυτά που συνέβαιναν γύρω απ αυτήν, την ώρα που σχηματιζόταν..

Σε θυμάμαι λοιπόν, να μας επισκέπτεσαι συχνά στα γραφεία μας, παρέα με το Αρκούδο, για να φέρετε κομματικές ανακοινώσεις, καταγγελίες για την κρατική βία και την επάρατη δεξιά, καλέσματα σε διαδηλώσεις για την παιδεία και τα αντιλαικά μέτρα, να παρακαλάς τον Γιομπαζολιά να ''περιποιηθεί'' τα κείμενα κι όταν αυτός έλειπε, τον Μπακουνάκη, την Νταιλιάνα, τη Μαυρογένη, την Παγώνη, εμένα..

Θυμάσαι;

Μαχητικός και πάντα με πλήρη επαναστατική εξάρτυση, μούσια και μαλλιά και με απέχθεια ιδιαίτερη στις αυθαιρεσίες των δυνάμεων καταστολής.
Είπα ''δυνάμεις καταστολής'' και το βίντεο ροής που λέγαμε πιο πριν, σε δείχνει -τριάντα τόσα χρόνια μετά- να δίνεις εντολή να ρίξουν ληγμένα δακρυγόνα σε διαδηλωτές. Σε δείχνει να θέτεις -μέσω των ΜΑΤ- σε ισχύ το σχέδιο ''Βίαιης καταστολής και διάλυσης συγκεντρώσεων'' και τη χρησιμοποίηση 2.860 δακρυγόνων ..
(Χρήστο, όταν πηγαίναμε μαζί παλιά σε διαδηλώσεις, αυτοί οι φασίστες όπως τους έλεγες, δεν μας έριχναν ποτέ πάνω από 500... Άσε που τα περισσότερα τα έτρωγε ο Καραμπελιάς!) Πολύ αίμα παλιέ μου φίλε, πολλά ανοιγμένα κεφάλια και σπασμένα πλευρά και πολύ προκλητικές οι δηλώσεις σου μετά. Αν αυτό συνέβαινε τότε, που φορούσες το αμπέχωνο, τα γένια σου ήταν μαύρα και σου είχε ο Λαλιώτης υπόκρουση τα Κάρμινα Μπουράνα, φαντάζεσαι πώς θα αποκαλούσες τον αρμόδιο υπουργό;

Εσύ λοιπόν, Υπουργέ μου όχι μόνο αιματοκύλισες τις Τετάρτες του Συντάγματος, αλλά σε πληρώσαμε και ακριβά για να μας δείρεις. Πάνω από 1.100.000 ευρώ ΜΑΣ κοστίζει, για να φροντίσεις ΕΣΥ να κυλήσει το αίμα των διαδηλωτών.

Όμως παρασύρθηκα, άλλο είναι το θέμα μου σήμερα,για άλλο αίμα θέλω να σου μιλήσω. Για το αίμα του Γκιόλια. Ξέρω ότι ξέρεις. Σχεδόν όλοι ξέρουμε ότι ξέρεις. Ξέρεις και το ποιός έδωσε την εντολή και ποιοί ήταν οι εκτελεστές του. Και ο προκάτοχός σου ήξερε.

Άκου Χρήστο
, δεν σκοπεύω μ αυτό το κομμάτι να υπερασπιστώ τον Γκιόλια, παραμονή του ετήσιου μνημοσύνου του. Θέλω όμως να ξέρω, θέλω να μου πεις την αλήθεια. Ποιός τον ήθελε νεκρό και γιατί; Ήταν πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, ποιός διάολος ήταν; Για ποιό λόγο του έκλεισαν το στόμα; Γιατί ένα χρόνο τώρα δεν μιλάει κανείς; Ποιός απαιτεί αυτήν την ομερτά; Οι έρευνες και του Χρυσοχοίδη και οι δικές σου (άν έγιναν ποτέ..)πού οδήγησαν; Πόσα τηλέφωνα έπεσαν κι από πού, για να κλείσει το θέμα πριν καν ανοίξει;

Χρήστο
, πρέπει να ξέρεις ότι λέγονται πολλά για τον τρόπο διεξαγωγής αυτών των περίφημων ''ερευνών''. Όσοι σε υπερασπίζονται λένε πως έιναι πολύ θολό το τοπίο για να μπορέσεις να βρεις άκρη και παραείναι τοξικό το θέμα για να ''ανοίξει''. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι εκτελείς υπάκουα, εντολές σιωπής (όχι απαραίτητα από πολιτικά κέντρα)..

Νάτο πάλιι το βίντεο ροής .. Σε δείχνει να κρατάς σε πορεία, τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου κι εμένα να σε φωτογραφίζω.
Στο όνομα αυτής της σκηνής, μπορείς να πεις την αλήθεια; Γιατί σου είπα, ξέρω ότι ξέρεις. Σκότωσε το Σωκράτη, αυτός που νομίζω;

Υ.Γ
. αν ποτέ μου πεις την αλήθεια, θα λυπηθώ μόνο για ένα πράγμα, που δεν θα την ακούσει από το στόμα σου ο συνάδελφος μου, που τα παλληκάρια σου φρόντισαν με μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης, να χάσει την ακοή του.

Το τελευταίο πράγμα που άκουσε, ήταν εκείνο το δικό μας σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.. Δεν το θυμάσαι όμως, ε;

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Λιτοτητα εναντι Ευρωπαικης Βοηθειας........

Κώστας Βεργόπουλος: " Εξάρτηση: αυξάνεται από τη λιτότητα

13/07/2011 - 09:00


|

Στις 29 Ιουνίου, η κομματική...
 
Κώστας Βεργόπουλος:  Εξάρτηση: αυξάνεται από τη λιτότητα
 πειθαρχία εξασφάλισε το Μεσοπρόθεσμο, με υψηλό και ανυπολόγιστο κοινωνικό και πολιτικό κόστος. Υποτίθεται ότι έτσι υλοποιείται το ελληνικό αντάλλαγμα έναντι της ευρωπαϊκής βοήθειας: διάσωση έναντι λιτότητος. Οι Ευρωπαίοι εταίροι εμφανίζονται ευτυχείς και ο πρωθυπουργός μας ικανοποιη μένος που εξασφάλισε έτσι την πέμπτη δόση. Όμως, το ελληνικό ψυχόδραμα συνεχίζεται, αφού, παρά την ικανοποίηση των δύο πλευρών και παρά την απομάκρυνση του ενδεχόμενου της άμεσης πτώχευσης, νέο πακέτο διάσωσης είναι αναγκαίο, καθ’ όσον η χώρα παραμένει στο σημείο στο οποίο ήδη βρισκόταν: στο χείλος του κινδύνου, από τον οποίο υποτίθεται ότι μόλις διέφυγε. Όλα δείχνουν ότι στο ζεύγος «διάσωση / λιτότητα» το χορό δεν σύρει η πρώτη, αλλά η δεύτερη. Δεν προηγείται η διάσωση με αντάλλαγμα τη λιτότητα, όπως εμφανίζεται, αλλά η λιτότητα ανοίγει το δρόμο για όλο και περισσότερο εκτεταμένη έκθεση των πιστωτών και συνεπώς ευρυνόμενη διάσωση. Οι ασταμάτητες περικοπές εισοδημάτων, μισθών και συ- ντάξεων, κοινωνικών παροχών, δημοσίων δαπανών σε τομείς υγείας και εκπαίδευσης,
οι εκποιήσεις δημόσιας και κοινωνικής περιουσίας, εξωθούν την οικονομία και την κοινωνία σε άνευ προηγουμένου καθίζηση, κατεδάφιση και αποδιάρθρωση, ώστε τα χρέη να επιβαρύνονται και να επεκτείνονται σε σχέση με την ικανότητα παραγωγής νέου εισοδήματος.

Επιλογή λιτότητος

Με την επιλογή της λιτότητος, εκτός από την οικονομική και κοινωνική συνοχή, πλήττεται, επίσης, η ικανότητα αποπληρωμής της χώρας, με άμεση συνέπεια ότι επιβάλλονται περισσότερα και περισσότερο διογκωμένα πακέτα διάσωσης. Ήδη ο Αμερικανός νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν το διατυπώνει με αδιαμφισβήτητο τρόπο: η γερμανική επιλογή της λιτότητος στην Ευρώπη στην ουσία επιδεινώνει την κρίση και δεν αποβαίνει επωφελής παρά μόνον για τους δανειστές, τις τράπεζες, τους χρηματιστές, τους εισοδηματίες του μεγάλου πιστωτικού χρήματος. Ο ίδιος μνημονεύει τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έναντι της Ελλάδος και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας: η ΕΚΤ λαμβάνει ήδη μέτρα που δεν εκτονώνουν την οικονομική κρίση, αλλά την οξύνουν ακόμη περισσότερο.
Πρόσφατα, η ΕΚΤ προέβη σε άνοδο των επιτοκίων του ευρώ, με πρόσχημα την πρόληψη του πληθωρισμού, που εντούτοις κινείται σε αμελητέα επίπεδα στην Ευρώπη. Κάθε άνοδος επιτοκίων επιδεινώνει αναγκαστικά το επιχειρηματικό κλίμα, επεκτείνοντας έτσι τις ανάγκες πρόσθετου δανεισμού. Επίσης, η ΕΚΤ απορρίπτει εκ προοιμίου κάθε ιδέα περί αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους στην Ευρώπη και ειδικά του ελληνικού. Δηλαδή απορρίπτει κάθε πρόταση που θα ελάφρυνε τη θέση του Έλληνα οφειλέτη. Η απόρριψη, επισημαίνει ο Κρούγκμαν, συνοδεύεται από τον εκβιασμό της ΕΚΤ ότι εάν κάτι παρόμοιο αποφασισθεί, ακόμη και με τη σύμπραξη ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, τότε αυτή θα πάψει να χορηγεί ρευστότητα έναντι των ελληνικών ομολόγων, με συνέπεια την άμεση κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Κατά συνέπεια, στο ζεύγος «διά σωση / λιτότητα», το πηδάλιο για τους εταίρους μας βρίσκεται περισσότερο στη δεύτερη, παρά στην πρώτη. Ο πρωθυπουργός μας, ο οποίος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ενσωματώνει τις οδηγίες των δανειστών μας, δεν ενοχλείται να δηλώνει δημοσίως ότι «πρέπει να φτωχύνουμε για να γίνουμε έτσι ανταγωνιστικότεροι». Αυτό ακριβώς επισημαίνει και το πρόσφατο ευρωπαϊκό Σύμφωνο για το Ευρώ: η κρίση δημοσίου χρέους στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας κατανοείται ως κρίση ανταγωνιστικότητος στις χώρες που διάγουν βίο ανώτερο των δυνατοτήτων τους. Κατά συνέπεια, οι περικοπές εισοδημάτων, κοινωνικών παροχών και κατανάλωσης δεν είναι μεταβατικά μέτρα, αλλά μόνιμα, με υποθετικό στόχο τη θεραπευτική αγωγή των υπερχρεωμένων χωρών.

Πρόταση... περικοπών

Ο υπερσυντηρητικός σύμβουλος της Μέρκελ Χανς Βέρνερ Ζιν δεν παύει να τονίζει επιθετικά και επιγραμματικά: «Θα πρέπει, επιτέλους, να αντιληφθούμε ότι οι περιφερειακές χώρες της Ευρώπης οφείλουν επιτακτικά να περικόψουν το εθνικό τους εισόδημα, ώστε να βελτιώσουν έτσι την ανταγωνιστικότητά τους. Δεν μπορούν να επιβιώνουν άλλο βασιζόμενες στις μεταβιβάσεις πόρων από τις επιτυχημένες χώρες της Ευρώπης».
Ωστόσο, το πραγματικό ζήτημα είναι ότι η πολιτική λιτότητος και οι περικοπές εισοδημάτων, ενώ φτωχαίνουν ασφαλώς τους εργαζομένους, δεν βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα του οικονομικού συστήματος, αλλά μόνον επισπεύδουν την κατάρρευσή του. Άμεση συνέπεια αυτής είναι η διόγκωση των πακέτων της υποθετικής διάσωσης, προς θρίαμβο των διεθνών τοκογλύφων, των κερδοσκόπων και των εισοδηματιών του μεγάλου χρήματος.
Η ανταγωνιστικότητα δεν βελτιώνεται με πολιτικές που επισπεύδουν την κατεδάφιση της οικονομίας και την εξάρθρωση της αναγκαίας κοινωνικής συνοχής, αλλά με επιλογές που επικεντρώνονται στην αύξηση των επενδύσεων και στη βελτίω ση της τεχνολογικής σύστασής τους. Για τις ευρωπαϊκές χώρες, η φτώχεια δεν συνιστά ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αλλά απόλυτο μειο νέκτημα, στο μέτρο που μόνον 9% της ευρωπαϊκής παραγωγής εξάγεται σε τρίτες χώρες, ενώ 91% αυτής απορροφάται από τις χώρες-μέλη. Εάν η Γερμανία σήμερα διαθέτει υψηλή ανταγωνιστικότητα, αυτό δεν οφείλεται καθόλου στα χαμηλά εισοδήματα της γερμανικής εργασίας, αλλά κυρίως στην υψηλή ποιότητα και την οργάνωση της παραγωγής.
Εάν η Γερμανία εφήρμοζε τη συνταγή του Ζιν για τον εαυτό της, τότε αυτή θα κατέληγε δέσμια στα προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η ακριβή εργασία δεν αποτελεί μειονέκτημα, αλλά πλεο νέκτημα που ωθεί προς επενδύσεις με υψηλότερη τεχνολογική σύνθεση. Η λιτότητα δεν μειώνει, αλλά επαυξάνει μέχρι παθολογικού βαθμού την εξάρτηση από το δανειακό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.


Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 7/7/11

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Τοσο ΑΠΛΑ!!!!!

το νομισματικό σύστημα

Διαδώστε το!
zeitgeist 1 - the movie
Όταν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα ιδρύθηκε δημιουργήθηκε ένα υπερκράτος ελεγχόμενο από διεθνείς τραπεζίτες. οι οποίοι ενεργούν μαζί για να σκλαβώσουν το κόσμο.

Στον κόσμο ειπώθηκε ότι το σύστημα θα ήταν ένας οικονομικός σταθεροποιητής, ο πληθωρισμός και οι οικονομικές κρίσεις θα ανήκαν στο παρελθόν. Λοιπόν, όπως μας έχει δείξει η ιστορία, τίποτα δεν ανταποκρίνονταν στην αλήθεια.

Το γεγονός είναι, ότι τώρα οι διεθνείς τραπεζίτες είχαν μια οργανωμένη μηχανή για να εξελίξουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Το χρήμα είναι άχρηστο χαρτί. Το μόνο πράγμα που δίνει αξία στα χρήματά μας είναι το πόσο απο αυτό είναι σε κυκλοφορία. Άρα η δύναμη του να ελέγχεις το απόθεμα σε χρήμα είναι η δύναμη να ελεγχεις την αξία του. Που είναι επίσης η δύναμη να κάνεις ολόκληρες οικονομίες και κοινωνίες να γονατίζουν.

"Δώσε μου τον έλεγχο των αποθεμάτων χρήματος ενός έθνους, και δεν με νοιάζει ποιός κάνει τους νόμους"
Μάγερ Άμσκελ Ρόθτσάϊλντ
Ιδρυτής της τραπεζικής δυναστείας Ρόθτσάϊλντ


Είναι σημαντικό να καταλάβουμε καλά, ότι το ομοσπονδιακό αποθεματικό είναι ιδιωτική εταιρία. Δημιουργεί τις δικές της πολιτικές και ουσιαστικά δεν υπόκειται σε καμία ρύθμιση από την κυβέρνηση. Είναι ιδιωτική τράπεζα που δανείζει όλο το νόμισμα με τόκο στη κάθε κυβέρνηση.
Η κεντρική τράπεζα είναι το ίδρυμα που παράγει το νόμισμα ενός έθνους. Βασιζόμενοι στο ιστορικό προηγούμενο, δυο συγκεκριμένες εξουσίες απαρτίζουν τη πρακτική της Κεντρικής τράπεζας : Ο έλεγχος των επιτοκίων και ο έλεγχος των αποθεματικών σε χρήμα, ή αλλιώς πληθωρισμός. Η κεντρική τράπεζα δεν προμηθεύει απλά την οικονομία της εκάστοτε κυβέρνησης με χρήμα, το δανείζει σε αυτή με τόκο.

Μετά με την αυξομείωση της παροχής σε χρήμα η κεντρική τράπεζα ρυθμίζει την αξία των νομισμάτων που έχουν εκδοθεί Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ολόκληρη η δομή αυτού του συστήματος μακροπρόσθεσμα μπορεί να δημιουργήσει ένα πράγμα : το χρέος.

Δεν χρειάζεται πολύ εξυπνάδα για να καταλάβεις την απάτη
. Κάθε νόμισμα που παράγεται (είτε αυτό είναι ευρώ, είτε δολλάριο) από την κεντρική τράπεζα, δανείζεται με επιτόκιο.Αυτό σημαίνει ότι κάθε παραγόμενο ευρώ(π.χ.) είναι στην πραγματικότητα ένα ευρώ συν ένα συγκεκριμένο ποσοστό χρέους βασισμένο στο ευρώ. Και μιας και η κεντρική τράπεζα έχει το μονοπώλιο της παραγωγής χρήματος για όλές τις χώρες ανάλογα με την ήπειρο που ανήκουν, και δανείζουν το κάθε νόμισμα με χρέος προσκολλημένο σε αυτό, από που βγαίνουν τα χρήματα για το χρέος αυτό ;
Μα φυσικά μπορούν να βγούν ξανά από την κεντρική τράπεζα!
Που σημαίνει ότι η κεντρική τράπεζα πρέπει συνεχώς να αυξάνει την προμήθειά της σε χρημα, για να καλύψει προσωρινά το υπερβολικό χρέος που δημιούργησε το οποίο με τη σειρά του, μιας και το νέο χρήμα επίσης δανείζεται με τόκο, δημιουργεί ακόμα περισσότερο χρέος.
Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι η σκλαβιά επειδή είναι αδύνατο για την κυβέρνηση και για τον κόσμο, να βγούνε ποτέ από το αυτοπαραγόμενο χρέος.
Το οποιοδήποτε έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα. Το πιστωτικό σύστημα συγκεντρώνεται σε ιδιώτες.

Οπότε η ανάπτυξη του κάθε έθνους, άρα και όλες οι δραστηριότητες μας, είναι στα χέρια λίγων ανθρώπων οι οποίοι με τους δικούς τους κανόνες και περιορισμούς, αποθαρρύνουν και ελέγχουν και καταστρέφουν την γνήσια οικονομική ελευθερία.

Όλες οι κυβερνήσεις πλέον έχουνε γίνει κακοδιοικούμενες, απόλυτα ελεγχόμενες και εξουσιασμένες. Όχι πια κυβερνήσεις της ελεύθερης γνώμης, Όχι πια κυβερνήσεις της γνώμης και της ψήφου της πλειοψηφίας. Αλλά κυβερνήσεις της άποψης και του εξαναγκασμού μικρών ομάδων κυρίαρχων ανθρώπων.