Ποιος κάνει κουμάντο στην πόλη;

; Η αβίαστη απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι: «πάντως όχι ο δήμος». Η κατάντια είναι παγκόσμια.

 
ΑΡΙΣ ΚΑΖΑΚΟΣ Καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ 
Εγινε φανερό ότι η «ελεύθερη» αγορά δεν έχει συνάφεια ούτε με τη δημοκρατία ούτε με την ευημερία. Η αγορά καταστρέφει τις δουλειές και τις ζωές των ανθρώπων, ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, υπαγορεύει πολιτικές και οικονομικά προγράμματα και εχθρεύεται τη δημοκρατία (βλ. και Δ. Τραυλού - Τζανετάτου, Συλλογικές συμβάσεις και νεοφιλελεύθερος ψευδοορθολογιστικός ολοκληρωτισμός, εφημ. «Η Αυγή», 6.1.2011). Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε τον Επιτάφιο του Περικλέους: «... και ονομάζεται το πολίτευμα αυτό, επειδή δεν αποβλέπει στο συμφέρον των λίγων αλλά των πολλών, δημοκρατία...» (Θουκυδίδης, Ιστορία, βιβλίο Β, 37, μετάφραση Ν. Μ. Σκουτερόπουλου, 2011, εκδ. Πόλις, σελ. 259).

Οχι, ο δήμος δεν είναι αμέτοχος. 

Ξέρουμε τους αυτουργούς και τους συνεργούς του εγκλήματος. Και ξέρουμε επίσης ότι το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που τελείται εδώ και δύο περίπου δεκαετίες στον πλανήτη, το έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού, δεν θα είχε γίνει αν δεν το είχε ανεχτεί ή και πριμοδοτήσει ο δήμος.

Αλλά δεν πρέπει να παραβλέψουμε την τερατώδη παραπλάνηση, το φενακισμό και τη χειραγώγηση που υπέστησαν οι συνειδήσεις από μηχανισμούς τρομακτικής βίας όχι μόνο στο συμβολικό επίπεδο της γλώσσας και άρα και της συνείδησης αλλά και στους υλικούς όρους ύπαρξης των ανθρώπων. 

«Στην πραγματική ιστορία, όπως είναι γνωστό, η κατάκτηση, η υποταγή, η φονική αρπαγή, εν συντομία η βία, παίζουν το μεγάλο ρόλο. Στην απαλή πολιτική οικονομία επικρατούσε από πάντα το ειδύλλιο ...» (Κ. Marx, «Das Kapital», 1. Bd., 24. Kapitel (Die sogenannte urprue-ngliche Akkumulation).

Η ήττα των κοινωνιών είναι συντριπτική. Ηττηθήκαμε σε πόλεμο κοινωνικό και πολιτικό. Ωστόσο, οι νικητές θα πληρώσουν ακριβά τη νίκη τους. Η ιστορία διδάσκει ότι και οι νίκες χρειάζονται μέτρο, ότι η λεηλασία των ηττημένων δεν είναι φρόνιμο να είναι ολοκληρωτική. Θυμόμαστε καλά, πόσο ακριβά πλήρωσαν οι νικητές τη νίκη τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πώς η Συνθήκη των Βερσαλλιών με τις αβάσταχτες πολεμικές επανορθώσεις που επέβαλαν οι νικητές στην ηττημένη Γερμανία οδήγησε στη γέννηση τεράτων (πτώση τη Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, άνοδος του ναζισμού). Θυμόμαστε επίσης πώς αξιοποιήθηκε η εμπειρία αυτή μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου η ηττημένη Γερμανία αντιμετωπίστηκε με τον αντίθετο ακριβώς τρόπο: Οχι μόνο ανεστάλη η πληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων στους νικητές αλλά και έγινε γενναίο «κούρεμα» των χρεών της Γερμανίας.

Να συνειδητοποιήσουμε τη ρίζα του προβλήματος: 
Η ασύμμετρη, καθότι άνιση, παγκοσμιοποίηση, που βάζει τις χώρες της Δύσης να ανταγωνίζονται τους μισθούς της Κίνας και της Ινδίας, που επιβάλλει τη γενικευμένη φτώχεια ως συνταγή για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, παντού κι όχι μόνο στην Ελλάδα που έχει επιπλέον και τις δικές της παθογένειες. 
Τη φτώχεια που είναι η τελική αιτία και ο λόγος των μεγάλων κρίσεων, όπου η υπερπροσφορά αγαθών αντικρίζεται με την υποκατανάλωση (λόγω φτώχειας). Ας μην αφήσουμε να μας φενακίσουν άλλο. Η χρησιμοποίηση τεχνοκρατών στην κυβέρνηση σημαίνει απαλλαγή των κομμάτων από την πολιτική ευθύνη με σύγχρονη μεταβίβασή της σε πρόσωπα που εξ ορισμού δεν την έχουν, ούτε μπορούν να την έχουν. Χώρια που πολλοί από αυτούς που κυκλοφορούν στην πολιτική αγορά ως τεχνοκράτες είναι αυτουργοί ή συνεργοί στο πολιτικό έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας και στον κόσμο.

Το ξέρω, είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς σήμερα για ελπίδα.

Ωστόσο η ελπίδα, ως ιστορική και όχι ως θεολογική κατηγορία, είμαστε εμείς. Δεν μας μένει παρά να υπερασπιστούμε το νόμο, τα ατομικά και κοινωνικά μας δικαιώματα. «Μάχεσθαι χρη τον δήμον υπέρ του νόμου όκωσπερ τείχεος» («Ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται τον νόμο όπως μάχεται για τα τείχη της πόλης του» - Ηράκλειτος, Η. Diehls / W. Kranz, «Οι Προσωκρατικοί - Οι μαρτυρίες και τα αποσπάσματα», τόμ. Α' Β' έκδ., 2007, 348). Οπως το διατυπώνει πάλι ο Ηράκλειτος, όπως τον σώζει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια:

«Ηράκλειτος το αντίξουν συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίαν... και πάντα κατ' έριν γίνεσθαι» (Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι τα αντίθετα ενώνονται και από τα διαφορετικά προκύπτει η ωραιότερη αρμονία και ότι όλα προκύπτουν από συγκρούσεις, ό.π., 340).

SXΟΛΙΟ.   Ας  κουρδισουμε  τις  χορδες  του  θαρρους  μας!!!